"What? It means susundan-sundan mo ulit siya na parang aso?!." sikmat ni Daisy sakin, habang nasa Park kaming dalawa. Lunch time kasi namin ngayon, at kakatapos ko lang din sabihin sa kanya ang napag-usapan namin ni Ms. Laxamana.
And just like what i expected, hindi siya masaya sa naging pag-uusap namin.
I sat beside her, "Daisy. I tried giving it to others, but Ms. Laxamana believes in me. She said that she trusts me on this one. And i don't want to lose the trust she gave to me." i explained, hoping that she might understand me now.
"You will risk your life's safety because of that trust?"
"Daisy. I won't risk my life. I'll just help Luke to be better."
"And how do you think you'll do that? He's a gangster-a badboy...while you, you're a nice girl. " Daisy face me and held my both shoulders. "Nasa kanya na 'yong will 'kung magbabago siya o hindi. Kung ayaw niya talagang magbago, wala ka nang magagawa 'dun."
I sighed. "Tama ka, nasa kanya pa din 'kung babaguhin niya ang sarili niya or not. He will be the key for himself to be good—but, he can't do that alone, Daisy. He needs someone who will believe in him and motivate him to change for a better. At 'yon ang task ko, ang i-motivate siya." this time, i am the one who held her shoulders as i look in the depth of her eyes. "Support me Daisy please. I'll promise you that i will not put myself in danger." i said and smiled convincingly towards her.
She closed her eyes for some several seconds, and when she opened it, i can see a sign of approval on her eyes.
"Fine---"
"-Yey!!"
"Hep!"
Natigil naman ako sa pagsasaya ko. "What?"
She blows out a deep breath. "Basta walang masasaktan, okay?. I know that you hate Violence--and it means you hate every person related to it, but i'll tell you now that opposite attracts, kaya naman rendahan mo ang puso mo." makabuluhang sabi naman nito.
I just released a wide smile and hug her.
"Though that sounds impossible, but just to make you at peace...i'll promise. Rerendahan ko din ang puso ko." i said, and there--finally! Daisy eventually smiled.
"Goodluck to you, Leige." she said.
I blows out a loud breath and smile. "Thank you, Daisy."
"Nasabi mo ba 'to kela Tita?" Daisy asked, referring to my Mom.
I eagerly nodded, while my forehead knotted.
"Yes. And, they just agreed immediately. 'Yong para 'bang walang paga-alinlangan 'yung pagpayag nila. Weird lang kasi i know how protective they are to me, pero on this one wala silang reklamo."
"Maybe, they really trust you, big time."
And i smiled on what she said. "Yeah. I think so." i said.
***
"Andyan na si Daddy, mauuna na ako sayo Leige huh?" rinig 'kong paalam ni Daisy sakin habang kasalukuyan 'kong nililigpit ang mga gamit kong nagkalat sa ibabaw ng desk ko.
Nilingon ko si Daisy, at nginitian ito.
"Yeah. Ingat ka!" i said, and waved her a goodbye.
Nang tuluyang makaalis si Daisy, muli 'kong pinagpatuloy ang pagliligpit ng mga gamit ko, when i felt someone presence behind me--kaya naman nilingon ko iyon—and the face of Jarred—one of our campus hearthrobs in the campus.
He's smiling widely at me, so i smiled back too.
"Hi, Ryleige." he greeted me.
"Hi, Jarred. What are you doing here?" i asked, and i can feel that everyone's attention is on us.
Shet!
He smiled again, then he took something from his bag—then he gave it to me.
My mouth hanged open when i saw what he's holding—and giving me.
He is holding a three pieces of red rose in his hand...and he's giving it to me.
"I know that it's shocking to know, but i hope that you'll accept it. This is for you, Ryleige." he said, and handed me those flowers.
I hesitantly accept those, and smiled awkwardly at him. "T-thank you for this." i said, and smiled at him—nang bigla na lang may mahagip ang paningin ko.
Someone passed our room, and he's wearing a leather jacket again.
He go to school today, huh?
Maybe, i should talk to him.
Tama! Kakausapin ko siya.
May pagmamadali 'kong inayos ang bag 'ko, habang nakikipag-usap kay Jarred—na halatang naguguluhan sa kinikilos ko.
"Bat parang nagmamadali ka?" pagtatanong naman nito.
"Uhmm, ang Daddy ko kasi nandyan na. He's waiting for me." palusot ko habang sinusuot ang bag ko. "I'll go ahed Jarred ah." paalam ko, at akmang tatakbo na paalis ng hawakan niya ang kamay ko para pigilan ako.
I instantly pulled my hand away from him.
"Sorry, i just want to ask kung pwedeng kitang ayain sa isang date?" tanong naman nito.
At dahil nagmamadali ako, hindi ko na napag-isipan ang sagot ko.
"Okay! Maybe on weekend. Byee!" i shouted and i hurriedly run outwards, at nang makarating ako sa hallway, agad 'kong inilibot ang paningin ko sa paligid para i-check kung nasaan si Luke, pero hindi ko siya makita.
Mukhang nakalayo na siya. Sigh.
I started walking like a zombie, nanghihinayang kasi ako sa pagkakataon na makausap ko siya. He attended the school this time, and i have the time to talk to him peacefully—hindi sa isang maingay at madilim na lugar.
Nang makarating ako sa hallway na madadaanan ang Park ng School, wala sa sariling tumuon ang atensyon ko sa mga benches na naka-base duon, at halos mag-ningning ang mata ko nang makita ko si Luke na nakaupo sa isa sa mga benches duon.
May ngiting namutawi sa labi ko habang mabilis na naglalakad palapit sa kinaroroonan nito. Malayo palang, kitang-kita ko na ang pagka-seryoso ng mukha nito. Mukhang malalim din ang iniisip nito dahil nakatulala lang ito.
Matapos ang ilang hakbang, tuluyan akong nakarating sa kinaroroonan nya at walang pahintulot na naupo sa upuan na nasa harapan niya.
His eyes widened when he saw me—at hindi nakaligtas sa mga mata ko ang pag-rehistro nang isang emosyon sa mga mata nito.
Longing.
May bakas nang pangungulila akong nakita sa mga mata niya nang nakatingin siya sakin. And my heart felt heavy again when i saw that emotion at him.
"Hey." i tried greeting him, but he just snobbed me again and look at the other way.
I look down as a sigh came out from me.
"Ganito na lang ba lagi? Pag kakausapin kita, kailangan lagi 'mo kong i-isnabin o di kakausapin? Nakakasakit ka na sa ego ah." maktol ko naman habang titig na titig sa kaniya.
Nakatingin pa rin sa ito sa kabilang direksyon kaya malaya kong napagmamasdan ang mukha niya. He has long eyelashes that matches his eyes, he has this aristocrat nose and a red thin lips that formed a handsome face.
Medyo hinahangin din ang itim na itim nitong buhok na mas nakapagpa-dagdag sa kagwapuhang taglay nito.
And i can't stop myself from admiring his handsomeness.
His pyshical appearance is perfect, kaya bakit sinasayang niya iyon sa pakikipag-basag ulo. I'm sure, madaming babae ang nagka-kandarapa sa kanya.
"Stop eye-raping me." he uttered that made my eyes widened in shock.
"H-hey! I'm not eye-raping you huh. Hindi ba pwedeng tinitignan lang kita." pag-alma ko naman. "Maka-eye raping naman 'to agad."
And for the first time!
He look at me.
"Looking and staring is not the same. And the way you did earlier, you stared at me. And the way you stare at me look earlier, seems like you're eye raping me. So, stop it." he said.
"Wow. Yan na ata ang pinaka-mahaba 'mong sinabi na kausap mo ako. I'm so overwhelmed." humahangang sabi ko na ikinakunot ng noo niya.
"Tssk." he tsked, then he look away again.
I smiled at him. "Know what, i want to introduce myself to you incase na interes---"
"--I'm not interested."
"Huh? Hindi ka talaga interested." paninigurado ko naman ulit.
He didn't replied, but he just shook his head, kaya naman napa-pout na lang ako. "Bakit kaya ayaw 'mong makilala ako? Nakakababa ka talaga ng ego." i said while still pouting.
I'm still looking at him, at hindi ko alam 'kung bakit parang napaka-familiar nitong scenario na 'to na kasama ko siya.
Bakit parang sanay na ako na kasama ko siya samantalang ito palang naman ang ikalawang pagkakataon na nakasama ko siya.