หมาหวงเพื่อน

คนหวงตัว

ฉันคิดว่าเบสคงไม่กลับห้องแล้วแหละ และฉันก็ขี้เกียจตาม เอาไว้เขาหายไปเป็นสัปดาห์หรือไม่ไปเรียนเลยค่อยตามให้น้าบัวก็แล้วกัน

พอสามทุ่มครึ่งก็ปิดไฟนอนเลย เพราะกว่าจะหลับ ต่อให้จะกินยาก็ตาม แต่กำลังเคลิ้มๆ ไฟในห้องกลับสว่างจ้าจนต้องลุกไปมอง ภาพที่เบสควงผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาในห้องด้วยสภาพที่เมาจนจะยืนไม่อยู่ทำให้ฉันตั้งตัวไม่ถูกเหมือนกัน

“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ” เขาหันไปยิ้มให้ผู้หญิงคนนั้น แล้วก็ขืนตัวออกเล็กน้อย

“ไม่ให้เกลนอนเป็นเพื่อนจริงๆ เหรอคะ” อีกฝ่ายก็ส่งสายตาหวานหยด...ทั้งสองคนทำเหมือนไม่เห็นหัวฉันอยู่ตรงนี้

“เอาไว้วันหลังนะครับ...วันนี้ผมเมามาก เสียเวลาเกลเปล่าๆ”

“ฮื่อ โอเค ถ้าวันหลังดื่มเมาแบบนี้อีกจะตีแล้วนะคะ”

ทำไมฉันถึงเดาถูกว่าสองคนนั้นกำลังคุยเรื่องใต้สะดืออยู่ บ้าจริงๆ เบสกล้าทำถึงขนาดนี้เลย นี่ถ้าเขาเมาน้อยกว่านี้คงพาผู้หญิงมานอนด้วยจริงๆ อย่างนั้นใช่ไหม

“ครับ ไว้วันหลัง” ทำไมกับผู้หญิงคนอื่นพูดเสียงอ่อนเสียงหวานแบบนั้นเป็น

“โอเคค่ะ งั้นเกลกลับนะคะ จุ๊บ” เธอทำให้ฉันรู้สึกชายิ่งกว่าเดิมตอนที่ยื่นหน้ามาจูบมุมปากเขา ก่อนจะโบกไม้โบกมืออกจากห้อง มันเลยทำให้ฉันยังมองเขาค้างอยู่แบบนั้นตอนที่เบสเดินเข้ามาหา

“ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะแมงมุม ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด”

พาผู้หญิงมาจูบกันถึงห้องแบบนี้เนี่ยนะ ไม่ผิด...แต่ก็ได้แค่เถียงด้วยความเคียดแค้นอยู่ในใจ เพราะรู้ดีกว่าเบสไม่คิดจะแคร์อะไรฉันอยู่แล้ว เขามีแต่จะยิ่งทำให้ฉัน...รู้สึกจนทนไม่ไหวในสักวัน ซึ่งฉันก็ต้องพยายามทำให้เหมือนไม่รู้สึกอะไรอย่างนั้นใช่ไหม

“หรืออิจฉาเขา” เลิกคิ้วกวนๆ สายตาที่มองก็ดูเย้ยกันขนาดนั้น เหมือนกับว่าตอนเมา เบสดูจะร้ายกว่าปกติอีก ที่ผ่านมาเขายังปราณีฉันอยู่ใช่ไหม

“จำไว้นะแมงมุม อย่างเธอน่ะ ต่อให้ย้ายตัวเองมาอยู่ห้องฉันแต่ก็อย่าคิดว่าจะได้ตัวฉัน เธอไม่มีวันได้แตะเนื้อต้องตัวฉันแม้แต่ปลายเล็บ”

เป็นคำพูดที่ทำให้ทั้งเจ็บทั้งเกลียด...แล้วยังโน้มตัวลงมาหาฉันอีก จะมองหัวใจกันให้ลึกไปถึงไหน สายตาแบบนี้คือหมายถึงรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าฉันรู้สึกยังไง...แล้วก็ยังหาแต่เรื่องทำให้เจ็บ

เขายิ้มมุมปากแบบผู้ชนะ ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วก็จับขอบโซฟาไว้แน่น...เหมือนเขาจะเมาจนยืนไม่อยู่

“แมงมุม เธอช่วยฉันสิ”

“เรื่องของแก ลุกไม่ได้ก็ยืนอยู่นี่แหละ”

“ถ้าไม่ช่วยตอนนี้ฉันทับเธอแน่ๆ”

“แกไม่กล้าทับหรอก เมื่อกี้บอกเองว่าจะไม้ให้ฉันโดนตัว” ฉันขยับออกจากตำแหน่งที่คิดว่าเขาจะล้มลงมาทับได้ แต่เบสก็ใช้มืออีกข้างคว้าเอวฉันไว้ได้ทัน...ทำให้เขาเสียหลักทับฉันลงมาที่โซฟาจริงๆ

“โว้ย ออกไปนะ” แม้จะรู้ว่าเขาเมาแต่ตอนนี้เกลียดมากจนไม่มีเวลาจะมาเขินมาอายอะไร ฉันทั้งผลักทั้งถีบจนเบสร่วงไปกองที่พื้น

“โอ๊ย ยัยบ้า นี่ถีบเลยเหรอ”

“เออ ตัวหนักเป็นควาย ทับมาได้” ปกติฉันไม่ใช่คนพูดไม่เพราะเลยจริงๆ นะ แม้จะเถียงกับเบสประจำแต่ไม่บ่อยหรอกที่จะโมโหจนหลุดขนาดนี้

ลุกนั่งมองเขาด้วยอารมณ์ที่ยังกรุ่นๆ อยู่ ส่วนเบสพลิกตัวกลับได้ก็ลุกมานั่งจ้องหน้าฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อกัน

“ไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นนะเบส ฉันไม่ผิด แกล้มลงมาเอง”

เห็นว่าเขากัดฟันอย่างข่มอารมณ์ คงจุกอยู่ไม่น้อยเพราะถีบแรงเหมือนกัน...แต่เขาก็ไม่ได้ดูจะลุกมาหาเรื่องฉันอีก

“ช่วยพาไปที่ห้องหน่อยสิ ลุกไม่ขึ้น เดินไม่ถึงแน่ๆ” เสียงอ่อนลงเยอะเหมือนกันตอนที่ขอให้ช่วย แต่ฉันไม่สน

“ไม่” ฉันทิ้งตัวนอน คว้าผ้าห่มที่เพิ่งซื้อมาใหม่คลุมโปงแล้วหันหลังให้เขา

“นี่เป็นแผนของเธอที่อยากให้ฉันนอนด้วยใช่ไหมแมงมุม”

ฉันเลือกที่จะไม่ตอบโต้ ไม่สนใจ เขาจะลุกได้หรือจะนอนพื้นทั้งคืนก็ช่างเขาเถอะ

ฉันเงียบ เขาก็เงียบ แต่ไม่นานก็รู้สึกว่าเขาจะค่อยๆ คลานขึ้นโซฟามา แล้วมานอนเบียดจากด้านหลัง มือกอด ขาก่าย จนจะหายใจไม่ออก...บ้าจริง ไหนใครบอกจะไม่ให้ฉันแตะแม้แต่ปลายนิ้วก้อย

พยายามดิ้น แต่เบสก็แค่ดึงผ้าห่มออกจากหัวให้ ให้ฉันหายใจโล่งๆ ได้บ้างก็แค่นั้น

“เบส ไหนแกบอกจะไม่ให้ฉันแต่แกแม้แต่ปลายเล็บ” เขาต้องหยิ่งในศักดิ์ศรีบ้างละ เพิ่งพูดไปเมื่อกี้เอง

“วันนี้ไม่นับ ฉันเมา ฉันเดินไปนอนห้องไม่ได้”

แบบนี้ก็ได้เหรอ

“ลุก ฉันพาไปก็ได้” ขยับตัวออก แต่เขากลับกอดแน่นขึ้น ขยับจนโซฟาที่ฉันคิดว่ามันพอนอนคนเดียวได้แบบไม่ลำบาก...กลายเป็นนอนสองคนได้แบบพอดิบพอดี

“ไม่ไหวแล้วแมงมุม มึนหัวมาก” เขากดคางกับศีรษะ ดึงตัวฉันแนบตัวเขาอีกก่อนจะคลายอ้อมกอดไม่ให้อึดอัด...นี่เบสจะนอนทั้งแบบนี้จริงๆ เหรอ

ฉันถอนหายใจ ปล่อยให้เขานอนอยู่แบบนี้อย่างรอดูว่าเขาจะเอายังไงกันแน่ สุดท้ายเขาก็หลับไปจริงๆ ให้ฉันค่อยๆ พาตัวเองออกจากตัวเขาได้

ลงมายืนบนพื้นได้ก็ถอนหายใจยืดยาว มองคนหลับอย่างแค้นไม่หาย คนที่ชอบหาเรื่องทำร้ายจิตใจกันให้เจ็บ แล้วก็มาทำให้หวั่นไหว...ถึงจะอ้างว่าเมาก็เถอะ

ฉันส่ายหน้าให้ตัวเอง ไม่ควรจะต้องไปหวั่นไหวกับคนแบบนี้ให้มาก รอก่อนนะเบส ถ้าทำให้แกรู้สึกชอบฉันให้ได้สักครึ่งหนึ่งที่ฉันชอบแกไม่ได้...ฉันก็คงเลิกชอบแกไปเองในวันหนึ่งแน่ๆ ละ ถ้าจะใจร้ายขึ้นทุกวันแบบนี้

ปล่อยให้เขานอนโซฟาไป ส่วนตัวเองเข้าไปนอนในห้องนอนเขา เมาแบบนี้ไม่น่าจะตื่นง่ายๆ หรอก หรือจะสร่างเมากลางดึกแล้วกลับมานอนที่ห้องได้ก็ค่อยว่ากัน

เหตุผลแบบนี้ก็ได้เหรอ ปากว่าอย่างทำอีกอย่าง...จะกอดลูกสาวเราบ่อยไปแล้วนะ กอดแน่นเกินไปแล้วด้วย