สายฝนยามค่ำเริ่มหนาเม็ดขึ้นเรื่อย ๆ
ความเย็นไล่กัดผิวจนชาไปทั้งแขนขา
วันวาทรุดตัวลงข้างกำแพงเตี้ย
ในมุมเงามืดของลานจอดรถ
พื้นคอนกรีตเย็นเฉียบชื้นน้ำฝน
ซึมผ่านกระโปรงแต่เธอไม่รับรู้
เธอซุกใบหน้าลงกับเข่าที่กอดแน่น
ร่างสั่นสะท้านทั้งจากความหนาว
และความเจ็บปวด
.
เสียงฝนร่วงกระทบหลังคาและพื้นปูน
ดังเป็นจังหวะสลับกับเสียงหัวใจที่เต้นถี่รัว
-เกือบแล้ว…
เธอคิดอย่างเจ็บลึก เกือบเปิดใจให้เขาอีกครั้ง
เกือบเชื่อว่าอดีตอันขมขื่นจะถูกลบเลือน
แต่เพียงคำพูดเดียวของผู้หญิงคนนั่น
โลกทั้งใบของเธอก็พังทลายลง
เหมือนกระจกแตกละเอียด
.
เสียงฝีเท้าวิ่งกระทบพื้นน้ำกระเซ็นดัง
แฉะ ๆ สลับกับเสียงเรียกก้องในความมืด
“วาน! …วาน!!”
เสียงของเขาไล่ตาม
ก้องสะท้อนในโสตประสาท
บาดลึกจนเธอต้องกอดตัวเองแน่นขึ้น
.
เม็ดฝนเริ่มแรงและเย็นจัดขึ้นทุกวินาที
กลืนกินเสียงร้องไห้ของเธอจนแทบไร้เสียง
รา
