ปฐมบท - 1.3 (ความจริงแสนเจ็บปวด) (จบตอน)
1117 Words
“ถ้ายังไม่หยุดเรียกแทนตัวเองว่าพี่ ฉันเอาเธอตายแน่!”
ริคคาโดพูดด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว และยิ่งไม่เข้าใจว่าเหตุใดหยาดน้ำค้างถึงเปลี่ยนไป เมื่อก่อนเธออ่อนหวานน่ารัก แค่จะพูดจาให้เขาขุ่นเคืองอารมณ์สักนิดยังไม่เคย มีแต่คอยเอาอกเอาใจ พะเน้าพะนอให้ทุกสิ่งที่เขาต้องการ
“ฉันไม่ใช่พี่หยาดน้ำค้าง ฉันชื่อพราวน้ำฟ้า เป็นน้องสาวฝาแฝดของพี่หยาดน้ำค้าง เข้าใจไหมคะ” คนถูกขู่ด้วยถ้อยคำเอาแต่ใจชักเริ่มไม่สบอารมณ์เช่นกัน แนะนำตัวรวดเดียวเสียงดังฟังชัด
“ไม่จริง เธอคือหยาดน้ำค้าง เธอเป็นเด็กกำพร้าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน หรือว่า…” ริคคาโดทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จับหัวไหล่มนทั้งสองข้างแน่นหนา
“นี่คุณ ปล่อยนะ!” คนถูกคุกคามทางร่างกายพยายามต่อต้านสุดฤทธิ์ แต่พละกำลังของเธอไม่อาจสู้แรงมหาศาลของเขาได้
“เธอกลัวนายใหญ่”
“หะ?”
“ที่เธอโกหกว่าตัวเองไม่ใช่หยาดน้ำค้างเป็นเพราะว่าเธอกลัวนายใหญ่ใช่ไหม ฟังนะน้ำค้าง ตอนนี้แด๊ดไปสบายแล้ว ไม่มีใครขัดขวางความรักของเราสองคนได้อีกต่อไป ไอ้จอมทัพมันเล่าทุกอย่างให้ฉันฟังหมดแล้ว พอรู้ความจริงฉันก็รีบมาหาเธอ ฉันตั้งใจมารับเธอไปอยู่ด้วยกัน ไปเป็นนายหญิงแห่งอณาจักรเจอรัลล์โซ่ ไปอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป”
ริคคาโดพูดอย่างมีความหวัง เขาวางแผนอนาคตเอาไว้หมดแล้ว ทันทีที่หยาดน้ำค้างเหยียบแผ่นดินอิตาลี เขาจะแถลงข่าวเปิดตัวเธอในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมาย และจะจัดงานแต่งงานให้ยิ่งใหญ่สมเกียรติ จะไม่มีใครหน้าไหนกล้ามาดูถูกผู้หญิงของเขาได้อีกต่อไป
“ไปกับฉัน” ริคคาโดลากร่างบางไปยังรถหรูที่มีบอดี้การ์ดฝีมือดีคอยประกบติดไม่ห่าง พราวน้ำฟ้าขัดขืนไม่ยอมท่าเดียว เธอสะบัดแขนจนหลุดจากการเกาะกุม
“น้ำค้าง ไปกับฉัน!” ริคคาโดเองก็ไม่ยอมแพ้ พยายามจะลากเธอไปที่รถให้ได้ พราวน้ำฟ้าทนไม่ไหวจึงผลักอกกว้างกระเด็นไปไกล
“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่พี่น้ำค้าง ฉันเป็นน้องสาวฝาแฝดของพี่น้ำค้าง คุณกำลังเข้าใจผิด” ทำไมพูดยากพูดเย็นแบบนี้นะ ท่าทางก็ดูดีมีการศึกษาแต่ไฉนกลับโง่เง่าไม่ยอมฟังเหตุผลกันบ้างเลย พราวน้ำฟ้าคิดในใจอย่างหงุดหงิด
“ให้ตายเถอะ! เธอต้องการเห็นฉันคลั่ง อยากให้ฉันอาละวาดใช่ไหม” ริคคาโดไม่เชื่อคำพูดไร้แก่นสาร ประวัติของหยาดน้ำค้างมีที่มาที่ไปเป็นอย่างไรเขาย่อมรู้ดีกว่าใคร
“ไม่เชื่อใช่ไหม งั้นคุณรออยู่ตรงนี้นะ อย่าเพิ่งไปไหน”
พราวน้ำฟ้าชี้หน้าสั่ง สะบัดหน้าเดินเข้าบ้านไปแบบกระแทกกระทั้น ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับถือกรอบรูปหนึ่งบาน
“ดูซะ!” ยื่นหลักฐานสำคัญที่จะทำให้อีกฝ่ายหูตาสว่าง “ถ้าคุณมีการศึกษามากพอก็น่าจะรู้ว่ามันไม่ใช่รูปตัดต่ออย่างแน่นอน”
ภาพที่เห็นไม่มีทางดัดแปลงหรือตัดต่อได้ ผู้หญิงสองคนมีใบหน้าและรูปร่างเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว เหมือนจนเขาไม่สามารถแยกออกว่าใครเป็นใคร
ริคคาโดกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอช้าๆ เขาเงยหน้าสบตากับพราวน้ำฟ้า พินิจมองแววตาคู่นั้นชัดๆ
“ไม่ใช่” และเมื่อสติอยู่เหนืออารมณ์ก็ทำให้รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่หยาดน้ำค้าง “เธอไม่ใช่น้ำค้าง”
ดวงตาคมกริบแดงก่ำ ความอบอุ่นถูกกลืนหายไปกับความเจ็บปวด
“ค่ะ ฉันไม่ใช่พี่น้ำค้าง”
พราวน้ำฟ้าย้ำชัดอีกครั้ง
“แล้วเธอเป็นใคร”
น้ำเสียงทรงอำนาจเปี่ยมไปด้วยบารมีน่าเกรงขาม สันกรามที่ขยับกรอดเป็นนูนกว้างยิ่งเสริมให้ใบหน้าหล่อร้ายดุดัน พราวน้ำฟ้าเห็นแววตาแข็งกร้าวของเขาก็เริ่มหวาดหวั่นอยู่ลึกๆ สัมผัสได้ถึงความน่ากลัวที่แผ่กระจายเป็นวงกว้าง
“ฉันบอกคุณไปแล้ว ฉันชื่อ พราวน้ำฟ้า เป็นน้องสาวฝาแฝดของพี่หยาดน้ำค้าง”
หญิงสาวแนะนำตัวอีกครั้ง ซึ่งคราวนี้คู่สนทนารับฟังด้วยสติพร้อมกับจ้องมองเธอด้วยแววตาเคลือบแคลงสงสัย
“แต่น้ำค้างบอกฉันว่าเป็นเด็กกำพร้า” ริคคาโดยังคงยึดมั่นความจริงที่เขาคิดว่ามันถูกต้องเสมอมา
“พี่น้ำค้างก็อาจจะมีเหตุผลที่ต้องบอกคุณไปแบบนั้น แต่ฉันยืนยันได้ว่าเราสองคนเป็นพี่น้องฝาแฝดกันจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อจะดูหลักฐานอย่างอื่นเพิ่มเติมก็ได้นะ ฉันสามารถ…”
“ไม่จำเป็น!” ริคคาโดพูดแทรก พราวน้ำฟ้านึกโกรธที่เขาเสียมารยาทไม่ยอมให้เธอเอ่ยจบประโยคเสียก่อน แต่พอเท้าหนาสืบย่างเข้ามาใกล้ตัวเรื่อยๆ ความโกรธก็ถูกแทนที่ด้วยความกลัวทันที
“คะ คุณจะทำอะไร”
ถามออกไปเสียงสั่น ร่นเท้าหนีผู้ชายตัวโตที่เริ่มรุกรานเธออีกครั้ง
“หยาดน้ำค้างอยู่ที่ไหน”
ริคคาโดถามเสียงเข้ม จ้องตาพราวน้ำฟ้าเขม็ง รอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ และยิ่งเดือดปุดเมื่ออีกฝ่ายทำเงียบ
“ฉันถามว่าหยาดน้ำค้างอยู่ที่ไหน!” กระแสเสียงขุ่นคลั่ก กดดันให้พราวน้ำฟ้าต้องพูดความจริง
“พะ พี่” แต่ความกล้านั้นยังมีไม่มากพอ พราวน้ำฟ้าหายใจแรงขึ้น สองมือกำบีบแน่น “พี่น้ำค้าง”
ริคคาโดลุ้นกับคำตอบที่กำลังจะเล็ดลอดผ่านเรียวปากอิ่ม เขาเผลอจ้องมองกลีบปากสีชมพูระเรื่ออย่างลืมตัว หัวใจด้านชาเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ พลันภาพรอยยิ้มของหยาดน้ำค้างผุดขึ้นกลางความคิด เขาจึงได้สติย้ำเตือนตัวเองว่าไม่ควรรู้สึกตื่นเต้นกับร่างกายของผู้หญิงคนอื่น ริคคาโดขบกรามแน่น ขับไล่ความคิดบ้าๆ ออกจากหัว
“พี่น้ำค้าง”
พราวน้ำฟ้าจ้องตาเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาดุจรูปปั้นกรีกโบราณ เธอยอมรับว่าเขาเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์น่าค้นหา ในชีวิตของเธอไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้าเท่ากับเขามาก่อน ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าหยาดน้ำค้างไปรู้จักกับคนมีระดับขนาดนี้ได้อย่างไร พี่สาวไม่เคยเล่าอะไรเกี่ยวกับเขาให้ฟังเลย ทำราวกับผู้ชายคนนี้ไม่มีตัวตนในชีวิต
“เสียแล้ว”
- Writer
