Çok ağladım. Öyle çok ağladım ki içimde ne varsa dışımdan kustum. Akranlarım gülüp oynarken benim ağlamak için çok bahanem vardı. Gençliğimin baharında bilmediğim bir zemheriye koşarak adım atarken yanımda kimse yoktu. En büyük bahanem buydu.
Bahanemi bulmuşum ya, evde kimse yoktu, haykırarak ağlıyordum. Annemin anne gibi olamamasına, akranlarım böyle zamanlarda nasıl davranıyor bilmek için hiç arkadaşım olmamasına, kendimi kime karşı nasıl savunacağımı bilmediğime ağladım.
Her boku biliyordum da, kim nasıl seviliyor bilmiyordum.
Nereden bileceğim! Bunu bana kim öğretecekti! Kimi örnek alacaktım ki ben ya! Ben yürümeye başladığımda elime süpürge tutuşturmuşlar. "Yürürken bundan destek al," demişlerdi. Daha ben derdimi kime anlatabilirdim ki? Yuttum. Yuttum ve içimde biriktirerek o güne
