ช่วงเวลานี่นี้...ที่เริ่มต้น
1044 Words
“วันนี้มีแต่ชุดนักเรียนเป็นส่วนใหญ่นะ เสื้อยืด กางเกงไม่ค่อยมี ไหวไหม”
ลูกสาวป้าเจ้าของร้านถามนีร สาวเจ้ายิ้มรับพลางพยักหน้า มองไปยังผ้าที่กองพะเนิน แล้วกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง
“ไหวค่ะ”
“ตัวไหนยากก็วางไว้ได้นะ ไว้พี่จะรีดเอง มันเสียเวลา”
“ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“อ้อ เกือบลืม”
“คะ?”
“นอกจากวันเสาร์แล้ว วันอื่นนีรพอจะหยุดได้บ้างไหม พี่มีงานให้นีรทำ เป็นงานไม่ยาก แถมได้เงินเยอะด้วย”
“งานอะไรเหรอคะพี่ ขายตัวเหรอ”
“อีบ้า! พูดเป็นเล่น”
“ฮ่าๆๆ รู้ค่า นีรหยอก เห็นบ้างานแบบนี้ก็เลือกนะคะ ว่าแต่เป็นงานอะไรเหรอคะ”
“เป็นงานถ่ายรูป สนใจไหม”
“ถ่ายรูป? ให้นีรถ่ายรูป โหพี่ มันง่ายตรงไหน นีรถ่ายรูปไม่เป็น”
“ไม่ได้ให้นีรถ่าย มีตากล้อง นีรก็แค่ดูแลแขก”
“แขก? คนเยอะเหรอ..”
สาวเจ้าทำหน้าจ๋อย
“อย่าบอกนะว่ากลัวคน แล้วแกเป็นบาริสต้าได้ยังไง สาขาที่แกทำอยู่คนโคตรเยอะ”
“ไม่เหมือนกันสิพี่ ไม่ได้คอยดูแลนี่ มาซื้อแล้วก็ไป”
“เออ แล้วจะเอาไหม ก็แล้วแต่นะ งานนี้มีคนสนใจเยอะแยะ พี่อุตส่าห์ฉุบให้แก บอกบอสว่ามีน้องจะทำ เขาก็ยอมให้ ไม่ติดประกาศ โพสหา”
นีรเงียบ มองมิลินอย่างช่างใจ
“ทำดิพี่ ถ้ามันไม่ยากอย่างที่พี่ว่า”
“ไม่ยุ่งยากเลยนีร เชื่อพี่ แค่แกปรับตัวให้เป็น งานที่บอสรับแต่ละงานมีแต่แขกดีๆทั้งนั้น ส่วนใหญ่เป็นงานเลี้ยง บอสพี่มีหน้าที่ถ่ายรูป ถ่ายบรรยากาศ ถ่ายแขกในงานประมาณนี้แหละ นีรก็แค่ปลิ้นรูปออกมา เอาเฉพาะรูปที่แขกต้องการ”
“อ่อ..กลางคืนเหรอพี่”
“ใช่ค่ะ เราจะต้องอยู่จนจบงาน หลังเลิกงานบอสจะจ่ายเราพันนึง”
นีรทำปากเป็นรูปตัวโอ นาทีนั้นผ้าที่กำลังจะรีดไม่น่าตื่นเต้นอีกต่อไปแล้ว งานใหม่ที่ว่าสนุกกว่า เมื่อเทียบกับค่าจ้างที่ได้แล้ว ขั้นตอนการทำงานมันคุ้มแสนคุ้ม
“ค่ะ”
“พยักหน้านี่คือตกลงแล้วใช่ไหม? ไม่มีปัญหากับงานเรานะ”
“ถ้าวันไหนมีงาน หนูจะเลิกก่อนเวลาค่ะ”
“โอเคจ้ะ ติดวันศุกร์ก็คงจะดีเนอะ วันเสาร์เราจะได้พัก”
“กรณีแบบนั้นมีบ้างไหมคะ”
“ก็มีนะ แต่นานๆที” มิลินยิ้มให้นีร ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมายื่นให้ “งั้นพี่ขอเบอร์เราไว้หน่อยสิ”
ส่วนนีรก็เร็วซะยิ่งกว่าแสง โอกาสดีๆเข้ามาขนาดนี้คงยากที่เธอจะปล่อยให้หลุดมือ
“นี่ค่ะพี่”
“จ้ะ ไว้พี่จะส่งงานให้นะ เคสไหนเราสะดวกก็ไป ถ้าไม่ก็บอกพี่ตรงๆ พี่จะได้หาคนอื่น โอเคนะ รีดผ้าต่อเถอะ เดี๋ยวดึก”
“ค่ะพี่ ขอบคุณค่ะ”
เธอยิ้มรับ แววตาและรอยยิ้มเต็มไปด้วยความหวังเดือนนี้เธอจะรอดตายแล้ว
หลังกลับถึงที่พัก กำลังจะอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเข้านอน เสียงข้อความจากแชทดังรัวๆ ชวนให้ละความสนใจจากสิ่งนั้นกลางคัน เธอรีบเปิดอ่าน ภาวนาให้เป็นงานของมิลิน และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
หญิงสาวยิ้มก่อนส่งคำตอบรับกลับไปด้วยสติ๊กเกอร์น่ารัก ทว่าแจ้งเตือนไม่ได้จบเพียงแค่นั้น แต่เหมือนจะมีอีกแจ้งเตือนที่มาจากแอพพลิเคชั่นอื่น เมื่อเห็นชื่อ เธอถึงกับต้องขมวดคิ้ว น่าแปลกที่เธอกดปุ่มเข้าไป
R: สวัสดีครับ
“ฮะ..”
อันดับแรกที่เธอจะทำไม่ใช่เป็นการตอบกลับในทันที แต่เป็นการยืนงง ก่อนจะเข้าไปดูโปรไฟล์
ชิ้ง++
แน่นอนเขาเป็นคนแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จัก แต่...
“โอ้มายก็อด”
รูปที่เห็นสร้างตำนานในความทรงจำเกี่ยวกับสีหน้าและความรู้สึกครั้งแรกให้เธอมาก แบบไม่มีทางที่จะปล่อยแชทนี้ให้หลุดมือไป
ว่าแต่...
“เอารูปในเน็ตมาใส่ไหมเนี่ย”
N: สวัสดีค่ะ
เธอบ้าจี้ไปกับเขา
R: ทำอะไรอยู่ครับ คุยได้ไหม..
นีรก้มลงมองตัวเองที่อยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียว พลางเหลือบมองนาฬิกาบนโทรศัพท์ เธอถอนหายใจพรืด ก่อนจะปิดล็อคหน้าจอ
มันคงเป็นไปได้ยากที่จะพิมพ์ประโยคนี้ตอบกลับไปว่า “ขออาบน้ำแปปนะคะ” กับคนแปลกหน้ามากกว่าการยุติบทสนทนาเสียดื้อๆเพื่อไปทำธุระส่วนตัวที่ค้างคาอยู่ให้เสร็จ เมื่อเสร็จแล้วโดยใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำนานราวครึ่งชั่วโมง ถึงจะได้ตอบกลับ แต่เป็นการตอบกลับที่ไม่ต่อเนื่องแทน เชื่อว่าคนในแชทอาจจะหลับไปแล้วก็ได้
N: ฝันดีค่ะ
เช้าวันต่อมา
เวลา 05.45น.
เธอเปิดประตูออกมาพร้อมกับห้องข้างๆ ซึ่งเป็นเพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานบริษัทเดียวกันแต่อยู่คนละสาขา
“นีร~ เข้าเช้าเหรอวันนี้”
“ใช่ค่ะ พี่วีก็ด้วยเหรอคะ”
“ใช่ ขับรถดีๆนะ”
“ค่ะ”
เพราะเกรงใจเพื่อนร่วมตึกคนอื่นๆ ทั้งคู่จำเป็นต้องคุยกันสั้นๆ เป็นการทักทายกันพอหอมปากหอมคอ ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงาน
ช่วงเช้าที่ถนนโล่งแบบนี้ นีรจะใช้เวลาในการขับขี่เพียงสิบนาทีเศษ เมื่อถึงที่หมายอันดับแรกก่อนการทำงานคือปรับเปลี่ยนอารมณ์
อาทิ ยุบหนอ พองหนอ ตื่นรู้ และเบิกบาน อีกนัยยะคือถอนหายใจยาวๆ
รวบผมเก็บไว้ใต้เน็ต แต่งหน้า ใส่ผ้ากันเปื้อน แล้วเดินออกไปหลังเคาน์เตอร์ สมทบกับเพื่อนร่วมอีกคนหนึ่ง ที่มาถึงเวลาไล่เลี่ยกัน
“วันนี้มีโปรนี่ งั้นฉันไปติดป้ายโฆษณาก่อนนะ”
เป็นปกติที่แต่ละวันอารมณ์จะไม่เหมือนกัน แต่ไม่ว่าอารมณ์จะอยู่หมวดหมู่ไหน เมื่อเข็มนาฬิกาบอกเวลาเจ็ดโมง นีรจะต้องสวมบทบาทเป็นบาริสต้าทันที
และที่แน่ๆ วันนี้และหลังจากนี้ กิจวัตรประจำวันของเธอจะแตกต่างจากทุกวันที่ผ่านมา นั่นก็เพราะ...
ติ้ง!
R: อรุณสวัสดิ์ครับ
O.O
- Writer
