พรหมลิขิตรักซาตาน

ตอนที่1 คนแปลกหน้า

ป้าอ้อยหรือแม่บ้านคนสนิทที่มีตำแหน่งควบคือแม่นมของ 'เหมันต์' เธอรีบโทรไปตามคุณหมอนิวัติมาดูอาการของหญิงสาวอย่างเป็นห่วงถึงแม้สิ่งที่ปลายฝนเคยทำมันยากที่จะให้อภัยแต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังเป็นแม่ของ 'น้องเมฆ' ลูกชายวัย4ขวบของเหมันต์กับเธอ

หลังจากที่หมอนิวัติมาดูอาการเขาทำหน้าเสียออกมาก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อย

"เป็นยังไงบ้างค่ะคุณหมอ"หญิงวัยกลางคนถามขึ้นอย่างสงสัย

"จากที่ดูอาการคนไข้ตื่นตระหนกกลัวบ้างอย่างจึงทำให้เป็นลมไป"

"แค่นั้นหรือค่ะ ฉันได้ยินเธอพูดถามว่าตัวเองเป็นใครและดูเหมือนว่าจำคุณเหมันต์ไม่ได้ด้วยซ้ำ"

"ก็อาจจะเป็นไปได้ที่เธอจะจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ เพราะศรีษะถูกกระแทกเข้าด้วยของแข็งหมอคิดว่าเธอคงความจำเสื่อมชั่วคราว แต่ไม่ต้องหวงนะคับป้าถ้าเราดูแลอย่างใกล้ชิดและเล่าเรื่องเก่าๆ ให้เธอรู้เธอก็คงจำได้" เสียงหายใจออกมาอย่างโล่งอกของป้าอ้อย เธอได้ยินอย่างนั้นก็สบายใจขึ้นมา

ผ่านไปไม่นาน

ร่างของหญิงสาวก็รู้สึกตัวอีกครั้งเธอยังคงหวาดระเวงอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่ต้องกลัวนะคะคุณปลายฝน นี่ป้าอ้อยเองคุณจำป้าได้ไหม? " หญิงสาวมองใบหน้าหญิงวัยกลางคนตรงหน้าก่อนจะส่ายหัวไปมา

"จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะคะ ทำใจให้สบาย"

"หนูเป็นใครค่ะ แล้วที่นี่คือที่ไหน? "เธอถามเสียงแหบพร้อมมองดูรอบๆ ห้องนอนที่แสนไม่คุ้นตาอีกครั้ง ป้าอ้อยคิ้วขมวดเล็กน้อยที่หญิงสาวแทนตัวเองว่าหนูทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยพูดแบบนี้เลย

"คุณชื่อปลายฝน เป็นภรรยาของคุณเหมันต์เจ้าของเกาะนี้" ภรรยางั้นหรือ เธอแต่งงานกับเขาอย่างนั้นหรือ

"ภรรยา เป็นไปไม่ได้หนูไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ"เธอพูดปฏิเสธเสียงแข็ง

"คุณความจำเสื่อมอาจจะจำอะไรไม่ได้ตอนนี้ นานๆ ไปคุณคงจำได้เอง" ป้าอ้อยบอกหญิงสาวก่อนจะยิ้มให้

"แม่ครับ! แม่กลับมาหาเมฆแล้วใช่ไหมครับ! "เสียงเด็กชายน่าตาน่ารักที่จู่ๆ ก็เปิดประตูห้องพร้อมวิ่งเข้ามาหาเธอจากที่ไหนไม่รู้ เด็กน้อยปีนเตียงพร้อมกอดเธอแน่นก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้มออกมาอย่างน่าตกใจ เขาคิดถึงมารดาเหลือเกิน หญิงสาวมองอย่างตกใจ

'แม่อย่างนั้นหรือ ฉันเป็นแม่คนแล้วหรอเนี้ย? 'ในหัวเธอมีแต่คำถามต่างๆ นาๆ

"แม่อย่าทิ้งเมฆไปอีกนะครับ เมฆจะไม่ดื้อแล้วคุณพ่อบอกว่าแม่ใจร้ายทิ้งเมฆไปแต่เมฆไม่เชื่อ สุดท้ายแม่ก็กลับมาหาเมฆ"เธอสะอึกเล็กน้อยที่เด็กชายบอกว่าเธอทิ้งเขาไป ภาพเด็กร้องไห้กอดเธอแน่นอย่างนี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดที่ไม่อาจจำลูกชายตัวเองได้

"เมฆ! ออกไปพ่อบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้เข้ามาที่บ้านเล็กนี่! "จู่ๆ เสียงชายหนุ่มตะคอกเสียงดังขึ้นจนทั้งปลายฝนและทุกคนในห้องต่างสะดุ้งตาม

เด็กน้อยเหมือนจะไม่ยอมทำตามที่เขาบอกภาพที่เห็นยิ่งทำให้เหมันต์โมโหขึ้นมา เธอทิ้งเขาและลูกชายไปกับผู้ชายคนใหม่ตั้งเป็นปี แล้ววันนี้กลับมาทำไม! ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเดินย้ำเท้าเข้ามาก่อนจะกระชากตัวลูกชายออกจากผู้หญิงสารเลวคนนี้

"ไม่ครับ เมฆจะอยู่กับแม่! " เด็กชายตัวน้อยพูดขึ้นพร้อมยังคงกอดเธอไว้แน่นปานว่ากลัวว่าเธอจะทิ้งเขาไปอีกครั้ง

"ทำไมไม่ฟังพ่อบ้างห๊ะ อยากโดนทำโทษใช่ไหม ป้าไปเอาไม้มาผมจะสั่งสอนเด็กดื้อ! " ป้าอ้อยทำหน้าไม่ถูกร้อยวันพันปีเหมันต์ไม่เคยตีลูกชายเลยแถมยังรักและเอาอกเอาใจอย่างดี แต่วันนี้ไหนจะมาตีได้

"นี่คุณทำไมใจร้ายแบบนี้ทำไมต้องตีเด็กด้วย! "หญิงสาวพูดออกมาอย่างไม่พอใจ แค่เด็กไม่ยอมทำตามที่เขาบอกถึงกลับตีกันเลยหรอ เหมันต์จับจ้องมาที่หญิงสาวอย่างไม่พอใจที่พูดจายอกย้อนเขา

"อย่ามายุ่งเธอไม่มีสิทธิ์ในตัวลูกชายฉัน! "เขาตะคอกกลับ

"ไม่มีสิทธิ์งั้นหรอ เด็กคนนี้เรียกฉันว่าแม่แปลว่าฉันก็มีสิทธิ์เหมือนกัน"เธอพูดออกไปอย่างไม่คิด แต่ทำเอาคนฟังลมออกหู

"ป้าครับพาตาเมฆไปทำการบ้านหน่อยผมมีเรื่องจะคุยกับผู้หญิงคนนี้! "เขาพูดกัดฟันหญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอดังเฮือกทั้งท่าทางทั้งคำพูดของเขาทำเอาเธอกลัวไปหมด

"ไปทำการบ้านก่อนนะคะคุณหนูปล่อยให้คุณพ่อคุณแม่เขาคุยกันก่อนนะ"เด็กชายหันมามองบิดาอย่างหวาดกลัวเล็กน้อยที่ไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน เหมันต์ถอนหายใจออกมาก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าพร้อมยิ้มให้ลูกชาย

"พ่อแค่อยากจะคุยกับแม่เขานิดหน่อย เมฆไปทำการบ้านก่อนนะครับค่อยเข้ามานะ"พอเขาเปลี่ยนน้ำเสียงเจ้าลูกชายจึงยอมทำตาม

"แม่รอเมฆก่อนนะครับ เมฆไปทำการบ้านก่อน" หญิงสาวหน้าเสียถ้าเด็กชายคนนี้ออกไปทิ้งเธอไว้กับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้เธอไม่ตายคามือเขาก่อนหรอ