Hide Love

                                                                                              บทนำ                 การแอบรักเป็นเรื่องปกติของคนขี้อาย และผมเป็นหนึ่งในคนขี้อายเหล่านั้น ผมชื่อต้นชา นิสิตปี 2 คณะสหเวช ตั้งแต่จำความได้ก็รู้ตัวมาตลอดว่าตัวเองชอบผู้ชาย ผมมีพี่ชาย 1 คน ชื่อต้นไม้ พี่ไม้เป็นคนสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อคม มองเผินๆดูดุไปด้วยซ้ำ ต่างจากผมที่ผอมแห้ง ตัวบาง แถมยังสูงแค่ 165 ซม. เหมือนตอนเกิดผมจะลืมหยิบความสูงออกมาจากท้องแม่ ไม่เหมือนพี่ไม้ที่เหมือนพ่อกับแม่จะยัดเยียดความสูงให้จนไม่เหลือมาถึงผม ผมกับพี่ไม้แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลย อาจเป็นเพราะผมเหมือนแม่แต่พี่ไม้เหมือนพ่อ แต่สิ่งหนึ่งที่เราเหมือนกันคือเรา 2 คนรักกันมาก เพราะเราเหลือกันแค่นี้                 พ่อกับแม่เสียด้วยอุบัติเหตุตอนผมเรียนอยู่ชั้น ม.4 ส่วนพี่ไม้กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยคณะทางสายศิลป์พอดี พอเกิดเรืองขึ้นพี่ไม้เลยต้องเบนเข็มตัวเองมาเรียนบริหารเพื่อสานต่อธุรกิจเล็กๆของครอบครัวและเก็บความฝันไว้เป็นงานอดิเรกเท่านั้น ระหว่างที่พี่ไม้เรียนลุงซึ่งเป็นพี่ชายของแม่เป็นคนอาสาดูแลธุรกิจและสอนงานให้พี่ไม้ รวมถึงเป็นผู้ปกครองให้ผมระหว่างเรียน ม.ปลายด้วย ตอนนี้พี่ไม้เรียนจบแล้วและกำลังเริ่มจับงานธุรกิจเต็มตัว ส่วนผมไม่ถูกกับตัวเลข ไม่ชอบงานบริหารใดๆทั้งสิ้น เลยตัดสินใจเรียนสายวิทย์สุขภาพเพราะรู้สึกว่าจะเรียนได้ดีกว่าทางสายภาษาและศิลปะ พี่ไม้เป็นคนหวงน้องมาก ชนิดที่ว่าหมาเห่ายังไล่เตะหมาให้น้องได้ พี่ไม้รักผมมากเพราะคิดว่าผมได้ใช้เวลากับพ่อแม่น้อยเกินไป ผมก็คิดแบบนั้นแต่ไม่ได้รู้สึกว่าพี่ไม้ผิดเพราะเกิดก่อนแต่อย่างใด                 "จิ๋ว เสาร์นี้ว่างมั้ย มาช่วยพี่ทำบัญชีที" พี่ไม้ถามขึ้นระหว่างกินข้าวเย็นด้วยกัน                 "พี่ไม้ ทำไมไม่จ้างคนมาทำสักที พี่ก็รู้ว่าชาไม่ชอบคิดเลข" ผมบ่นและวางช้อนลงทันทีด้วยความเซ็ง ผมไม่ชอบตัวเลข รู้สึกว่ามันเป็นของแสลง ตอนเรียน ม.ปลาย วิชาคณิตเป็นวิชาเดียวที่เกรดผมห่วยแตก และพอขึ้นมหา'ลัยแคลคูลัสก็มอบเกรด C มาให้ผมอย่างน่าโมโห                 "ทำไมอ่ะ พี่ทำงานส่งจิ๋วเรียนนะ ช่วยงานพี่หน่อยไม่ได้เหรอ"                 "ชาชื่อต้นชา ไม่ได้ชื่อจิ๋ว ถ้าพี่ไม้อยากให้ชาช่วยพี่ก็ช่วยเรียกชาดีๆได้หน่อยมั้ย"                 "อ่ะๆ น้องชาครับ วันเสาร์นี้อยู่ช่วยพี่ไม้ทำบัญชีที่ร้านทีนะครับ พอใจยังจิ๋ว"                 "ใครจะไปตัวยักษ์เท่าพี่ไม้อ่ะ คนอะไรไม่รู้ตัวสูงอย่างกะต้นสัก เหมือนแม่รู้อ่ะว่าพี่โตมาจะตัวใหญ่เท่าควายขนาดนี้" ผมผายมือออกประกอบคำว่า ตัวเท่าควาย ให้พี่ไม้ดู พี่ไม้เลยหยิบกระดูกไก่ที่แทะแล้วปาหัวผมเป็นการแก้แค้น                 "ไอ้พี่ยักษ์ มันสกปรกครับผม"                 "ลามปามนะเราเดี๋ยวนี้ นั่นแหละ วันเสาร์นี้อยู่ช่วยงานพี่ที ได้เธนส์มันจะมาวาดรูปกับพี่ที่บ้าน"                 "พี่เธนส์จะมาบ้านเหรอ!" ผมเผลอพูดเสียงดังด้วยความตื่นเต้นจนพี่ไม้เงยหน้ามามองแทบไม่ทัน ผมยิ้มแห้งๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ                 "เป็นไรกับไอ้เธนส์มากมั้ย ชอบมันรึไง"                 "..." ผมที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากถึงกับชะงักไปเมื่อได้ฟังคำถามของพี่ชาย ถ้าจะให้พูดจริงๆคือผมชอบพี่เธนส์มาตั้งแต่ผมอยู่ ม.4 และชอบมาตลอดจนตอนนี้ผมปี 2 แล้ว แต่ผมไม่เคยบอกใครแม้กระทั่งพี่ชายของตัวเอง เพราะผมไม่รู้ว่าพี่จะรับได้มั้ยถ้าผมชอบผู้ชาย แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทของพี่ไม้ด้วย                 "ตลกละพี่ไม้ ชาจะให้พี่เธนส์ช่วยวาดรูปส่งอาจารย์ต่างหากล่ะ ก็ชาเรียนกายวิภาคอยู่ มันต้องวาดรูปไง พี่ไม้ก็รู้ว่าชาวาดรูปไม่เป็น ขนาดวาดหมาพี่ไม้ยังมองเป็นหมีเลย ชอบเชิบอะไรล่ะ พี่ไม้นี่เพ้อเจ้อนะ"                 "ชา ถ้าพูดอีกนิดเดียวพี่จะเข้าใจว่าเอ็งอายุเท่าพี่แล้วนะ นี่พี่นะชา พี่อ่ะ พี่ เข้าใจป่ะ"                 "ขอโทษครับ พี่ชายยยยยยยยยย" ผมลากเสียงยาวแล้วหยิบกระดูกไก่ที่พี่ไม้ปาใส่หัวใส่ถังขยะข้างโต๊ะกินข้าว และนั่งกินข้าวต่อเงียบๆ พลางนึกว่าจะทำหน้าแบบไหนดีตอนเจอพี่เธนส์ ผมชอบเค้า ชอบเค้ามาตลอด เค้าเป็นรักแรกและยังคงเป็นรักเดียวของผมจนตอนนี้ แม้ว่าเค้าจะไม่เคยมองผมเกินไปกว่าน้องชายของเพื่อนเลยก็ตาม...