Chapter 5

1107 Words
A/N: Enjoy! ? —— "Alam 'kong ayaw mo akong kausap, pero pwede 'ba kitang tanungin?" pagbabaka-sakali ko pa ulit--hoping that he might answer me again this time. Pero parang wala naman siyang pakialam sa sinabi ko, nagmistula itong bato na walang pakialam sa mga tao o sa mga pangyayari sa paligid niya. Basta lang siyang nakaupo sa kinaroroonan niya, habang malayo ang tingin nang mga mata niya. Panu 'ko magagawang matulungan siya 'kung hindi niya naman ako kinakausap? I blows out a loud breath, as i talk again. "Alam mo, i remember what Ms. Laxamana always telling me the quotation no man is an island. Everyone deserves someone to lean and count on. Sabi niya pa na hindi kayang resolbahin ng isang tao ang mga problema niya nang mag isa lang." mahabang usal ko naman, muli 'kong tinaas ang paningin ko sa kanya para tignan ang ekspresyon ng mukha niya at hindi nakalagpas sa paningin ko ang paglambot ng itsura niya. There's this longing emotion again. Sino naman kaya ang naaalala niya sa tuwing lumalabas ang mga ganyang emosyon sa kanya. As the days goes by, mas lalo akong naku-curious sa buhay niya. Gusto ko pa siyang makilala. "I think Ms. Laxamana--" "Stop mentioning that woman's surname."he cut me off with a serious tone. A little wonder invaded my mind. Bakit parang may kakaiba sa boses niya nang sinabi niya ang mga salitang iyon? Kilala niya ba si Ms. Laxamana? Are they connected to each other to the point na ipagpilitan ni Ms. Laxamana na patinuin niya si Luke? Curiousity is playing on my mind, and i just can't let it go. I need answers, so i ask him. "You know Ms. Laxam---" "I SAID STOP MENTIONING HER!" he shouted at me, while glaring. His eyes is full of anger and it makes me cringe in so much fear. He's livid, and i can tell it. He is still sending me glares, and it still giving me goosebumps. "Bakit ka galit?" mahinahon, pero halata ang takot sa boses ko. Nakita ko kung paano biglang nawala ang galit na emosyon sa mukha nito at napalitan iyon ng pag-aalala nang makita ang mukha ko. "Are you okay?" he asked, at hindi ko alam 'kung namamalikmata lang ba ako or ano pero parang nakarinig ako ng pag-aalala sa boses niya. "Oo ayos lang ako." sagot ko naman, kahit di pa rin ako makapaniwala na may bahid ng pag-aalala ang boses niya kanina. Isipin mo, the gangster 'Luke Andre Ignacio' is worried of me?--o baka naman hindi 'yon totoo at guni-guni ko lang. We stayed silent, and i still can feel his stares. Until he stand up, that made me look up too. "Aalis ka na?" i ask him as i stood up too. "San ka pupunta?" i continued. He faced me and i found him frowning while looking at me. "Bakit mo ba tinatanong? Ano ba kita?" he asked, and that made me shut up. The way he asked those words, para 'bang may malalim siyang pinanghuhugutan --to the point na nagdulot iyon nang pagbilis ng t***k ng puso ko. He sighed before he looked away, "Bat nga ba umasa ako? Tssk." he murmured to himself then he started walking away from me. I'm still in a daze, thinking about what he said when i realized that i should follow him. Mabilis 'kong inilagay sa bag ko ang bulaklak na bigay ni Jarred, not thinking kung maayos ba ang pagkakalagay 'nun or what. Uwian na at baka kung san na naman magpunta ang lalaking 'yon. With that, i started running 'till i reached him. "Hey!" i greeted. Like what he always does, he snobbed me again. Para na naman akong hangin habang sinasabayan siya sa paglalakad. I kept on walking as fast as i could para lang masabayan siya. Bat ba naman kasi ang la-laki ng hakbang ng lalaking 'to. Parang isang hakbang niya lang, dalawa na katapat sakin. I continued walking, when suddenly i felt something fell behind me. I quickly stopped to see what was it,---and i saw those flowers--that was from Jarred. I eagerly took it, and check it if there is a damage on it. Gosh! Bat ba hindi ko 'to nilagay ng maayos sa bag ko? Kawawa naman 'yung flowers! Munting sermon ko sa sarili ko nang may magsalita mula sa likuran ko. "So, he gave you flowers." someone said behind me, and i know that voice. It's Luke--so i turn my back to face him--and there i notice that his face is just an inches away from me. I stilled when i saw his eyes so close to mine. I stared at his eyes--his very cold eyes then it goes down to his aristocrat nose, then to his red thin lips. I gulped. Why does it felt so familiar. The closeness that we had right now is really familiar to me. Then, there's this erratic beating of my heart. This is all familiar. Luke suddenly took a step backward, then he look away as he put his hands inside his pocket. "Stop following me." he hissed, then he walked again. "Teka lang!!" i said, at hinawakan na lang 'yung flowers, habang hinahabol ko siya. "Antayin mo ko. San ka ba pupunta?" "You don't have to know." "I should." "Why?" he asked then he stopped again, and the way he asked those words...it's like he's insinuating something. I remained silent, thinking of what to say until i found the right words. "Kasi, responsibilidad kita. Me, as the student council president, sakop ng kapangyarihan ko ang mga estudyanteng katulad mo. Look, we are both third year students. Dapat matuto na tayong maging responsable. And, one of the perks of being responsible is knowing the right things to do. Dapat mag-aral ka na. Hindi mo dapat sinasayang ang oras at ang mga panahon. Time is important. " i stated, and smiled at him. Hoping, that he might get persuaded by me. Luke stared at me for almost a minute, before he sighed and started walking slowly. My eyes followed him while my forehead is knotting, when he suddenly speak. "On saturday after lunch, meet me at the park near at your subdivision." he said, then he run. Fast. Naiwan naman akong takang-taka sa sinabi niya. So... He want's to meet me on Saturday. We'll that is two days from now. I smiled, at akmang tatalikod na nang bigla akong maalala. Panu niya nalamang may park malapit sa tinitirhan ko? AT PANU NIYA NALAMAN NA SA ISANG SUBDIVISION KAMI NAKATIRA??
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD