Eskiden en çok korktuğum şey Kerem'i sevmekti. Korkunç geliyordu bana bir insanın ağabeyini sevmesi, evlenmesi, bir arada olmaları. Adı üstünde ağabey kardeş yani. Ama ben bugün o yapamam dediğim, kendimi sıktığım, zorladığım şeyi yapmıştım. Hayata karşı en büyük korkumu yenmiştim.
Ben Kerem’i seviyorum… dedim içimden. Yüzüme buruk bir tebessüm yerleşti. Başımın altındaki bedenine biraz daha sokulup derin bir nefes aldım. Bana daha sıkı sarılıp kollarını belime sardı. Eskiden olsa tırnağı tırnağıma değse kıyameti koparırdım. Ama şimdi mutlu oluyordum. Dedim ya yendim korkumu. Seviyorum Kerem’i.
"Keşke hep abinin kardeşi olarak kalsaydın, dedim ama sen iyi ki benim karımsın." dedi kulağıma doğru. "İnan karım olmanı kardeşim olmana tercih ederim. Beni sevmesen de…"
Bir saate yakın öylece
