ปฐมบท - 1.2 (โหยหาหัวใจ)
1178 Words
“น้ำค้าง!”
เสียงเข้มคำรามลั่นก่อนที่เจ้าของความฝันอันโหดร้ายจะสะดุ้งตื่นท่ามกลางไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ แต่กระนั้นก็ไม่สามารถดับความร้อนในร่างกายได้ ริคคาโดชันเข่าลุกนั่งพิงหัวเตียง ยกมือเสยผมเปียกชื้นเม็ดเหงื่อ ใบหน้าคมคายตึงเครียด ถอนหายใจพรืดใหญ่ก่อนตวัดผ้านวมเหวี่ยงไปอีกฝั่งก้าวเท้าลงจากเตียง
“บ้าจริง ฝันแบบนี้อีกแล้ว”
ริคคาโดเท้าแขนลงบนขอบอ่างล้างหน้าขณะทอดมองตัวเองผ่านกระจกเงา เรียวปากหยักแสนเหย่อหยิ่งเม้มสนิทเป็นเส้นตรง ในความฝันเขาเห็นหยาดน้ำค้างนั่งร้องไห้อยู่ท่ามกลางหมอกควันน่ากลัว ก่อนจะมีพายุร้ายพัดพาร่างของเธอกระเด็นตกน้ำสูญหายเป็นความว่างเปล่า ริคคาโดไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงยังฝันแบบเดิมทั้งๆ ที่รู้ความจริงแล้วว่าหยาดน้ำค้างยังมีชีวิตอยู่ และเขาก็กำลังจะไปหาเธอ
ไปทวงความรักที่เขาโหยหามาตลอดห้าปีเต็ม!
“กูถึงแล้ว ขอบใจมาก”
ริคคาโดกดวางสายจากจอมทัพหลังเดินทางมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ดวงตาสีเทาเข้มสอดส่องภายในตัวบ้านก็พบว่าไฟทุกดวงปิดมืด ประตูรั้วที่ไม่สูงมากนักถูกล็อคอย่างแน่นหนา เขาตัดสินใจปีนรั้วเหล็กเข้าไปยังด้านใน ร่างสูงใหญ่กระโดดลงในท่วงท่าสง่างาม ทรงตัวลุกขึ้นยืนอย่างสง่าผ่าเผย ริคคาโดเดินสำรวจรอบบ้านที่เต็มไปด้วยต้นไม้นานาชนิด ยามสายลมพัดผ่านก็นำพากลิ่นหอมชื่นใจมาสู่ตัว เขารู้สึกผ่อนคลายลงมาก เงยหน้ามองตัวบ้านกะทัดรัดหากเทียบกับคฤหาสน์หรือคอนโดฯ ห้องชุดสุดหรูที่เขาอยู่อาศัย
บ้านหลังนี้สินะที่หยาดน้ำค้างใช้พักพิงเพื่อตัดขาดจากเขามาตลอดห้าปีเต็ม ริคคาโดยกยิ้มสมเพชตัวเอง เขาเหมือนตกนรกทั้งเป็นนับจากวันที่เกิดเรื่อง คิดมาตลอดว่าหยาดน้ำค้างได้ตายจากโลกใบนี้ไปแล้ว ผูกใจเจ็บจอมทัพเพราะหลงเข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นคนพรากชีวิตของคนรัก หารู้ไม่ว่าคนที่ทำลายความสุขเดียวในชีวิตคือบิดาบังเกิดเกล้าที่เขาเคารพสุดหัวใจ
เพียงเพราะหยาดน้ำค้างไม่ใช่สตรีที่เพียบพร้อมด้วยอำนาจและบริวาร เธอจึงต้องพบกับชะตากรรมแสนโหดร้าย การถูกพรากจากคนรักคือความเจ็บปวดอย่างที่สุด
“แม่จ๋าถึงบ้านแล้วค่ะ แล้วต้นน้ำทำอะไรอยู่คะ?”
ริคคาโดรีบหลบหลังต้นไม้ใหญ่เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงดังแว่วมาแต่ไกล เขาแหวกใบไม้ออกดูเล็กน้อย ใครสักคนกำลังไขประตูเหล็กเลื่อนเปิด จากนั้นก็เดินหิ้วของพะรุงพะรังพร้อมกับคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“อยู่ที่นู่นห้ามดื้อห้ามซนนะคะ ไม่อย่างนั้นแม่จ๋าจะอนุญาตให้ลุงพอลตีต้นน้ำได้เลย” เจ้าของน้ำเสียงหวานใสจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้หญิงที่ริคคาโดโหยหาที่สุดในชีวิต
หยาดน้ำค้าง
เธอยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง ใบหน้ารูปไข่กระจ่างใส จมูกโด่งรับกับริมฝีปากจิ้มลิ้มที่ครั้งหนึ่งเขาเคยได้ลิ้มลองรสชาตินุ่มนวลหวานล้ำ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากกายเธอยังติดตรึงอยู่ในความทรงจำ ไม่เคยถูกกาลเวลาลบเลือนไปจากหัวใจ
“หยาดน้ำค้าง เป็นเธอจริงๆ ด้วย” ขอบตามาเฟียร้ายร้อนผ่าว น้ำตาแห่งความดีใจไหลอาบแก้ม
“โอเคค่า นอนหลับฝันดี พรุ่งนี้เจอกันนะคะ”
หญิงสาวกดวางสายยัดมือถือใส่กระเป๋ากางเกงยีนส์ มือเรียวควานหากุญแจบ้านในกระเป๋าผ้า
“เจอละ เฮ้อ! เหนื่อยจะแย่ อยากอาบน้ำนอนแล้วค่า”
น้ำเสียงน่ารักเปรียบเสมือนของขวัญล้ำค่าจากพระเจ้า ริคคาโดค่อยๆ ย่องออกมาจากมุมมืด เขายืนมองแผ่นหลังบอบบางชั่วครู่ ก่อนตัดสินใจคว้าร่างเจ้าหล่อนมาสวมกอดจากทางด้านหลัง
“น้ำค้าง”
“…”
“ฉันคิดถึงเธอ”
ใบหน้าคมคายซบลงบนลาดไหล่เล็ก ซึมซับความรักความอบอุ่นที่หัวใจเรียกร้องมาตลอดห้าปีเต็ม แรงกอดกระชับจึงเพิ่มทวีคูณมากกว่าครั้งไหนๆ ที่เขาเคยกอดเธอ
“ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงเหลือเกิน” นาทีนี้ไม่มีคำใดจะบรรยายความรู้สึกของเขาได้เท่ากับคำๆ นี้อีกแล้ว
“คะ คุณ” ฝ่ายคนถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวเริ่มได้สติว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน หญิงสาวพยายามแกะมือหนาออกจากเอวแล้วย่นคอหนีจมูกโด่งที่คอยดอมดมซอกคอหอมกรุ่น
“ปล่อยฉันนะ คุณเป็นใคร ปล่อยฉัน!”
แรงขัดขืนน้อยนิดไม่สามารถสลัดร่างกำยำออกห่างได้ แต่ปฏิกิริยาหวาดกลัวที่หล่อนแสดงฉุดห้วงอารมณ์อันลึกซึ้งของริคคาโดให้ปีนป่ายกลับขึ้นมาสู่ขอบเขตแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง เขาค่อยๆ จับร่างบางหันมาสบตา และก่อนที่ริมฝีปากหยักลึกจะได้เอ่ยสิ่งใด ฝ่ามือเรียวก็วาดลวดลายประทับลงบนแก้มสากทันที ใบหน้าหล่อเหลาสะบัดหันตามแรงตบ สายตาปวดร้าวหันมองเธอด้วยความไม่เข้าใจ
“น้ำค้าง เธอตบฉันทำไม?”
นี่หรือคือสิ่งที่เขาได้รับหลังจากไม่ได้พบกันห้าปี หยาดน้ำค้างยังคงเหมือนเดิม รูปร่างหน้าตาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง หากจะเปลี่ยนก็คงเป็นนิสัยใจคอที่เขาสัมผัสได้ว่าเธอห่างเหิน แววตาที่มองเขาไม่เหมือนแววตาของหยาดน้ำค้างคนเดิม ความรักความชื่นชมถูกแทนที่ด้วยความหวาดระแวง เธอทำเหมือนเขาเป็นผู้ร้ายบ้าโรคจิตที่ไม่น่าอยู่ใกล้
นี่มันอะไรกัน!
“คุณมาหาพี่น้ำค้างเหรอ” หรี่ดวงตาเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยไว้วางใจเท่าใดนัก
“พี่น้ำค้าง? เธอพูดอะไร เธอเป็นอะไรของเธอ”
ริคคาโดเอื้อมมือจะคว้าแขนเรียวแต่อีกฝ่ายรีบชักหนี ดวงตาอบอุ่นเมื่อครู่วาวโรจน์ เป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่ามาเฟียร้ายแห่งอิตาลีเริ่มหมดความอดทน
“คุณมาหาพี่น้ำค้างจริงๆ ด้วย” หญิงสาวพึมพำด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ หล่อนสูดลมหายใจเรียกสมาธิก่อนเริ่มอธิบายความจริง
“ก่อนอื่นเรามาทำความเข้าใจกันก่อน ฉันไม่ใช่พี่น้ำค้างหรือหยาดน้ำค้างที่คุณต้องการพบ”
“อย่ามาเล่นตลกกับฉันนะน้ำค้าง ตัวเธอจะไม่ใช่เธอได้ยังไง!” ริคคาโดตวาดลั่น
“คุณอย่าเสียงดังได้ไหม นี่มันดึกแล้วนะ คนแถวนี้เขาหลับเขานอนกันหมดแล้ว”
“ช่างหัวมันสิ! ฉันไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นยกเว้นเมียของฉัน!” ริคคาโดพาลเอาดื้อๆ
“อะไรนะ เมียงั้นเหรอ?” คนพูดชี้ตัวเองพลางทำหน้าไม่เข้าใจ “หมายความว่าพี่น้ำค้างเป็นเมียคุณงั้นเหรอ”
“หยาดน้ำค้าง เธออยากเห็นฉันบ้าตายจริงๆ ใช่ไหม” ริคคาโดเริ่มอยู่ไม่สุข สันกรามแกร่งกระทบหากันเป็นจังหวะ
“ถ้ายังไม่หยุดเรียกแทนตัวเองว่าพี่ ฉันเอาเธอตายแน่!”
- Writer
