"ไง! ทำไมไม่ตายไปเลยล่ะ! "ประโยคแรกที่เธอได้ยินกับคนแปลกหน้าทำเอาสั่นกลัวขึ้นมา น้ำเสียงเหมือนเกลียดชังเธอมานานเป็นร้อยๆ ปี
"ฉะ ฉันหิวน้ำ"เธอพูดออกมาด้วยเสียงแหบซ่านตอนนี้รู้สึกคอแห้งเหมือนไม่ได้มีอะไรลงคอมานาน แต่ชายตรงหน้ายังคงยืนจ้องมาไม่กระดิกไปไหน น้ำเสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาหาร่างบางอ้อนแอ้นของหญิงสาว
"พอใกล้ตายถึงกลับมาหาฉันหรอห๊ะ! ปลายฝน! " น้ำเสียงทรงพลังพูดออกมาพร้อมสายตาดุดันจ้องมองผู้หญิงที่เพิ่งได้สติฟื้นขึ้นมา หญิงสาวมองผู้ชายตรงหน้าอย่างแปลกใจเธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงพูดจาแบบนี้กับเธอ
"คุ คุณเป็นใครหรอค่ะทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี้ แล้วฉันเป็นใครหรอค่ะ" หญิงสาวร่างบางอรชรถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เธอจู่ๆ ก็ปวดหัวขึ้นมา
"ไม่ต้องมาตอแหล เลิกเสแสร้งสักทีผู้หญิงอย่างเธอคิดหรอว่าฉันจะเชื่อ! " ครั้งนี้คนที่ถูกเรียกว่า 'ปลายฝน' เริ่มหวาดกลัวชายตรงหน้าเธอพยายามยันกายขยับตัวหนี แต่ทว่ามือหนาของ 'เหมันต์'กลับกระชากขาเธอพร้อมดึงอย่างแรงจนเธอสะดุ้งตกใจ
"ออกไปนะ คุณเป็นใครทำไมทำกับฉันแบบนี้! "เธอพูดออกมาอย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มกัดฟันเมื่อได้ยินที่เธอเอ่ยปากไล่เขาออกมา
"ฉันเป็นใครน่ะหรอ! ผัวเธอไงปลายฝน ผัวหน้าโง่ที่ถูกเธอสวมเขาให้อย่างหน้าด้านๆ ผู้หญิงสำส่อนมักมากอย่างเธอ ฉันขยะแขยงที่สุด! " พอได้ยินอย่างนั้นหญิงสาวทำหน้าตกใจอย่างไม่เชื่อหู ผู้ชายคนนี้เป็นสามีเธองั้นหรือทำไมเธอไม่รู้สึกคุ้นเขาเลยสักนิด ยิ่งพยายามคิดเธอยิ่งปวดหัวสองมือยกขึ้นมาบีบขมับอย่างเจ็บปวด