Behind his Black Mask

Chapter 1

KAYE.

Tahimik akong nagbabasa ng paksa namin ng lumapit sa akin si Eden na nakangiti.

“Tama na ‘yan! Matalino kana, sobraa,” wika niya at inagaw pa ang librong binabasa ko kaya pinanlakihan ko siya ng mata pero tumawa lang siya ng maliit sa akin.

“Anong kailangan mo naman? Alam ko, lalapit ka lang pag may kailangan ka," uyam na wika ko kaya napangiti agad siya.

“Hey, samahan mo naman ako, oh. Manuod ng basketball!” nakasimangot na wika ni Eden.

“Susubukan ko kung may oras ako,” nakangiti kong wika.

“Ano? Pag may time!” hindi sang-ayon niyang wika. At halos magdabog na.

“Maiinip lang ako sa kapapanood. Baka mamaya, pumunta lang ako doon para matulog.” reklamo ko kaya nawala ang ngiti sa labi niya.

“Nakakatampo kana!” Inis niyang wika kaya napalingon ako sa kanya. Kaya kahit napipilitan ay...

“Nagbibiro lang. Sasamahan kita,” nakangiti kong wika kaya napangiti na ‘rin si Eden.

“Sure! Hindi ka'ba matutulog?” tanong niyang muli sa akin. Kaya napangisi ako.

“‘Di ko alam.”

“Ano?” Medyo inis na boses na tanong niya sa akin.

“Saan ba magaganap ang basketball na ‘yan?” taas kilay na tanong ko kaya napaisip siya saglit at napangiti sabay harap sa akin.

“Sa gym ng City Hall!” masaya niyang bulalas.

“Susubukan kong lusutan si Mama, kuya, ate at papa.” nawala naman ang ngiti sa labi niya dahil sa sinabi ko.

“I wait you even tho you can't came.”

“Pupunta ako, bas.ta. Ikaw ang humanap ng lusot sa kanila?” Taas kilay na tanong ko.

“Sure.”

————✿————

“Go Jade! Go Jade!” panay sigaw ng katabi ko kaya napatakip na'lang ako ng tainga sa tinis ng boses niya.

Nagsimula na akong mainip sa kapapanood ng basketball. Mabuti sana kung andyan ang crush ko naglalaro ng basketball. Nasanay lang kasi akong magtambay lang sa bahay key'sa manuod ng mga laro.

“Nakakainip," bulong na wika ko habang humihikab.

“You didn't like to watch basketball ‘but you just compelled and leave with a no choice. I guess.” nakarinig ako ng may mahinang nagsalita at parang ako ang sinabihan ‘pero hindi ko ‘yun binigyan ng pansin.

Maliban kasi sa walang kabuhay-buhay niyang magsalita ay iisipin kong nanaginip lang ako. Kaya key'sa pansining ay hindi ko na gaanong pinakinggan ang nagsalita. Baka nakatulog na ako sa inip.

“Your friend are so noisy. You didn't deaf?” Narinig ko namang muli ang boses niya'ng walang kabuhay-buhay. Sa pagkakataong iyon, ay lumingon na ako. Nagtagpo ang paningin namin sa biglaan kong paglingon.

Gulat ako habang nakatingin sa kanya. Nakasuot siya ng itim na maskara at kasya ito sa kanyang mukha. Walang ibang makikita sa mukha niya kundi ang mata lamang niyang nasa ilalim ng kanyang maskara.

Kahit nasa ilalim ng maskara ang kanyang mata ay naaninagan ko pa'rin ng maayos ang mapupungay niya'ng mata.

“Why? Is anything wrong about my mask?” tanong niya at inayos pa ang kanyang maskarang itim at ‘tumingin sa aking muli kaya napaiwas na'lang ako. Kung iisipin talaga ay mukhang mayaman ang lalaking ito lalo na't nakasuot siya ng tuksedo.

“Bakit ka nakasuot ng itim na maskara at ang boses mo parang walang kabuhay-buhay at emosyon. Hindi ka naman kidnapper, ano? At hindi masquerade ang pinunta na'tin dito.” taas kilay kong tanong sa kanya. Narinig ko ang mahina niyang pagtawa.

“I'm not. Who the h*ll saying you that I'm kidnapper?” balik na tanong niya sa akin.

“Wala naman. Nakakatakot kasi at nakasuot ka ng itim na maskara.” wika ko at pinaglaruan ang daliri ko.

"That's true. My face are terrifying and it's need to conceal," wika nito pero hindi gaanong narinig ang sinabi niya dahil sa ingay.

"Pardon?" I asked.

“Sometimes, we need to concealed ‘to avoid being judged.” malungkot niyang wika at tiningnan ako sa mata. Napaiwas ako ng tingin at ibinalik ang panunuod ko ng basketball.

Hindi naman ako masyadong naka-pokus sa naglaro ng basketball lalo na't ‘di ko naman talaga gustong manuod. Kung may magtatanong siguro sa akin kung sino ang nanalo ay sigurado akong hindi ako makasagot.

“Bakit ‘di mo sila harapin na nakataas noo?” tanong kong muli habang hindi siya tinitignan.

“Its easy to say, its hard to do.” wika nito at napatingin sa mga naglalaro ng basketball.

“...then, I'm the one whose love playing basketball but now, I lost my confidence. How about you? What sports did you love?” tanong niya sa akin at napatingin ako sa kanya.

Matagal ako nakasagot lalo na't wala akong maisip. Mahilig ba ako sa Volleyball? Badminton? Hindi. Hindi. Naiiling ako habang iniisip kong ano nga ba ang paborito kong laro.

“...what sport?”

“Uom. Wala akong paboritong laro.”

“Owh, I forgotten ‘you just compelled.” wika nito at sumandal sa kanyang upuan.

“May kasama ka'ba?” Tanong ko sa kanya.

“My friends.”

Napatingin naman ako kay Eden na mukhang nasiyahan talaga siya ng husto habang nanunuod sa mga naglalaro.

“Ikaw? Bakit ka naparito?” tanong ko sa lalaking nakamaskara. Teka, bakit pakiramdam ko ay matalik kaming kaibigan, kahit ngayon lang kami nagkita. Feelingera ko ngayon.

“Watching my friend game's.” wika nito kaya nagpatangu-tango na'lang ako. “...I hope they will win this game.”

“Hinihiling ko ‘rin na sana manalo sila.” Usal ko at napatingin muli sa mga naglalaro kahit na hindi ko alam kung saan doon ang mga kaibigan niya.

“...sa kabilang banda, ano pala ang pangalan ng pangkat nila?” tanong kong muli at napatingin sa kanya.

“Sparrow” tumango-tango akong binaling ang mata sa score ng Sparrow at nanlaki ang mata ko sa nakita ko. Apatnapu ang puntos nila samantalang sa kabilang pangkat ay limampu naman. Ilang minuto na'lang ay matatapos na ang laro. Napasapo na'lang ako sa noo ko ‘pero pansin naman na bumabawi sila.

“Parang malabo na yatang manalo ang mga kaibigan mo.” naiiling kong wika.

“Its vague as a night. I didn't believe in miracle. In film there's have a possible to be win ‘but in the reality they aren't.” walang katono-tono niyang wika.

Hindi ko na ‘rin maintindihan kung nalulungkot ba siya sa pagkatalo ng mga kaibigan niya o maayos lang sa kanya.

“By the way, I'm Kyler. Kay for short. How about you?” tanong niya sakin kaya napalingon ako sa kanya. Ha? Tyler?

“Tyler?!” Tanong kong muli sa kanya kaya napakamot na lamang siya sa ulo niya.

“Kyler. Can you be my friend? How about you?” tanong niya'ng muli sa'kin sabay abot sa kanyang kamay.

“Sure. Kaye.” wika ko sabay ngiti at nakipagkamay sa kanya.

“Nice to meet you , Faye.” huh? Faye? Bago ko ba ‘yang pangalan?

“Nice to meet you too, Ty.” wika ko ngunit napangiwi siya.

“KYLER.” Ulit niya at napa “ahh” naman ako. “KAYE!” balik na sigaw ko ‘rin sa kanya kasi kung tama ang pandinig ko kanina tinawag niya akong Faye. Ang lakas kasi ng sigawan dito sa gym. Kaya hindi malabong hindi magkaintindihan.

“Ang daya nila! Inuubos lang yata nila ang oras!” pagdadabog ng katabi ko kaya napalingon ako sa kanya. Mula kay Kyler ay nabaling ang tingin ko sa kanya.

“Anong nangyari sa'yo at halos magdabog kana?” tanong ko kay Eden na halos magdabog na sa inis.

“You can't see! My idol was lose!” parang bata nitong sumbong sa akin. Napatingin akong muli sa mga naglalaro ng basketbol. Tama nga si Eden, talo ang mga Sparrow.

“...my poor Jade. They lose.” malungkot na usal nito habang nakatingin sa mga manlalaro ng Sparrow na nag-uusap sa isang gilid.

“They have a fan even they lose.” narinig kong bulong ng katabi ko.

“Owh, bhie! You see? Papunta sila dito sa pinaroonan natin?” Kilig na wika nito at halos mangisay na sa kilig. Sarap itulak nito, para kasing ako na ang nahihiya sa mga ka-enchossan na ginagawa niya.

“...owh, they look like a prince charming, bhie!” natutuwang wika nito habang niyuyugyog ang braso ko ngunit hindi ko na siya gaanong pinansin pa.

“They will go here because I'm here.” mahinang usal ng nasa katabi ko kaya napatingin ako sa limang kaibigan na papalapit sa amin.

Kaya pala impit na impit sa kilig ang katabi ko dahil ang gwapo-gwapo nga pala ng Sparrow. Sa pagkamatarungan, nag'gwagwapuhan talaga ang limang magkaibigan.

Teka, di'ba kaibigan nila si Kyler? Ano kaya ‘rin ang mukha ni Kyler sa likod ng kanyang maskara? Gwapo ‘rin kaya siya katulad ng kanyang mga kaibigan? Nagtataka na ‘rin tuloy ako sa mukha niya.

“Hayst! Tumigil ka nga di'yan, Eden.” sita ko kay Eden na kanina pa ako niyuyugyog at parang nahihilo na ako.

“Your saliva are dropping.” sita sa'kin ni Kyler kaya napalingon ako sa kanya. Sa totoo lang, mapupungay ang mga mata niya sa likod ng maskara. Siguro, katulad ‘rin siya kagwapo ng mga kaibigan niya.

“Loko.” wika ko at kaunting sinuntok siya sa braso kaya napahimas siya rito.

“...napaisip ako, nag'gwagwapuhan ang mga kaibigan mo ‘kaya iisipin kong gano'n ka ‘rin.” wika ko at napatingin sa kanya. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya.

“Don't expect about me so much. You will be disappoint.” malungkot niyang wika at napatingin sa mga barkada niyang malungkot ang mukha habang paakyat sa kinaroroonan namin.

“...it's okay, bro.” wika ni Kyler at tinapik ang isa sa kaibigan niya. Uminom naman ng tubig ang isa niyang kasamahan habang ang iba ay naupo sa bakanteng upuan na katabi ni Kyler.

“Kung kasama pa sana ka namin sa laban na ito sigurado kaming mananalo ka.” malungkot na wika ng isa niyang kaibigan at lumupagi sa harap ni Kyler.

“I want to play ‘but you know about my condition.” malungkot na wika ng katabi ko. Titig na titig naman si Eden sa dalawang lalaking nag-uusap at nakaakla pa ang kamay niya sa akin.

“Ang gwapo talaga ni Jade, ano?” dinig kong bulong ng kaibigan ko ngunit hindi ko na iyon pinansin.

“I advice you lastime to take a surgery. Why you didn't grab the opportunity and go along with your parents to Canada.” natahimik naman si Kyler sa sinabi ni Jade sa kanya.

Operasyon? May kanser ba siya at kinakailangan niyang magpaoper?

“Once I said I won't. I won't. And beside, I did to adjust.” wika nito. Mapakla namang tumawa ang kaibigan niya habang pailing-iling.

“Are you serious one? Yeah, nakakapag-adjust ka nga ngayon sa buhay mong iyan. But the question is are you happy?” napatulala naman sandali si Kyler bago muling sumagot.

“Let us not talk about it. Its not healthier anymore.” wika nito at napatingin siya sa akin ng saglit.

“...however, she is Kaye.” pakikilala niya sa akin sabay lahad ng kamay niya.

“...and this is her bestfriends... Uom.” napatingin siya sa akin at parang nanghihingi ng tulong.

“Ahh, she is Eden.” nag-aalanganin kong ngiti ang binigay sa kanila.

“Hi, guys.” malanding wika ni Eden at sabay ayos pa ng buhok niya at ngumiti ng malapad kay Jade. Siniko ko naman siya para manahimik.

“Nice to meet you too, guys. I'm—.”

“Jade.” nakangiting wika ni Eden sa kanya. Ako na ang nahihiya sa mga pinanggagawa niya.

“Did you recognize me?” nanlaki ang mata nitong tanong kay Eden. Syempre, gustong-gusto ka nga eh, kulang na'lang at mangisay ‘yan sa kilig.

“Of course. I'm your fan.” wika ni Eden kaya mas lalo akong nahiya sa pamamaraan ng kanyang pakikipag-usap kay Jade. Bulgar kasi masyado ang pagiging malandi niya.

“She is cheering you, back then.” paggambala ng kagabi ko kaya napakagat labi nalang si Eden at kitang-kita ko ang pagkahiya niya.

“Woah,” nagpalakpak na wika ng isa sa kanilang kaibigan.

“Kyler, Pwede na ba kaming umalis?” tanong ko kay Kyler.

Kanina pa kasi gusto ko ng umalis. Bukod kasi sa ang landi-landi nitong kasama ko at nakakahiya na sobra ‘ay baka mamaya pagagalitan ako ng husto nina ate,kuya,mommy, at daddy. Ang dami pa naman nila.

“Sure.” wika niya kaya hinila ko si Eden palayo doon at lumabas na sa labasan.

“Wait, hindi ko pa gustong umalis. I want to chit-chat with, Jade.” pagmamatigas niya kaya binitawan ko na ‘rin siya sa huli ng masigurong malayo na kami mula sa kanila.

“Ano? Tama na, Eden. Nanunuod tayo ng basket at hindi para lumandi.” naiiling na wika ko. Ngunit sinimangutan lang niya ako.

“...ikaw mananagot kapag pagalitan ako ng mga magulang ko?” taas kilay na tanong ko sa kanya ngunit nag-pout lang siya sa akin.

“Wait,” Ang lalaking naka-itim ng maskara ay lumapit sa amin at huminto sa harapan namin.

“Owh, girl. I think he fall inlove at you, kaya sinundan ka niya.” bulong niyang wika sa akin kaya sa inis ko at siniko siya ng mahina ‘pero ang g*g* lalong napahalakhak.

“...I forgot, can I know your sss account and can I get your number?”

IPAGPATULOY....