หมับ!
“เจอตัวก็ดีแล้ว ทำอะไรกับฉันไว้เธอได้ชดใช้แน่!”
จู่ ๆ ผู้ชายคนหนึ่งก็เดินเข้ามากระชากข้อมืออนิลด้วยความรุนแรง แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงอาฆาตแค้นสุด ๆ ราวกับว่าอนิลไปทำอะไรให้เขาเจ็บแค้นนักหนา ก่อนจะมีผู้ชายอีกคนเดินตามหลังเขาเข้ามาด้วยเช่นกัน ฉันขมวดคิ้วอีกรอบเพราะรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายสองคนนี้มาก เหมือนกับเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ก็นึกไม่ออก
“...กลัวตาย”
อนิลสะบัดมือออกจากการจับกุมของเขาคนนั้นแล้วเหยียดยิ้มใส่ เรียกความไม่พอใจฉายชัดบนใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาแทบจะในทันที อนิลละสายตากลับมามองฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ไม่ได้เย็นชา ไม่ได้ดุดัน
“ตามสบายนะเจ้ มีเรื่องอะไรก็โทรบอกฉัน เดี๋ยวมา ‘เคลียร์’ ให้”
“อะ อืม ขอบใจมากนะอนิล” ฉันตอบพลางเหลือบตามองกาฬวาตนิด ๆ ก็เห็นว่าเขากำลังมองผู้ชายสองคนข้างอนิลด้วยสายตาแปลก ๆ เดี๋ยวนะ… ฉันว่าฉันนึกออกแล้วล่ะว่าเคยเห็นผู้ชายสองคนนั้นที่ไหน
“เฮ้ย! จะหน
