ช่วงเวลานี่นี้...ที่รักกัน

วันที่ 20 ธันวาคม 2565 ฉันรู้สึกอกหักอีกครั้ง หลังได้ยินข่าวแว่วมาว่าแฟนเก่าที่เคยทอดทิ้งฉันไปเมื่อหลายปีก่อน กำลังจะแต่งงาน “ผมทรงใหม่ต้องเข้าแล้วหรือเปล่า?” พยายามปลอบใจตัวเองว่าไอเดียนี้มันสำคัญ มันจะแลกมาด้วยสีสันของอนาคต ให้มีชีวิตชีวามากขึ้นกว่านี้ แบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน แม้ว่า..เงินในบัญชีจะไม่สนับสนุนเลยก็ตาม ก็ช่างมันสิ! ขยันเขียนนิยายที่เป็นอาชีพเสริมอีกสักหน่อย ไม่ก็..ไปรับจ้างรีดผ้าตัวละสามบาทร้านเดิมหลังโรงเรียนเดี๋ยวก็ได้ค่าขนมแล้ว หรือ... นี่ไง! อีก 10 วัน จะได้เงินเดือนจากงานประจำ Wow~ amazing !!~ งานเยอะ..เหมือนจะรวย แต่..ความจริงแล้วเงินไม่เหลือเก็บ แงๆ เพราะอะไรนะเหรอ~ ติ้ง! ข้อความใหม่.. ฟึ่บ! [นีร ทำงานอยู่ไหม โทรกลับหาแม่หน่อย] เอิ่ม! ก็นะ ลูกคนโตอย่างเรา~ ทรงผมที่วาดไว้ในความคิดเมื่อครู่ หายไปในพริบตาเลย...ทันที~ (โปรดอ่านให้เหมือนร้องเพลง) แต่ไม่เป็นไร.. ฟู่ว~ Rrrrrrrr “ว่าไงแม่..” คนรวยอย่างเรา~ (ทำงานอยู่ไหมนีร) “ทำงานสิแม่ วันนี้ไม่ใช่วันเสาร์” (แล้ววันเสาร์กลับบ้านไหม) “นีรดูก่อนนะ กะว่าจะไปทำผม แล้วนี่แม่มีอะไรด่วนรึเปล่า รีบพูดเลยนะ ก่อนที่ลูกค้าจะเข้ามา รู้ๆกันอยู่แม่โทรมาทีไร ลูกค้ารุมทุกที เห็นไหมมานู่นแล้ว...” (มีตังค์ไหม) นั้นไง... ฉันถอนหายใจ แต่ก็.. “เท่าไหร่?” (สองพัน มีรึเปล่า ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร แม่ว่าจะเอาไปทำทุน ช่วงนี้ขายไม่ค่อยดีเลย ข้าวเหลือทุกวัน) “ก็หน้าฝนใครจะออกมาซื้อ โอเคเดี๋ยวโอนให้” (ได้ๆ อย่าเกินห้าโมงนะ เดี๋ยวตลาดวาย) “เนี่ย จะโอนให้เลย แค่นี้ก่อนนะเกรงใจเพื่อน มันรับลูกค้าอยู่คนเดียว” ทันทีที่สายวาง คือทันทีที่หน้าบูด ฉันที่กำลังยืนอยู่หน้ากระจกในห้องสโตร์ยังตกใจตัวเอง “ทำไมเป็นคนตาแข็งขนาดนี้วะ?” โชคดีที่มีหน้ากากอนามัยช่วยบดบังอยู่ ไม่อย่างนั้นลูกค้าคงได้เห็นสีหน้านี้แน่ เนื่องจากปรับสีหน้าไม่ทัน “โทษทีแก บิลนี้เลยใช่ไหม” “ใช่ เอสเปรสโซ่เย็นไม่หวานสองแก้ว” ฉันยื่นหน้าเข้าไปถามเยาๆ กับเพื่อนร่วมงานที่วุ่นวายอยู่กับออเดอร์ตรงหน้า “ที่บ้านอีกแล้วเหรอ?” มลละสายตาจากเครื่อง POS มาถาม ทันทีที่ฉันพยักหน้า หล่อนก็หันไปสนใจลูกค้าต่อ ใช่ เพื่อนอีกสามคนของฉันในร้านกาแฟแห่งนี้ชินชากับฉันในเรื่องนี้แล้วล่ะ แน่นอนไม่มีใครกล้าที่จะปลอบใจ หรือออกความคิดเห็น เพราะเป็นเรื่องส่วนตัว อีกทั้งที่ทำให้ฉันเครียดในแต่ละวันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือผู้มีพระคุณของฉัน ซึ่งฉันก็ไม่เคยเดาผิดสักทีนึงหรอก กับความสามารถนี่ควรจะมีแค่กับเลขรางวัลเท่านั้น ฉันถอนหายใจอีกรอบ บ่อยครั้งที่อยากจะร้องไห้แต่ก็ทำไม่ได้เพราะยังอยู่ในเวลางาน แต่ถ้ามันจะหนักจนเก็บไว้ไม่ไหวล่ะก็ หลังร้านตรงห้องพักกินข้าว ข้างกันเป็นชั้นเก็บวัตถุดิบ พร้อมจะลูบให้หลังเสมอ ทว่าการทำอย่างนั้น ก็รู้อยู่แล้วว่าจะต้องแลกมาด้วยการเติมแป้งและปัดมาสคาร่าใหม่เสมอ ซึ่งเอาจริงๆ สำหรับคนที่ไม่ชอบแต่งหน้าหลายๆรอบแบบฉัน มันไม่คุ้มเอาเสียเลย โชคดีหน่อยวันนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ ทั้งเดลิเวอรี่ ทั้งลูกค้าประจำและขาจร จึงทำให้คลายความเครียดลงไปได้บ้าง เพราะไม่มีเวลาได้คิด แต่อย่างไรเสีย เมื่อถึงห้องพักที่ห่างไกลจากที่ทำงานราวสิบเจ็ดกิโลและใช้เวลาไปกลับเกือบสี่สิบนาที พออยู่คนเดียวตามลำพัง ความรู้สึกที่พยายามควบคุมก็สูญเปล่าอยู่ดี เนื่องจากโรคซึมเศร้าเบาๆที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้มักจะชวนฉันให้ร้องไห้ทุกครั้ง “วันนี้ลูกค้าเยอะไหม” พนักงานเดลิเวอรี่ที่มักจะได้ออเดอร์ถี่กว่าคนอื่นๆ เนื่องจากบ้านของเขาอยู่ใกล้กับคาเฟ่เอ่ยถาม ขณะที่ฉันกำลังนำกาแฟใส่ถุงแล้วส่งยื่นให้ ถึงจะไม่เห็นรอยยิ้มภายใต้แมส แต่ดวงตาคู่นั้นก็แสดงออกแทนทุกอย่าง “ก็ค่อนข้างนะ” ฉันตอบสั้นๆ “กะว่าครึ่งวันเช้าจะอยู่แถวนี้ น่าจะได้เยอะอยู่ เธอว่าไหม” “อืม ก็อาจจะ เธอลองดูสิ” ตัดบทสนทนาโดยการยิ้มคืน แต่เขาคงไม่เห็นหรอก เพราะดวงตาของฉันไม่ได้ยิ้มด้วย ทันทีที่เขาเงียบไม่มีท่าทีจะพูดต่อ ฉันก็เดินกลับมาประจำที่ของตัวเอง แต่คล้อยหลังก็ไม่วายหันไปมองเขา จังหวะร่างสูงเดินผ่านประตู ด้วยท่าทางหัวงุบ ก็ถอนหายใจอีกพรืด “เฮ้อ~” ฉันรู้เขาชอบฉันมาก แต่... ติ๊ง! [ออกจากบ้านแล้วค่ะ พี่ขอกาแฟแก้วนึง] ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้วนี่นา