ภารกิจแรก

1763 Words

ภายในคลับ “เชิญคุณเจย์เดนทางด้านนี้คะ” พนักงานเดินนำหน้าเจย์เดนมาที่โต๊ะประจำ “นั้นไง เป้าหมายของเธอ” เจย์เดนมองไปที่มาวินที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ “รอเวลา 10 นาทีคะ” ระรินมองไปที่อาร์เทอร์กับภรรยาที่กำลังเดนเข้ามา มาวินรีบเดินไปจับมืออาร์เทอร์และภรรยาสีหน้าดูเคร่งเครียดนิดหน่อย “เสียงทั้งสองคนคุยกัน แม้ไม่ดังมากแต่ระรินก็พอจับใจความได้ว่า อาร์เทอร์ต้องไม่ยอมทำสัญญากับมาวินแน่ๆไม่นานภรรยาของอาร์เทอร์ก็เดินแยกออกไปทางห้องน้ำ ระรินจึงรีบเดินตามภรรยาของอาร์เทอร์ไป ประจวบเหมาะกับการไม่มีคนระรินจังแกล้งทำเป็นน้ำหกแต่ไม่มีใครเช็ดและเดินไปยืนรอจังหวะที่ภรรยาอาร์เทอร์เดินออกมา “ว๊ายยย”เสียงภรรยาอาร์เทอร์ร้องออกมาระรินที่ยืนรอจังหวะวิ่งเข้าไปพยุงได้ทันก่อนที่ภรรยาอาร์เทอร์จะล้มลงไปกองที่พื้น “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ระรินถามออกไปทันที “ไม่เป็นไรคะ เกือบไปแล้วขอบคุณมากนะ ว่าแต่หนูชื่ออะไร ไปนั่งด้วยกันไหมถือเป็นการขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ฉันชื่อ จินนี่ เรียกมาดามจินก็ได้คะ” “หนูชื่อระรินคะ มาดามจิน” ระรินพูดออกมาด้วยอาการเจียมตัวนิดหน่อย “ไปนั่งด้วยกันเถอะจ๊ะ” มาดามจิมเดินจับมือระรินไปนั่งโต๊ะที่อาร์เทอร์และมาวินนั่งคุยงานกันอยู่ “สวัสดีคะ คุณมาวิน” ระรินแสยะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย “แม่หนูคนนี้ นี้” มาวินมองมาที่ระรินแล้วกำลังจะพูดต่อ “คุณคะนี้หนูระริน หนูระรินช่วยฉันไว้เมื่อกี้ไม่งั้นฉันคงแย่” มาดามจินบอกผู้เป็นสามี “มีอะไรให้ฉันช่วยบอกได้เลยนะ ฉันยินดีที่จะช่วยเหลือเธอทุกอย่าง” อาร์เทอร์พูดออกมาแล้วยิ้มให้ระรินด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร “นายครับ” คนสนิทของอาร์เทอร์มากระซิบแล้วอาร์เทอร์กับมาดามจินก็ขอตัวสักครู่แล้วจะกลับมาคุยเรื่องข้อตกลงที่มาวินเสนอไปแต่ยังไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่ “รอที่นี้นะจ๊ะ เดี๋ยวฉันมา” มาดามจินเดินมาลูบหัวระรินเบาๆและเดินตามผู้เป็นสามีไปเปิดงานเลี้ยงทันที “เธอเป็นคนของเจย์เดน เธอต้องการอะไร” มาวินถามเข้าประเด็น “ต้องการลายเซนต์ของคุณบนสัญญานี้” ระรินวางสัญญาลงและมองไปที่มาวิน “ฉันไม่มีเวลาจะคุยกับเธอตอนนี้ ฉันต้องการลายเซนต์ของคุณอาร์เทอร์เซนต์อนุมัติส่งของทางเรือของฉันเหมือนกัน “ของที่ว่าคือ ข้าวสารนำเข้า อาหารทะเลแปรรูปแต่สอดใส้อาวุธเถื่อน” ระรินมองมาที่มาวินแล้วพูดออกมา “นี้เธอ” มาวินกำลังจะพูดต่อ “ฉันช่วยคุณได้แต่ต้องแลกกับลายเซนต์บนสัญญาฉบับนี้ ลองคิดดูนะว่าจะยอมแลกหรือจะพังไม่เป็นท่าทั้งคู่” ระรินมองมาที่มาวินแล้วแสยยะยิ้มมุมปากที่มีเลศนัย ฝั่งเจย์เดนที่มองมาที่ระรินกับมาวินที่กำลังคุยกันอยู่ ดูท่าทางมาวินเปลี่ยนไปจากเดิม จากที่ตนเคยส่งคนไปคุยมาวินจะปฏิเสธท่าเดียว แต่ทำไมกับระรินมาวินถึงมีทีท่าว่ากำลังกรุ่นคิดอยู่ “มีเวลา 5 นาทีก่อนที่คุณอาร์เทอร์จะกลับมานั่งตรงนี้ ถ้าคุณตกลงเราก็วินๆทั้งคู่” ระรินยื่นคำขาดก่อนที่กำลังจะลุกขึ้น “อือ โอเคถ้าเธอทำไดอย่างที่พูด ฉันจะยอมเซนต์สัญญาฉบับนี้ให้แต่ถ้าเธอทำไม่ได้ ถึงจะเป็นเพื่อนลูกชายฉัน ฉันก้ไม่เว้น” มาวินพูดออกมาพร้อมกับเอียงคอมองมาที่ระริน พรางคิดในใจว่าเด็กตัวแค่นี่เหรอที่จะมาทำให้อาร์เทอร์เปลี่ยนใจเซนต์สัญญากับตัวเองได้ ฝั่งเจย์เดน “คุณเจย์เดนครับ” ตะวันเรียกเจย์เดนขึ้น “อือ ฉันเห็นแล้วฉันว่าแล้วว่าทำไมคุณมารศรีถึงส่งเด็กคนนี้มาแทนโรสริน” เจย์เดนพูดและยิ้มออกมาเบาๆ “เจย์เดนคะ” เสียงหวานคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลังของเจย์เดน “คุณแพรวา” ตะวันพึมพำออกมาเบาๆ “แพรได้ยินมาว่าคุณพาเด็กสาวมางานนี้ด้วย เขาคือใครเหรอคะ” แพรวาถามเจย์เดนขึ้น เจย์เดนไม่ได้ตอบแต่สายตาจ้องมองไปที่ระรินที่กำลังคุยกับอาร์เทอร์ มาดามจินนี่และมาวินด้วยท่าทางจริงจัง “เด็กคนนั้น” แพรวาพึมพำออกมา "เธอชื่อ ระรินเป็นคนในไร่ ที่วันนี้นายให้มาช่วยงาน” ตะวันตอบแทนเจย์เดน แพรว่านิ่งไปลงและมองไปที่ระรินหญิงสาวที่ไม่ได้มีความสวยเลย มีแค่การยิ้มที่อัธยาศัยดีเท่านั้นที่ทำให้ระรินดูน่ารักสมวัยตัวเองเท่านั้น ฝั่งระริน “หนูระรินว่ายังไงนะจ๊ะ” มาดามจินนี้พูดขึ้น “พอดีเห็นคุณมาวินบอกว่าคุณหญิง” “มาดามจินจ๊ะ” “อ๋อ มาดามจินชอบถุงผ้าลดโลกร้อน และแก้วเก็บความเย็น พอดีหนูได้มีโอกาสไปเจอมาเลยซื้อมา ที่แรกว่าจะเก็บไว้เองแต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว หนูเลยคิดว่าเอามาฝากเพื่อเป็นการของร้องไม่ทราบว่าจะเป็นการรบกวนมากไปหรือเปล่าคะ” ระรินยกถุงของฝากให้มาดามจิน มาดามเปิดดูทำท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก “ไม่ต้องเกรงใจเลยจ๊ะ มีอะไรให้ฉันช่วยบอกมาได้เลยมันยังเทียบไม่ได้ถ้าไม่มีหนูปานนี้ฉันคงอยู่ที่โรงพยาบาลไปแล้วละจ๊ะ” “พอดีหนูกับคุณมาวินเรามีโปรเจคร่วมกันแล้วหนูเองที่บอกให้คุณมาวินเอาเอกสารชุดนี้มาให้ท่านเซนต์อนุมัติการส่งออกข้าวสารและอาหารแปรรูป หนูอยากจะรบกวน” ระรินยังพูดไม่จบ “การค้าครั้งนี้หนูระรินได้รับส่วนแบ่งด้วยงั้นเหรอ” อาร์เทอร์ถามขึ้น “ใช่คะ 8 เปร์เซนต์เลยคะ” ระรินยิ้มเบาๆแล้วตอบอาร์เทอร์ออกไป “งั้นไม่มีปัญหา” อาร์เทอร์พูดจบก็ลงนามเซนต์สัญญาทันที “ขอบคุณมากๆเลยนะครับ เรื่องข้อเสนอ” มาวินยังพูดไม่จบ “ไม่เป็นไรแค่แบ่งส่วนแบ่งตามที่หนูระรินควรจะได้รับให้หนูระรินไปก็พอ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันต้องขอตัวกลับก่อนพรุ่งนี้มีประชุมเช้า” อาร์เทอร์พูดและลุกขึ้นยืน “ขอบคุณมากๆเลยนะคะ” ระรินยกมือไหว้ท่านทั้งสองแล้วกล่าวขอบคุณ “ไม่เป็นไร นี้นามบัตรฉันต้องการความช่วยเหลือโทรหาฉันได้ 24ชั่วโมงไม่ต้องเกรงใจ” อาร์เทอร์พูดจบระรินก็หยิบนามบัตรมาเก็บไว้พร้อมยกมือไหว้อีกครั้งทันที “ฉันไปก่อนนะ ไว้ว่างๆเจอกัน” มาดามจินพูดจบก็ยกมือลูบหัวระรินและเดินออกไปทันที “คราวนี้ถึงเวลางานของเราแล้วนะคะ” ระรินมองมาที่มาวินแล้วยื่นเอกสารให้ มาวินเปิดเอกสารอ่านรายระเอียด “ก็น่าสนใจดี แต่ว่า” “แต่ว่าของคุณแลกกับ 8 เปอร์เซนนั้นฉันไม่เอา” ระรินพูดแทรกขึ้น มาวินทำท่ากรุ่นคิดเล็กน้อย สายตาของเจย์เดนจ้องมาที่มาวินที่เหมือนกำลังจะเซนต์เอกสารชุดนั้น “โอเค ตกลงเธอเก่งมากสาวน้อย” มาวินพูดจบก็ลงนามในสัญญานั้นทันที “ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือคะ หวังว่าเราคงจะไม่ได้พบกันอีก” ระรินหยิบสัญญามาแล้วยกมือไหว้ก่อนที่จะเดินกลับมาหาเจย์เดนและตะวันทันที ณ โต๊ะของเจย์เดน “นี้เอกสารของนาย” ระรินวางเอกสารไว้ที่โต๊ะแล้วกำลังจะเดินออกไป “จะไปไหน” เจย์เดนถามขึ้น “เหนื่อย หิว” ระรินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “ตะวัน บอกคนรถเอารถออก” เจย์เดนหันไปบอกตะวัน “ไปไหนครับ” “กลับบ้าน” เจย์เดนมองมาที่หน้าระรินแล้วพูดขึ้น “คนบ้าอะไร หิวข้าวก็ไม่ให้กินใจร้ายชะมัด” ระรินพึมพำแบะเดินกระแทกเท้าตามตะวันไป “เจย์เดนคะเราไปหาอะไรทานกันก่อนไหมคะ” แพรวาถามขึ้น “ไม่มีอารม เอาไว้วันหลังฉันมีงานต้องเครียร์อีกมาก” เจย์เดนพูดและเดินตามระรินและตะวันออกไปทันที ฝั่งระริน “คนบ้าอะไรว่ะ หิวข้าวก็ไม่ให้กิน งานก็ทำให้แล้ว” ระรินพึมพำออกมาด้วยความโมโหจนลืมมองดูว่าตะวันหยุดเดินยืนรออยู่ ตุ๊บบ เสียงระรินเดินชนตะวันเข้าอย่างจัง “โอ๊ย หยุดทำไมไม่บอกเนี่ย” ระรินพูดออกมาด้วยท่าทีที่อารมณ์เสีย “ระรินเธอต้องใจเย็นกว่านี้ ระรินคุณเจย์เดนไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกแต่ผู้เป็นนายเขามองดูทรงแล้วอาหารที่นี้มันไม่เหมาะกับเธอ คุณเจย์เดนคงหาอาหารที่ดีกว่านี้ให้เธอกินเองแระ” ตะวันพูดออกมาและเดินต่อไปทันที “คงหาอารหารที่ดีกว่านี้ให้เธอกินเองแระ แบ๊ะๆๆๆๆ” ระรินทำท่าทางเรียนเสียงตะวัน “มานี้” ตะวันตะโกนเรียกระรินขึ้น “วุ๊ย” ระรินส่งเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิด “เดินไป” เจย์เดนที่เดินมาถึงพูดออกมา “สั่งๆๆ สั่งๆๆ สั่งๆๆแล้วก็สั่งๆๆๆ ที่งานที่ทำให้สำเร็จไม่เห็นขอบคุณสักคำ” ระรินพึมพำและเดินกระแทกเท้าออกไปทันที “เด็กน้อเด็ก หึ ทั้งหน้าตา ท่าทาง นิสัยก็ยังงเด็กอยู่แต่ฉลาดเป็นกรดเชียวนะ ยัยเด็กกะโปโล” เจย์เดนพึมพำออกมาและยิ้มมุมปากออกมาเบาๆ บอดีการ์ด 4 คนที่เดินตามมามองหน้าและฉีกยิ้มออกมาเบาๆเช่นกัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more