เหลี่ยมร้ายพ่ายมาเฟีย

EP : 1 เจออันนา

บทที่ 1

"ทำไมต้องเป็นเขา" ญานิตากลับขึ้นมาบนห้องของตัวเองมือน้อยจับรูปใบนั้นขึ้นดูหมายหัวคนต่อไปที่เธอนั้นต้องจัดการตามคำสั่งของแม่เลี้ยงคือคลาสลูกชายคนแรกแห่งตระกูลโจเฉิน

"ครืด!!" ในขณะที่ญานิตานั้นกำลังคิดเรื่องของคลาสเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอนั้นดังขึ้นร่างบางหันกลับไปมองใบหน้าน้อยถึงกับฉีกยิ้มขึ้นมาทันทีเพราะปลายสายที่เธอรอคอยนั้นโทรมาหา

"ฮัลโหล"

"หม่ามี๊สวัสดีค่ะ! หม่ามี๊สวัสดีครับ" เจ้าสองแฝดเด็กหญิงและเด็กชายวัย 5 ขวบ ผู้เป็นลูกสาวและลูกชายฝาแฝดของเธอ

"ไคล่า เคย์เดน เป็นยังไงบ้างลูกทานข้าวหรือยัง"

"เรียบร้อยแล้วครับผมกับไคล่าทานสเต็กกับคุณย่าแล้ว"

"เก่งมากเลยเคย์เดนต้องดูแลน้องดีๆ นะลูก"

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะเป็นฝาแฝดกันแต่ผู้ชายนั้นคลอดก่อนคุณย่านิตาเธอจึงให้เคย์เดนเป็นพี่ชาย

หลังจากวางสายของลูกทั้งสองคน ญานิตาลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัววันนี้เธอรู้สึกแปลกๆ จนอยากออกไปข้างนอกร่างบางสวมใส่ชุดสวยราตรีสั้นเสมอก้นเป็นเพียงเดรสเกาะอกเท่านั้น

"คุณหนูจะไปไหนคะ" แม่เลี้ยงคอยสั่งให้แม่บ้านที่นี่จับตาดูญานิตาตลอดกลัวว่าญานิตานั้นจะไปบ้านด้านหลังซึ่งแม่เลี้ยงเอาร่างไร้วิญญาณของผู้เป็นพ่อนั้นไปอยู่ที่บ้านหลังน้อย

"ฉันรู้แล้วฉันไม่ไปหรอกบ้านหลังนั้นไม่ต้องมาถามว่าฉันจะไปไหนแค่จะออกไปสนุกข้างนอก"

ญานิตาถอนหายใจเธอไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้เปรียบดั่งลูกสาวเวลาจะไปไหนก็มีคนคอยจับตาดูอยู่ตลอด

"แต่งตัวสวยแบบนี้จะไปไหนเหรอลูก" เสียงนั้นดังขึ้นทันทีเหมือนกับว่ารู้ว่าญานิตาจะไปไหนขนาดอยู่ในห้องยังตามออกมาทัน แม่เลี้ยงสวมใส่ชุดคลุมสีขาวเดินลงมาพร้อมกับผู้ชาย 2 คน ไม่ต้องเดาเขาคงร่วมสวิงกิ้งกันอย่างเช่นเคย

"คือจะออกไปหาอะไรสนุกๆ ข้างนอกรู้สึกเบื่อ"

"แต่วันพรุ่งนี้มีงานเลี้ยง!"

"งานเลี้ยงวันพรุ่งนี้นี่คะ...แต่วันนี้มันรู้สึกเบื่อ"

"ถ้ารู้สึกเบื่ออยากได้ผู้ชายสักกี่คนแม่สามารถหาให้ได้"

"ไม่ค่ะ...เชิญแม่เลี้ยงสนุกไปเถอะและไม่ต้องเป็นห่วงนะคะไม่ทำให้แม่เลี้ยงเดือดร้อนแน่นอน"

เธอเดินหันตรงมาที่หน้าบ้านและเดินออกมาโดยที่ไม่สนใจแม่เลี้ยงต่อให้เขาจะโกรธแต่แม่เลี้ยงก็ไม่กล้าทำอะไรญานิตา

ร้านเหล้าแห่งหนึ่ง

ญานิตานั่งดื่มเหล้าซึ่งเธอไม่ได้อยู่ในผับหรือบาร์ที่มีผู้คนมากมาย เธอนั่งดื่มเหล้าฟังเพลงเศร้าๆ เพียงคนเดียว

"คุณพ่อจะเป็นยังไงบ้างนะ" แม่เลี้ยงสั่งห้ามให้ญานิตานั้นไปหากรณ์ผู้เป็นพ่อที่ติดคุก ถ้าไปเมื่อไรแม่เลี้ยงจะจัดการพ่อของเธอ ญานิตาคิดผิดที่มากับผู้หญิงคนนี้ต่อให้เขาคือแม่ที่แท้จริงแต่เขาทำเหมือนเธอนั้นเป็นเพียงแค่เครื่องมือไว้ใช้งาน

"คุณหนูครับดื่มขนาดนี้จะกลับบ้านไม่ไหวเอานะ" บอดี้การ์ดมาด้วยนั้นเอ่ยพูดด้วยความหวังดี ญานิตากววาดสายตามองด้วยความไม่พอใจ

"เสือก"

ญานิตากำลังจะลุกตบหน้าของบอดี้การ์ดแต่เธอต้องหยุดชะงักและนั่งลง เพราะสายตาข้างหน้าเธอมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเคยมาก 'อันนา' หลานสาวของกรณ์พ่อของญานิตาอันนาผู้เป็นน้องสาวยอมเสียสละยอมรับผิดแทนจนตัวเองต้องเจ็บปวดแต่สุดท้ายแล้วเธอนั้นมีความสุขมากกว่าและมีชีวิตที่ดีกว่าเธอ

"คุณหนูครับ" ญานิตาลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินออกจากร้านแต่เธอหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงของอันนา

"นิตา! เธอจริงๆ ด้วยฮื่อๆ นิตา" ญานิตาหันกลับไปมองอันนากำลังเดินเข้ามาหาแต่บอดี้การ์ดทั้งสองคนนั้นขวางเอาไว้

"ขอโทษนะครับ...คุณไม่มีสิทธิ์เข้าใกล้คุณหนู"

"คุณจำคนผิดแล้ว" ญานิตาน้ำตาคลอเธอรีบหันหลังให้กับอันนาและบอกว่าเธอจำคนผิด

"ไม่ผิดแน่นอน! ขอกอดหน่อยได้ไหมขอกอดหน่อยนะ เราคิดถึงเธอมากนะนิตา" เพียงเท่านั้นญานิตากลั้นความคิดถึงไว้ไม่ไหวเธอพุ่งตัวกอดอันนาผู้เป็นน้องสาวทันที

"ฮื่อๆ อันนา" เหมราชได้เพียงแต่จ้องมองทำไมนิตาในวันนั้นถึงเปลี่ยนไปได้เป็นคนละคนมีลูกน้องคอยคุมแต่งตัวสวยจนเขาจำแทบไม่ได้

"นิตากลับบ้านเรากันนะอีก 3 เดือน คุณลุงจะพ้นจากโทษแล้วทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ" ญานิตาดึงมือออกจากอันนาทุกอย่างไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ถึงแม้ว่าจะดีใจทีผู้เป็นพ่อนั้นออกจากคุก

"อันนาเราฝากคุณพ่อด้วยนะ...ชีวิตของเราไม่สามารถเดินกลับไปอยู่ที่เดิมได้แล้วอ่ะ ฮึ้ก! ฝากคุณพ่อด้วยนะและอย่าบอกว่าเจอเรานะ"

อันนาร้องไห้ส่ายหน้าไปมาเธอจับมือของพี่สาวกุมเอาไว้ไม่เข้าใจในคำพูดของญานิตา

"อันนาไม่เข้าใจอะ...กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้คืออะไรเหรอ! ฮึ้ก ยังโกรธอันนาอยู่ใช่ไหมหรือว่าโกรธคุณเหมราช"

"นิตาไม่เคยโกรธอันนาเลยและนิตาก็ไม่มีสิทธิ์โกรธคุณเหมราชด้วยเพราะนิตารู้ดีว่าเป็นคนทำร้ายน้องสาวของคุณเหมราชก่อน แต่นิตาไม่สามารถเดินกลับไปอยู่ที่เดิมได้! ฝากคุณพ่อด้วยนะ"

ญานิตาดึงมือออกจากอันนาเธอหันหลังให้กับอันนาอีกครั้ง

"เดี๋ยวสินิตาฮื่อๆ"

ญานิตาดีใจที่ออกมาดื่มในครั้งนี้ได้เจอน้องสาวเธอสั่งและกำชับลูกน้องที่มาด้วยห้ามพูดถึงเรื่องนี้เพราะไม่อยากให้ใครเดือดร้อน แม่เลี้ยงคอยจับตาดูอยู่ตลอดว่าญานิตาจะสนิทกับใครหรือว่าคบกับใครและคนๆ นั้นมักจะไม่รอดแม่เลี้ยงต้องการให้ญานิตานั้นอยู่กับตัวเองเป็นทาสของตัวเองเพียงแค่คนเดียว

เมื่อกลับมาถึงบ้านญานิตาหยุดชะงักทำไมแม่เลี้ยงถึงได้กล้ามีอะไรกับผู้ชายทั้งสองคนกลางบ้านซึ่งไปมีอะไรกันบนห้องก็ได้!

"คุณหนูครับเข้าไปเถอะ"

สายตาคู่น้อยกวาดมองลูกน้องที่บอกให้ตนเองนั้นเข้าไปทั้งๆ ที่แม่เลี้ยงกำลังเสพสมอยู่กับผู้ชายทั้งสองคน

"ถามจริงๆ ถ้าเป็นนาย...นายจะอายไหม?"

ลูกน้องนั้นได้เพียงแต่ก้มหน้าลงซึ่งไม่มีความคิดเห็นให้กับญานิตาเพราะไม่อยากถูกแม่เลี้ยงลงโทษ

"ปล่อยให้เขาเสพสมกันไปก่อนเถอะ!"

ญานิตาเดินออกมานั่งเก้าอี้หน้าบ้านซึ่งในตอนกลางคืนมีทั้งยุงและแมลงมากมายจนกระทั่งเวลาผ่านไปชั่วโมงนึง! ดูเหมือนว่าด้านในนั้นจะเสร็จความใคร่กันแล้วหรือว่าแม่เลี้ยงตั้งใจจะมีอะไรกับผู้ชายกลางบ้านเพื่อให้ญานิตาเห็น

"คุณหนูครับคุณผู้หญิงบอกว่าให้เข้าไปในบ้าน"

เสียงถอนหายใจของญานิตานั้นดังขึ้นเธอหยิบกระเป๋าและโทรศัพท์มือถือเดินกลับเข้ามาในบ้าน ผู้ชายทั้งสองคนยังนั่งอยู่ที่โซฟาโดยที่สวมใส่ชุดคลุมส่วนแม่เลี้ยงก็ใส่ชุดคลุมเดินมาหาญานิตาใกล้ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่มีความสุข

"ทำไมลูกสาวของแม่ถึงกลับเร็วจังล่ะ...แม่ยังสนุกไม่เสร็จเลยนะเนี่ย! อืม! หรือว่าออกไปข้างนอกไม่สนุก"

"ไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ค่ะ...ตอนนี้ปวดหัวมากเพราะดื่มมา 2 แก้ว ญานิตาขอขึ้นไปนอนนะคะ"

"พรุ่งนี้อย่าลืมเป้าหมายของเรานะลูก! ถ้ากำจัดเป้าหมายนี้ได้แม่จะให้รางวัลราคาแพงที่สุด"

"ขอเป็นรางวัลที่ได้ออกไปจากบ้านหลังนี้ได้ไหม"

"ทำไมถึงอยากออกไปจากบ้านหลังนี้ลืมไปแล้วเหรอ ว่าเคย์เดน ไคล่า ยังต้องใช้เงินและอยากให้อนาตคลูกทั้งสองคนต้องลำบากเหรอ" แม่เลี้ยงมักจะใช้คำพูดโดยที่เอาหลานมาอ้างจนญานิตานั้นต้องยอม

"ปวดหัวมากเลยค่ะ...ขอตัวนะคะ" ญานิตาหลีกเลี่ยงแม่เลี้ยงเดินกลับขึ้นมาบนห้องเธอนั้นยังไม่ทันจะได้นั่งซึ่งรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครจับตามองดู โดยที่นิสัยทัศน์และเคยฝึกเรียนมาแค่ได้ยินเสียงลมหายใจที่อยู่ในห้องเธอก็รู้แล้วว่าห้องตอนนี้ไม่ปลอดภัย

ญานิตาวางกระเป๋าที่ตู้เบาๆ เธอนั้นได้เพียงแต่นิ่งเพื่อต้องการให้ศัตรูย่องมาทางด้านหลังร่างบางเอียงพอเพียงเล็กน้อยกวาดมองสายตาไปที่ไหล่ของตนเองก็เห็นเท้าเดินก้าวเข้ามา

"พรึ่บ!"

"อะอื้ม"