อาการแปลกๆ
1440 Words
วันต่อมา
"เห้อ เช้านี้ช่างเป็นเช้าที่สดใสซะจริงไม่มีเสียงมารบกวนตอนเช้า" ระรินตื่นเช้าขึ้นมาด้วยท่าทางที่สดใส
ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"นั้นไง ไม่น่าเลยไม่น่าพูดเลยว่าเป็นเช้าที่ดี" ระรินพึมพำออกมาพร้อมกับลุกมาเปิดประตูทันที
"วันนี้วันหยุด อยากไปไหนไหม" ตะวันถามขึ้น
"ฉันมีวันหยุดด้วยเหรอ" ระรินถามขึ้น ตะวันยกนาฬิกาข้อมือให้ระรินดู
"ห๊ะ 10 โมง" ระรินร้องออกมาด้วยความตกใจ อาจจะเป็นเพราะเหนื่อยจากงานมาหลายวันจึงทำให้ระรินหลับสนิท สนิทมากแม้แต่มะลิเองที่ตื่นมาเพื่อไปทำงานตอนเช้าระรินเองยังไม่ได้ยินเสียงเลยแม้แต่นิดเดียว
"สายโด่งปานนี้ พึ่งตื่นจะไปทำมาหากินอะไรกับเขาได้" เจย์เดนที่เปิดประตูลงรถมาแล้วพูดขึ้น
"ก็แค่วันนี้ป่ะ วันอื่นก็ตื่นเช้าทุกวันแระ" ระรินพึมพำออกมาพร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อย
"ไป รีบไปอาบน้ำแต่งตัวจะได้ออกไปข้างนอกกัน" ตะวันเป็นคนพูดออกมา
"ระ ระ เราจะไปไหนกันคะ" ระรินถามตะวันออกมา
"กับหัวหน้าบอดี้การ์ด คะ คะ กับฉัน นี้นาย แมร่งสองมาตรฐานว่ะ" เจย์เดนดพูดออกมาแล้วยืนพิงไปที่รถทันที
"ว่าไงนะ" ระรินหันไปหาเจย์เดนแล้วถามขึั้น
"เปล่าซะหน่อย ไม่มีไร ไม่ได้ว่าไรเลย" เจย์เดนพูดจบก็ทำท่าทางเดินไปดูไร่ผักกาดที่กว้างขวางสุดลูกหูลูกตาไปทางภูเขาลูกโต
"งั้น ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ" ระรินพูดจบก็เดินเข้าห้องไปทันที
"ควรไปตั้งนานแล้วไหม มายืนคุยโม้หน้าไม่ล้างฟันไม่แปรงอยู่ได้" เจย์เดนพึมพำออกมาคนเดียว ตะวันมองผู้เป็นทั้งนายและเพื่อนด้วยสายตาและท่าทางที่อมยิ้มนิดหน่อย
เวลาผ่านไปไม่นานเท่าไหร่นัก ระรินสาวน้อยก็เดินออกมาจากห้องด้วยชุดเก่ง เสื้อยืดสีดำ กางเกงยีน ร้องเท้าผ้าใบคู่ใจ ชุดที่ใส่แล้วสบายเป็นตัวเองที่สุดเท่าที่จะหาได้
"เห้อ คิดถึงแม่จังปานนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ" ระรินตักอาการหรูที่ราคาแพงเอาเรื่องเข้าปากพร้อมกับพึมพำออกมาคนเดียวเบาๆ
"เป็นอะไรไป ปรกติเห็นพูดไม่หยุด" เจย์เดนถามระรินขึ้นทันทีที่สังเกตุเห็นแววตาของระรินดูเศร้าๆ
"ปะ เปล่านิ ไม่ได้เป็นอะไร ทำไมวันนี้พามากินอาหารแพงๆ" ระรินถามขึ้น
"ก็แค่อยากออกมาทานอาหารข้างนอกบ้างไง ไม่ได้ออกมานานแล้ว" เจย์เดน
"แล้วทำไมไม่ชวนแฟนนายมาละ คุณมาเฟีย" ระรินถามออกไป
"แฟน แฟน ใครคือแฟนฉัน" เจย์เดนถามขึ้น
"ไม่รู้สิ เห็นมาหากันบ่อย แสดงความหึงหวงกันมากด้วย เลยคิดว่า เอ่อ คิดว่า" ระรินหยุดคำพูดไว้แค่นี้
"มันเป็นข้อตกลงว่า แพรวาจะมาเป็นคู่ควงฉันออกงานแต่ไม่มีความสัมพันธ์เกินเลยกันแน่นอน และจะไม่มีทางมี" เจย์เดนอธิบายออกมาพร้อมกับตักอาหารเข้าปาก
"อ๋อ จริงๆไม่ต้องบอกก็ได้นะคะ มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน" ระรินพูดขึ้น
"เธอรู้อะไรไหม"
"รู้อะไร" ระรินพูดจบ ไร์วินก็โบกมือเป็นสัญญาณให้ทุกคนออกไปเหลือแค่ตะวันคนเดียวเท่านั้นที่ยังยืนอยู่
"รู้ว่าจริงๆแล้ว แม่เธอยกโรสรินให้มาเป็นแม่อุ้มบุญลูกของฉัน" เจย์เดนนั่งหลังพิงเก้าอี้พูดขึ้น
"มะ มะ หมายความว่า"
"ใช่ จริงๆโรสรินต้องมาท้องลูกของคุณเจย์เดนแต่ผิดแผน แทนที่พวกฉันจะได้ตัวโรสรินมาแต่กลับเป็นได้ตัวเธอมาแทน จริงๆเธอก็ทำได้นะแค่ทำกิ๊ฟ ท้อง คลอด จบแยกย้าย" ตะวันเป็นคนอธิบายออกมาส่วนเจย์เดนก็หยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ที่ปาก
"หมายควาว่า ฉัน"
"เธอทำอย่างอื่นได้ดีและคุ้มค่ามากกว่าที่จะมาเป็นแม่อุ้มบุญ อีกอย่างเธอยังเด็ก" เจย์เดนพูดขึ้น
"ใครบอกฉันไม่เด็กแล้ว 17 แล้วย๊ะ ปีหน้าก็จะ 18 แล้ว" ระริน
"เด็ก ยัยเด็กะโปโล" เจย์เดนพูดออกมาแล้วแสยยะยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"หึ กะโปโลตรงไหน ออกจะน่ารัก ใช่ไหมคุณว่าไหม" ระรินพูดออกมาพรางมองไปที่ตะวัน
"อะแฮ่ม" เจย์เดนส่งเสียงออกมาเล็กน้อย
"อะไรติดคอคะ" ระรินมองมาที่เจย์เดนแล้วถามขึ้น
"ความขี้เหร่ของเธอมั่งที่ติดคอฉัน คนอะไรสวยได้สักครึ่งของพี่สาวเธอหน่อยก็ไม่ได้" เจย์เดนพูดขึ้น
"เสียใจคะ ฉันเกิดมาเพื่อเป็นคนชนชั้นใช้แรงงานไม่เหมาะที่จะเอามาเป็นแม่พันธ์หรอก" ระรินพูดออกมาพร้อมกับทำหน้าเศร้าลงมาเล็กน้อย
"แต่ก็น่ารักอยู่นะ" เจย์เดนพูดออกมาพร้อมกับมองไปทางอื่น ยังกับว่าไม่ได้พูดกับระรินยังไงอย่างงั้น
"ห๊ะ ว่าอะไรน่ะ" ทั้งตะวันและระรินพูดออกมาพร้อมกัน เจย์เดนมองมาที่ทั้งสองคนด้วยสายตาที่นิ่งและเงียบสนิท
"เอ่อ เปลี่ยนเรื่องดีกว่า ว่าแต่วันนี้เราจะไปไหนกันคะ" ระรินถามเจย์เดนออกมา
"ฉันจะไปดูที่ที่ นครสวรรค์มีคนจะขายที่ เลยว่าจะสร้างไว้เก็บโกดัง" เจย์เดนพูดออกมา
"ไปกี่วันเหรอคะ" ระรินถามขึ้น
" 4 วัน"
"อะไรนะ 4 วัน แต่ฉันไม่มีอะไรติดตัวมาเลยนะ" ระรินพูดออกมาพรางมองไปที่ตะวัน
"เดี๋ยวไปซื้อเอาข้างหน้า ร้านขายเสื้อผ้ามีแต่ในกรุงเทพหรือไง" เจย์เดนมองหน้าระรินแล้วถามขึ้น
"ก็เปล่า แต่งว่ามันสิ้นเปลือง" ระรินกำลังจะพูดต่อ
"แค่ไม่กี่บาท ฉันจ่ายให้เองถือว่าเป็นค่าเบี้ยเลี้ยงพิเศษ" เจย์เดนพูดแทรกขึ้นมา
"โอเค ดิวงั้นไปกันเลย" ระรินพูดออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส
"อิ่มยัง จะได้ไปเดี๋ยวจะถึงดึก" เจย์เดน
"เรียบร้อยคะ ไปกันเลย" ระรินพูดจบก็ลุกขึ้นกำลังจะเดินตามตะวันออกไป
"เดี๋ยวก่อน" เจย์เดนเอื่อมมือมาจับแขนของระรินไว้
"มีไรเหรอ" ระรินหันกลับมาแล้วถามออกไป
"ต่อไปนี้เธอต้องเดินตามหลังฉันเท่านั้น ห้ามห่างเกินระยะสายตา" เจย์เดนพูดแล้วดึงระรินให้มายื่นเยื่องๆค่อยไปทางด้านหลังตัวเองนิดหน่อย
"ทำไม"
"ห้ามถามให้ทำอะไรก็ทำ สิ่งที่ฉันให้เธอทำมันเป็นผลดีกับตังของเธอเองทั้งนั้น ต่อไปเธอคือเลขาคนสนิทของฉัน" เจย์เดนพูดขึ้น ระรินได้แต่อ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน
ระริน:
นี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมวันนี้คุณมาเฟียดูแปลกๆไป กินยาลืมเขย่าขวดหรือเปล่านะหรือว่านอนไม่พอ อาหารไม่ย่อย ตับผลิตน้ำดีออกมาไม่พอเลยเพี้ยนๆไปงั้นเหรอ เอ่อแปลกดีแฮ่ะ อารมณ์ไหนของเขากันแน่น่ะ คุณมาเฟีย ต้องไปหาหมอไหมน่ะ ถ้าไปหาหมอ หมอจะบอกว่าเป็นอะไรกันแน่น่ะ ตับพิการ อาหารไม่ย่อย กระเพราะอาหารอักเสบหรือเปล่านะ
"คิกๆๆๆ" ระรินคิดไปคิดมาเสียงหัวเราะหลุดลอยออกมาจากปากของระรินเบาๆ
"เป็นบ้าหรือไง อยู่ๆก็หัวเราะคนเดียว หึ" เจย์เดนถาออกมาพร้อมกับจับมือของระรินเดินไปขึ้นรถถทันที ทุกอย่างอยู่ในสายตาของตะวันและเหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลาย ซึ่งตัวของเจย์เดนเองไม่เคยจับมือถือแขนใครมาก่อนเลยนอกจากปู่เจสัน แม้แต่แพรวาเอง เจย์เดนก็ไม่เคยจับมือแพรวาเลยมีแต่แพรวาเองที่ชอบเอาแขนมาคล้องแขนของเจย์เดนเท่านั้น
- Writer
