ใจดีสู้เสือ

1577 Words

ณ บ้านของเจย์เดน “โรสรินอยู่ที่ไหน” ตะวันถามขึ้นอีกครั้ง “ไม่รู้” ระริน “ไม่รู้หรือไม่บอก” ตะวัน “จะเอาอะไรมารู้ละ ก็เห็นว่าฉันก็กำลังเดินตาหาพวกเขาอยู่” ระรินพูดออกมา “เธออย่าบอกนะว่า” ตะวันกำลังจะพูดต่อ “พวกเขาทิ้งฉันไง ทิ้งให้ฉันต้องมาซวยเผชิญชะตากรรมอยู่กับพวกใจยักษ์” ระรินพูดออกมาด้วยความโมโหที่ตัวเองถูกทิ้ง “หมายความว่ายังไง” เจย์เดนที่เดินเข้ามาถึงถามขึ้นทันที “ก็ตามที่บอกเลยคะ ฉันถูกพวกเข้าทิ้งให้อยู่กับพวกคุณ” ระรินจ้องมองไปที่ใบหน้าของเจย์เดน “เด็กกะโปโลอย่างเธอฉันจะเอามาทำอะไรได้ นอกจากคนใช้แต่อย่างว่าคนใช้ก็ไช่ว่าจะรอดดูท่าจะทำอะไรไม่เป็นมิหน่ำซ้ำยังจะแอบมาลักขโมยของฉันอีกต่างหาก” เจย์เดนมองไปที่หน้าของระริน “นี้นาย” ระรินกำลังจะพูดต่อ “นี้เธอ นี้คุณเจย์เดน มาเฟียใหญ่ระดับหัวหน้าเธอจะมาเรียก นาย นาย แบบนี้ไม่ได้” ตะวันพูดแทรกขึ้น “ช่างเขาเถอะตะวัน เด็กกะโปโล ไม่มีใครสั่งสอนก็แบบนี้ เด็กก็คือเด็กจะไปทำอะไรได้” เจย์เดนมองมาที่หน้าของระรินแล้วแสยยะยิ้มมุมปาก “ถ้าเก่งจริง มีความคิดจริงๆ ฉลาดเหมือนที่อวยกันจริงคงคิดได้ว่าทำไมแม่ของฉันจึงต้องเอาฉันมาแทนพี่โรส อย่างว่าพวกมาเฟีย ป่าเถื่อน เน้นใช้กำลังมากกว่าใช้ความคิด” ระรินพูดออกมาโดยไม่รู้เลยว่ากำลังปลุกเสือร้ายในตัวของเจย์เดนอยู่ “นี้เธอ” “จะฆ่าก็ฆ่าเลย ต่อให้ฉันตายพวกนายก็ตาหาพี่โรสกับแม่ไม่เจอหรอก” ระรินต่อปากต่อกับกับเจย์เดนเพียงเพราะกำลังให้กำลังใจตัวเองเพราะอ่านเกมส์ออกตั้งแต่แรกยังไงเจย์เดนก็ไม่มีวันฆ่าตัวเองแน่นอน ครืดดดด ครืดดดดดด ครืดดดดดดดดด เสียงโทรศัพดังขึ้น “นายครับ” ตะวันมองมาที่เจย์เดนแล้วพยักหน้าให้เจย์เดนเบาๆ “เอามันไปขัง ส่งมันไปเรียนที่โรงเรียนในเครือให้จบ วันหยุดให้มันมาทำงานรวมกับคนงานที่สวนผักกาดเพื่อใช้หนี้จนกว่าเราจะตามหาตัวโรสรินเจอ” เจย์เดนพูดจบก็เดินออกไปพร้อมตะวันทันที “เห้ย ปล่อยก่อนดิ ปล่อยฉันไปก่อนฉันสัญญาว่าจะหาเงินมาใช้หนี้นาย นาย กลับมาก่อนสิ” ระรินพยายามตะโกนแต่ไม่เป็นผล ชายชุดดำพาระรินมาที่พัก ที่อยู่กลางไร่ผักกาด ห่างจากในเมือง 15 กิโลเมตร “พักที่นี้ ตอนเช้า 6.30 จะมีรถมารับไปส่งโรงเรียน” ชายชุดดำพูดจบก็เดินออกไปทันที “เดี๋ยวดิ แล้วเสื้อผ้าของใช้ฉันละ นี้ นิ้ บ้าเอ้ย” ระรินสบถด้วยอารมณ์หัวเสียนิดหน่อย ในที่พักของระริน ถูกเตรียมพร้อมด้วยชุดนักเรียน ร้องเท้า หลังสือและอุปกรณ์การเรียนพร้อม ในที่พักนี้ก็พออยู่ได้ถึงจะไม่ได้หรูหราใหญ่โต แต่ตามสถาณภาพของระรินแล้วที่อยู่ตรงนี้คือที่ที่ดีมากๆแล้ว “ไม่แปลกใจทำไมแม่ถึงให้เรามาอยู่ที่นี้แทนที่จะเป็นพี่โรส ถ้าพี่โรสมาเจอสภาพนี้แย่แน่” ระรินพึมพำออกมา “สาหวาดดี” เสียงคนพูดไม่ชัดทักทายขึ้นทำให้ระรินหลุดออกจากความคิดของตัวเอง “หวัดดี” ระรินกล่าวทักทาย “โคนงานหม่ายเย๋อ ราชื่อ ม่าลินะ” เสียงพูดออกมาแม้ไม่ค่อยชัดแต่ระรินสัมพัสได้ว่าไม่มีพิศมีภัยอะไรแน่นอน "เราชื่อ ระรินนะ เรียกรินเฉยๆก็ได้ ชื่อมะลิใช่ไหม” ระรินถามย้ำขึ้น “ช่ายๆๆ ราพูกม่ายค่ายชาดน่ะ” มะลิที่พยายามพูดไทยให้ชัดเท่าที่จะทำได้ “ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราสอนให้” ระรินยิ้มกว้างให้มะลิ ระรินสอนภาษาให้มะลิแลกกับที่มะลิต้องสอนงานที่นี้ให้กับระรินเป็นการตอบแทน ซึ่งก็วินๆทั้งคู่ วันแรกของการไปเรียน “เห้อ!!!” ระรินถอนหายใจออกมาทันทีที่ต้องเดินทางมาโรงเรียนจากจุดที่รถขนผักจอดที่ตลาดระรินต้องเดินมาอีก เกือบ 2 กิโลเมตรกว่าจะมาถึงโรงเรียนก็เกือบ 8 โมงพอดี “ระรินเอ๋ย ทำไมชีวิตแกต้องมาเจออะไรแบบนี้ อดทนนะระริน อดทนแกต้องอดทน”ระรินนั่งลงโต๊ะว่าง ท่ามกลางสายตาของนักเรียนทั้งห้องที่มองมาที่ระริน เหมือนระรินเป็นตัวประหลาดของห้อง “เป็นเรื่องปรกติของคนที่นี้ เธอต้องทำใจเธอมันเด็กเส้นนิ” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างๆระรินแล้วพูดขึ้น “หมายความว่าไง” ระรินถามออกไปด้วยความสงสัย “เธอเป็นเด็กของคุณเจย์เดนเจ้าของโรงเรียนนี้นิ” “นายคือใคร ฉันไม่ใช่เด็ดอีตามาเฟียบ้านั้นน่ะ” ระรินพยายามอธิบาย “ฉันชื่อ มาร์ค เป็นลูกชายของนักค้าอาวุธรายใหญ่ที่พ่อไม่มีเวลาอยู่บ้านดูแลจึงให้ฉันมาเรียนที่นี้ ยินดีที่ได้รู้จัก” “เราชื่อ ระริน จะเรียกรินเฉยๆก็ได้” “งั้นเราสองคนเป็นเพื่อนรักกัน ดิว” มาร์คจับมือระรินขึ้นมาจับมือตนเองแล้วพูดขึ้น “ห๊ะ” ระรินทำหน้าตาสงสัยกับสิ่งที่มาร์คพูดเมื่อตะกี้ “เธอไม่สงสัยเหรอ ทำไมเธอกับฉันไม่มีเพื่อน ไม่มีใครอยากมานั่งใกล้หรือคุยด้วยมองดูรอบๆสิ” “อือ นั้นสิ จริงอย่างที่นายว่าเลย” ระรินพึงจะสังเกตุแล้วพูดขึ้น ฝั่งเจย์เดน “ตามหาตัวของโรสรินไปถึงไหนแล้ว” เจย์เดนหนมาถามตะวัน “ตอนนี้คนของเรากำลังเร่งตามหาทุกที แต่ยังไม่มีวี่แววเลยครับนาย” ตะวันตอบออกไปตามตรง “ตะวัน นายสงสัยไหมทำไมคุณมารศรึงเลือกส่งระรินมาแทนที่จะส่งโรสรินมาให้ฉัน” เจย์เดนมองไปที่ตะวันแล้วถามขึ้น “สงสัยครับ แต่คุณเจย์เดนครับ ผมว่าเด็กที่ชื่อระรินไม่ธรรมดาแน่นอนครับ เด็กคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ” ตะวัน “อือ ฉันก็รู้สึกแบบนั้น ตามดูเด็กคนนั้นไม่ให้คลาดสายตาแล้วมารายงานฉันทุกอย่าง” เจย์เดนออกคำสั่งแล้วนั่งลงที่โต๊ะทำงานทันที “แม่สาวตุ๊กตากระเบื่องเคลือบเธอจะหนีฉันไปไหนรอด” เจย์เดนมองไปที่รูปถ่ายของโรสรินแล้วพึมพำออกมาเบาๆ เวลาล่วงเลยไป เกือบสองอาทิตย์ ระรินก็ไปเรียน เลิกเรียนมาทำงาน วนๆซ้ำๆอยู่แบบนี้จขนมาถึงช่วงเวลาปิดเทอมช่วงเวลานี้ ระรินมีเวลาว่างมากพอที่จะให้มาร์คพาไปหาสมัครงานเพราะอยากมีงานทำเป็นรายได้เสริมในการซื้อของใช้ ส่วนเงินเดือนของตัวเองก็ให้อีตามาเฟียบ้านั้นหักเป็นการใช้หนี้ไปเลย แต่ระรินไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำ ทุกที่ที่ระรินและมาร์คไปอยู่ในสายตาของเจย์เดนตลอดเวลา วันเงินเดือนออก “ทำไมไม่หักไปเลยนะต้องให้ฉันเอาไปให้ทำไม” ระรินพึมพำออกมาพรางเดินเข้ามาในบริษัทที่เจย์เดนประจำอยู่ ระรินเดินเข้ามาด้วยชุดชาวสวนธรรมดาเปื้อนดินเปื้อนโคลนเล็กน้อยตามประสา จนพนักงานที่นั้นมองเป็นสายตาเดียวกัน “มะ มะ มาพบคุณเจย์เดนคะ” ระรินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงประม่าเล็กน้อยเพราะทุกคนมองมี่ระรินเป็นสายตาเดียวกัน “อะ เอ่อ” “อ้าวมาแล้วเหรอ ไม่เป็นไรเธอมาหาคุณเจย์เดน เข้ามา" ตะวันที่เดินมาเจอระรินและหันไปบอกพนักงานก่อนที่จะบอกให้ระรินเดินตามเข้าไป ภายในห้องทำงานของเจย์เดน “คุณเจย์เดนครับ” ตะวัน “มาแล้วเหรอ” เจย์เดนอยู่ในท่านั่งพิงหลังมือคืบบุหรี่หมุนเก้าอี้กลับมาแล้วถามขึ้น “ยังไม่มามั่งคะ คงยังอยู่ที่สวนอยู่” ระรินพึมพำออกมา “หึ ปากคอเราะร้ายจังนะ ยัยเด็กกะโปโล” เจย์เดนพึมพำออกมาเบาๆ “นี้เงิน ฉันเอามาใช้หนี้นาย” ระรินเดินถือซองเงินเดือนมาให้เจย์เดน “เงินเดือนเท่าไหร่ ตะวันนับสิ” เจย์เดนมองมาที่ซองเงินเดือนแล้วพูดขึ้น “แปดพันกับอีก เก้าสิบหกบาทครับ” ตะวันนับแล้วบอกยอดเงินออกมา “หึ เป็นหนี้ทั้งหมดรวมต้นรวมดอก 8พันล้านบาทใช้หนี้เดือนละ แปดพันคงชาติหน้าสิน่ะถึงจะหมด” เจย์เดนยิ้มออกมาแล้วมองไปที่ระริน “แปดพันก็เงิน” ระรินมองไปที่เจย์เดนแล้วพูดขึ้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more