"-ไม่มีค่าพอเหมือนในอดีต-"

695 Words

– เช้าวันถัดมา / ล็อบบี้คอนโด เช้าวันใหม่ แสงแดดอ่อนส่อง ลอดผ่านกระจกใสบานใหญ่ลงมาที่โถงลอบบี้ เสียงส้นสูง คลิก…คลิก… ดังเป็นจังหวะจากบันไดทางลง วันวา ปรากฏตัวในชุดทำงานโทนสีครีมเข้ารูป— เสื้อเชิ้ตผ้าซาตินแขนยาวเปิดคอเล็กน้อย เข้าคู่กับกระโปรงทรงดินสอ ผ่าหลังสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย ส้นสูงสีเบจยกเรียวขาให้ดูยาวสง่า ผมสีน้ำตาลอ่อนลอนคลาย ถูกรวบครึ่งศีรษะอย่างเป็นระเบียบ ความเซ็กซี่และความเฉียบคมผสานกัน จนเธอดูราวกับ นางฟ้า ที่ลงมาจากภาพแฟชั่นบิสเนส .. วันวาก้าวมาถึงกลางลอบบี้…สายตาเธอชะงักทันที .. บนโซฟาหนังสีเทาด้านหนึ่ง ชายหนุ่มในสูทสีกรมท่าตัดพอดีตัว นั่งไขว้ห้างอย่างสบายอารมณ์ ธัตทานนท์ (ทานน์) สายตาคมกริบจับจ้องเธอ ตั้งแต่วินาทีที่เธอก้าวลงมา . หัวใจวันวาเต้นแรงด้วยความตกใจ “เขามารอที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่…?” เธอพยายามเบี่ยงไปทางด้านหลังคอนโด แต่ไม่ทัน—ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้น ก้าวยาวเพียงไม่กี่ก้าวก็ประชิดตัวเธอ ทานน์ ยิ้มมุมปากแบบเจ้าชู้ ตาเป็นประกาย “ผมมารอรับวาน… ไปทำงานด้วยกัน” .. วันวาเชิดคางเล็กน้อย น้ำเสียงนิ่งเรียบแต่แข็ง “ขอบคุณค่ะ แต่ฉันไปทำงานเองได้ กลับไปเถอะ ถ้าวุ่นวายมาก ฉันจะย้ายคอนโด” .. ทานน์ยักคิ้วเล็กน้อย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่จาง “คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ…ผมจะตามคุณไปทุกที่เลย” .. วันวายิ้มบางแบบประชด แววตาคมเฉียบตัดผ่านหัวใจเขาเหมือนคมมีด “ก็เคยหนีมาแล้วครั้งหนึ่ง คุณจำไม่ได้หรือไง? แต่ครั้งนี้… ฉันอาจจะ ไม่หนี แล้วนะคะ เพราะคุณ…ไม่มีค่าพอเหมือนในอดีตอีกแล้ว” .. สิ้นคำ เธอหมุนตัวกลับ กลิ่นน้ำหอมแนวซีดาร์และดอกไม้จาง ๆ ลอยตามการเคลื่อนไหว วันวาก้าวออกไปอย่างมั่นใจ ราวกับรันเวย์ส่วนตัว .. ทานน์ยืนนิ่งอยู่กับที่ รอยยิ้มที่เคยเจ้าเล่ห์ค่อย ๆ จางลง .. – พักกลางวัน / โซนสวัสดิการบริษัท เสียงจานช้อนกระทบกันเป็นจังหวะเบา ๆ ผสมกับกลิ่นอาหารหอมกรุ่น ที่ลอยอบอวลในอากาศ .. วันวานั่งอยู่ที่มุมริมหน้าต่าง โต๊ะเล็กสำหรับสองคนถูกครอบครอง เพียงร่างบางในชุดสูทเอิร์ธโทนเข้ารูป เธอจัดการมื้อเที่ยงอย่างเงียบสงบ สายตาจดจ่อกับจานสลัด และข้าวอบที่อยู่ตรงหน้า .. กึก…เสียงเก้าอี้อีกฝั่งถูกดึงออกอย่างไม่บอกกล่าว วันวาเงยหน้าขึ้นอย่างระแวดระวัง ธัตทานนท์ (ทานน์) ปรากฏตัวพร้อมจานข้าวในมือ ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มมุมปากที่คุ้นเคย เขานั่งลงอย่างไม่ขออนุญาต ราวกับเป็นสิทธิ์ของตัวเอง .. สายตาคมกริบของวันวา ดุดัน ตอบรับทันที เธอไม่เอ่ยคำใด เพียงจ้องเขาอย่างเตือน ให้รู้ว่ากำลังล้ำเส้น . ทานน์กลับนั่งสบาย ๆ ตักข้าวเข้าปาก ด้วยท่าทีผ่อนคลาย ดวงตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์ จงใจมองหน้าเธอทุกครั้งที่ยกช้อน . วันวาชะงักการเคลื่อนไหว มือที่กำลังถือส้อมวางลงบนโต๊ะอย่างมีเสียง สีหน้าที่เคยนิ่งเฉยเริ่มเปลี่ยนเป็นความขุ่นเคือง ทานน์ ยกคิ้วถามเสียงเนิบ “ทำไม… ไม่อร่อยเหรอครับ? ผมจะได้เปลี่ยนเชฟให้” .. วันวา เสียงเรียบแต่แฝงความโมโห “กับข้าว…อร่อยดีค่ะ..แต่คนที่นั่งด้วย… ..ทำให้มันไม่อร่อยไปเลย” .. ทานน์หัวเราะเบา ๆ เสียงทุ้มนุ่มแต่แฝงความกวน “แสดงว่าตัวผม…มีผลต่อคุณสินะ” .. วันวาสูดหายใจลึก พยายามกดอารมณ์ เธอเก็บช้อนส้อมเข้าที่ ลุกขึ้นยืนอย่างสง่างาม “ไม่มีผลค่ะ แค่ทำให้ทานไม่อร่อย.. ขอตัวก่อนนะคะ” เธอหมุนตัวออกไปโดยไม่หันกลับมามอง กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ทิ้งร่องรอยให้ชายหนุ่มมองตาม ทานน์ยิ้มบาง ๆ เหมือนคนเพิ่งได้ชัยชนะเล็ก ๆ สายตาเขายังคงติดตามเธอ ไปจนลับมุมโถงอาหาร.

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more