เหลี่ยมร้ายพ่ายมาเฟีย

EP : 2 เป้าหมายที่ต้องจัดการ

บทที่ 2

"พรึ่บ! อื้อ!" ญานิตาเธอถูกผู้ชายจู่โจมจริงๆ และชายร่างโตคนนั้นพุ่งตัวออกมาจากตู้เสื้อผ้าค่อยๆ ย่องมาทางด้านหลังไม่นานแขนอันสกปรกทั้งสองข้างคว้ากอดญานิตาไม่พอมือทั้งสองข้างยังล้วงจับนมของเธอด้วย

ญานิตาเธอได้เพียงแต่ถอนหายใจและเอ่ยถามกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"นายเป็นใคร"

"เป็นใครไม่สำคัญหรอก...ที่สำคัญกำลังจะเป็นผัวของเธอ" เขาปล่อยมือนั้นออกจากลำตัวของเธอและจับต้นไหล่หันกลับมาญานิตายกมือตบเข้าที่ต้นคอขอคนตัวโตจนคอนั้นพับกลับไปอีกข้าง

"โอ๊ย!"

"มึงมันก็แค่เศษสวะ! คิดจะทำกูงั้นเหรอมานี่ ถ้ามีแล้วไร้ประโยชน์ก็ตัดมันทิ้งซะ"! เสียงเอะอะโวยวายและเสียงร้องครวญครางนั้นดังขึ้นหลังจากญานิตาใช้มีดแทงเข้าไปที่เป้าของมันทั้งลูกน้องและแม่เลี้ยงต่างพากันรีบวิ่งขึ้นไปดู

"แม่เลี้ยงช่วยผมด้วย" เลือดมากมายไหลกองอยู่กับพื้นชายคนคิดไม่ซื่อผู้นั้นขยับไปหาแม่เลี้ยงใกล้ๆ จับขาของแม่เลี้ยงทั้งมือเปื้อนเลือดแต่ถูกแม่เลี้ยงเตะกลับ

"ช่วยอย่างนั้นเหรอ!...แกกล้าทำร้ายลูกสาวของฉันเอามันไปฝัง" แม่เลี้ยงเอ่ยสั่งให้ลูกน้องพาผู้ชายชั่วคนนี้ที่คิดจะทำร้ายญานิตาผู้เป็นลูกสาวนั้นออกไปจัดการ

"อย่าคิดนะคะว่าญานิตาไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของแม่เลี้ยง! บอกกี่ครั้งแล้วว่าญานิตาไม่ชอบถ้าแม่เลี้ยงชอบแม่เลี้ยงก็ทำไป" ญานิตาโยนมีดลงหน้าห้องเธอหันหลังเตรียมที่จะเดินกลับเข้าไปด้านใน

"แม่ก็แค่อยากหาความสุขให้กับลูก! ขอโทษแล้วกันที่เข้าใจผิดเห็นลูกบอกว่าเหงา"

"ความสุขของญานิตาแม่เลี้ยงรู้ดีว่าคืออะไร ไม่ใช่ร่วมรักมีความสุขกับผู้ชาย! แต่ความสุขของญานิตาคือลูก" หลังจากที่เธอบอกกับผู้เป็นแม่ร่างบางเข้าไปในห้องและปิดประตูทันที เธอนั่งลงอยู่ที่เตียงร้องไห้สะอึกสะอื้นยิ่งเห็นภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ยิ่งนึกถึงคนใจร้ายที่เคยทำร้ายเธอเมื่อ 5 ปีก่อน!

"ฮื่อๆ" เหมือนดั่งภาพหลอนทำให้ญานิตานึกถึงและเธอก็ฟุ้งซ่านจนรีบเข้ามาในห้องน้ำเปิดน้ำชำระร่างกายตัวเองแช่ลงไปในอ่างที่มีน้ำเยอะเพื่อระงับอารมณ์

"ฮื่อๆ ปล่อยคุณคลาสปล่อยนิตาอ๊าย" ใบหน้าน้อยส่ายไปมาดวงตาที่หลับอยู่นั้นมีน้ำตาไหลรินภาพเหตุการณ์ที่ถูกคนใจร้ายนั้นข่มขืนกระทำกับร่างกายตัวเองเหมือนไม่ใช่คนหวนกลับมาตรอกย้ำในความคิด ญานิตาพยายามที่จะไม่คิดเรื่องที่เขาเคยทำกับตัวเองแม้จะผ่านมา 5 ปี แต่มันก็ทำให้เธอเจ็บปวดถึงทุกวันนี้

ลำตัวเล็กถอยลงในอ่างน้ำจนเธอนั้นอยู่ใต้น้ำเพื่อให้น้ำลบล้างความคิดร่างบางพรวดขึ้นจากผิวน้ำเพราะว่าหายใจไม่ออก

"เฮือก" มือน้อยเสยผมขึ้นแววตาแดงก่ำจ้องมองไปที่แสงเทียนตรงหน้า เพียงไม่นานมือของเธอกำเข้าหากัน ถูกแล้วนี่ที่เขาจะต้องเป็นคนต่อไป

ผู้ชายที่แม่เลี้ยงสั่งจัดการนั่นคือพ่อของลูกญานิตาเป็นผู้ชายที่ทำร้ายเธอปางตายก่อนที่ญานิตานั้นจะหนีออกมาได้

ทำไมเธอถึงไม่ดีใจที่จะได้กลับไปจัดการและแก้แค้นแต่กลายเป็นความรู้สึกที่หวั่นกลัวมากกว่า

ตัดมาวันงาน

ที่คฤหาสน์คฤหาสน์หลังใหญ่ท่านรองจัดงานเลี้ยงต้อนรับลูกสาวกลับมาจากต่างประเทศ ผู้คนมากมายนักธุรกิจและคุณหญิง คุณชายมากมายต่างมาแสดงความยินดีกับลูกสาวท่านรองเธอเปรียบดั่งผู้หญิงสวยสง่าและผู้ชายมากหน้าหลายตามักจะมาจีบโดยที่เธอนั้นยังคงโสดแถมทั้งผู้เป็นพ่อยังมีอำนาจจนใครๆ ก็หมายปองให้กับลูกชายตัวเอง

ญานิตาสวมใส่ชุดราตรีสีชมพูอ่อนแต่งเติมใบหน้าสวยพร้อมกับทำผมทรงใหม่ ญานิตาคว้าจับสเตย์เสียบมีดใส่ไว้ที่ต้นขาทั้งสองข้างอุปกรณ์ที่เธอไว้สังหารอยู่ด้านในจนครบ

"ก๊อกๆ"

ประตูเปิดเข้ามาโดยที่เธอนั้นยังไม่ได้อนุญาตให้เข้ามาและคนที่เข้านั่นเป็นแม่เลี้ยงของเธอที่แต่งตัวสวยสง่าเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องกำมะหยี่รูปหัวใจสีชมพูอ่อน

"จริงๆ ลูกสาวของแม่สวยกว่าลูกสาวท่านรองอีกนะ! สร้อยเส้นนี้เป็นของคุณตาที่เคยให้คุณยายเอาไว้ญานิตาใส่นะลูก" ญานิตาไม่เคยเห็นแก่ของราคาแพงมีค่าพวกนี้เลยสำหรับญานิตานั้นต้องทนอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะว่าลูกทั้งสองคนและอนาคตของพวกเขา

"เดี๋ยวแม่ใส่ให้" แม่เลี้ยงสวมใส่สร้อยให้กับลูกสาวใบหน้าของเธอนั้นที่มองผ่านกระจกก็รู้ว่าเป็นรอยยิ้มที่เหมือนกับว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่หรือว่าสร้อยเส้นนี้จะมีอะไรอยู่ด้านในญานิตาได้เพียงแต่ยิ้มให้กับแม่เลี้ยงผ่านกระจกบานนั้น

"ไปกันดีกว่าลูก"

ตลอดระยะทางก่อนที่จะถึงคฤหาสน์ของท่านรอง ตลอดระยะเวลา 5 ปี ที่ผ่านมาท่านรองนั้นเติบโตด้วยธุรกิจและมีคนเคารพมากมาย

"ปุยฝ้าย" หญิงสาวสวมใส่ชุดขาวดั่งกับเจ้าหญิงเดินออกมาด้านนอกซึ่งมีคนมาแสดงความยินดีด้วยมากมายทั้งเพื่อนสนิทและเพื่อนที่มหาลัยเก่า ญานิตานั้นรู้จักแทบจะทุกคนแต่เธอไม่เคยบอกกับแม่เลี้ยงว่าเธอกับปุยฝ้ายเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน

"ลูกสาวของท่านรองนี่ก็สวยไม่เบา" แม่เลี้ยงจ้องมองปุยฝ้ายมือนั้นบีบแก้วไวน์ไปด้วยเหมือนกับว่าโกรธแค้นอะไรปุยฝ้ายสักอย่าง

"ทำไมแม่เลี้ยงถึงไม่ชอบลูกสาวท่านรอง?"

"ไม่ชอบใครทั้งนั้นแหละ! อย่าลืมนะ วันนี้ต้องจัดการคนที่แม่สั่งให้ได้" หลังจากประโยคสุดท้ายที่แม่เลี้ยงนั้นเอ่ยสั่งกับญานิตาเธอได้เดินแยกตัวออกจากแม่เลี้ยงพร้อมกับบอดี้การ์ดสองคนคู่กาย

งานเลี้ยงต้อนรับลูกสาวหรือว่าโชว์ตัวของลูกสาวกันแน่ทำอย่างกับว่าจัดงานพิธีโยนพวงมาลัยหาคู่แต่งงานอย่างนั้นแหละ ญานิตาได้เพียงแต่ถอนหายใจเธอเดินไปหยิบแก้วไวน์และบังเอิญไปเจอกับผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเขาหน้าตาดีคลับคล้ายคลับคลากับใครบางคนที่เคยรู้จัก

"ใช่นิตาหรือป่าวเราภาวินที่อยู่มหาลัยเดียวกันจำได้ไหม" เมื่อเขานั้นแสดงตัวญานิตาจึงจำได้ว่าเขาคือเพื่อนผู้ชายสมัยเรียนเคยจีบเธอ

ใบหน้าสวยของญานิตาฉีกยิ้มหวานซึ่งเธอส่ายหน้าไปมา

"ขอโทษนะคะคงจำคนผิดแล้วฉันอาจจะชื่อคล้ายกับบุคคลที่คุณเรียก แต่ฉันชื่อญานิตายินดีที่ได้รู้จักนะคะ" มือน้อยนั้นยื่นมือขอทำความรู้จักแต่ปฏิเสธว่าตนเองไม่ใช่นิตา

"อะอ๋อยินดีที่ได้รู้จักครับ" ภาวินนั้นยื่นมือจับใบหน้าของเขาฉีกยิ้มหวานเหมือนกับว่าเจอใครบางคนที่ตามหามานานส่วนญานิตาเธอไม่ได้มีความรู้สึกอะไรแบบนั้นเลย หลังจากนั้นญานิตารีบดึงมือออก

( ถึงเวลาอันสำคัญแล้วนะคะทุกคนรอคอยคุณหนูปุยฝ้ายลูกสาวของท่านรองกันอยู่ใช่ไหมคะ ขอเชิญคุณหนูปุยฝ้ายขึ้นมากล่าวขอบคุณแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานเลี้ยงต้อนรับในวันนี้ค่ะ ) พิธีกรคนสวยเอ่ยถึงปุยฝ้ายลูกสาวท่านรองและเชิญขึ้นมาบนเวที

เสียงปรบมือมากมายพร้อมคำเยินยอลูกสาวของท่านรองเรียนจบสูงผู้ชายต่างฮือฮาและพากันจ้องมอง ทันใดนั้นในขณะที่ปุยฝ้ายนั้นเอ่ยขอบคุณแขกผู้มีเกียรติประตูด้านหน้าเปิดออกซึ่งผู้คนแหวกทางในขณะที่ชายหนุ่มหน้าตาดีหล่อเหลาและเท่โดดเด่นเดินบนพรมแดงเข้ามาในงานพร้อมกับเสียงซุบซิบนินทากันมากมายที่พูดด้านข้างของญานิตา

"คุณคลาส! อย่าบอกนะว่าคุณคลาสเอาดอกไม้มาให้กับคุณหนูปุยฝ้ายลูกสาวท่านรองหรือว่าทั้งสองคนจะเป็นทองแผ่นเดียวกัน เขาช่างเหมาะสมกันจริงๆ" ญานิตาได้เพียงแต่เอียงหูฟังพวกป้าซุบซิบนินทากันถึงเรื่องลูกสาวท่านรองและคลาสลูกชายผู้มีอิทธิพล

"ก็ใช่น่ะสิ....ไม่รู้เหรอว่าทั้งสองคนงั้นเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันช่างเหมาะสมกันจริงๆ"

"เพร๊ง!" ญานิตาตาไม่พอใจป้าทั้งสองคนที่ซุบซิบนินทากัน เธอจึงขว้างแก้วไวน์ในมือของเธอนั้นลงพื้นซึ่งมันตกอยู่ตรงเท้าทั้งสองคนพอดี

"ควรมีมารยาทนะคะไม่ควรนินทาเจ้าของงาน" สายตาคู่น้อยกวาดมองด้วยความไม่พอใจทำไมอารมณ์ถึงเธอจึงฉุนเฉียวขึ้นเมื่อพูดถึงคลาส

( ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับคนเก่ง ) ใบหน้าของปุยฝ้ายนั้นยิ้มเอิบอิ่มด้วยความสุขในขณะที่คลาสยื่นช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ให้ปุยฝ้าย ทุกคนในงานต่างพากันปรบมือและถ่ายรูปให้สัมภาษณ์กันด้วย

"นิตาเธอมางานนี้ด้วยเหรอ" อันนาเธอยังคงสวยและน่ารักเหมือนเดิมอันนาเดินเข้ามาจับมือของญานิตาด้วยรอยยิ้มแต่ต้องหุบยิ้มลงทันทีเพราะญานิตาดึงมือออกจากอันนา

"เธอจำคนผิดแล้ว" ญานิตาไม่ต้องการให้แม่เลี้ยงตัวเองรู้ว่าเธอรู้จักกับอันนาและใครในงานนี้

"มาที่นี่มีการ์ดรับเชิญหรอยะ! คุณพ่อส่งการ์ดรับเชิญไปให้เพื่อนที่ต่ำแบบนี้เหรอคะ" สายตาของทุกคนต่างจับต้องมาเพราะว่าปุยฝ้ายลูกสาวท่านรองเดินลงมาจากเวทีพร้อมกับคำพูดดูถูกญานิตาสายตาของทุกคนที่มองญานิตานั้นดั่งกับว่าเธอเป็นตัวประหลาดในงาน

ทว่าคนที่ตกใจมากกว่าคนอื่นคือคลาสเธอหายไป 5 ปี หลังจากวันนั้น 5 ปีกว่า ที่เธอหายไปวันนี้กลับมาแล้ว

"หมายความว่ายังไงเหรอลูก!"

"ก็ผู้หญิงคนนี้มันเป็นฆาตกรฆ่าน้องสาวของสามีอันนาและยังโยนความผิดให้กับอันนาอีก! ถ้าใครยังจำได้เมื่อ 6 ปี ก่อนคุณเหมราชเสียน้องสาวชื่อว่าเพลงพิณ..."

"ขอโทษนะคะ...คุณจำคนผิดแล้วฉันไม่ใช่คนที่คุณกล่าวหา!"

ญานิตาก้าวขาเดินมาประชันหน้ากับปุยฝ้ายและเอ่ยปฏิเสธว่าเธอไม่ใช่นิตาคนนั้น

"ตอแหล!"

เสียงคำด่านั้นเป็นของปุยฝ้ายซึ่งเธอใช้ถ้อยคำด่าไม่เหมือนกับลูกสาวท่านรองยิ่งทุกคนในงานได้ฟังต่างพากันตกใจในคำพูด

"ปุยฝ้ายใจเย็นๆลูก"

"คุณพ่อคะให้รปภ.มาจับมันออกไปเลยค่ะ ผู้หญิงคนนี้มันปลอมตัวเข้ามาในงานมันต้องการอะไรแน่ๆ"

เพียงไม่นานรปภ.วิ่งมาทั้ง 3 คน เตรียมที่จะจับญานิตา และทันใดนั้นหญิงสาววัยกลางคนหน้าตาสวยดั่งสาวอายุ 18 ปี เดินเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ด 2 คน

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าใครกล้าแตะตัวของลูกสาวฉัน...ฉันไม่เอาไว้แน่" เสียงก้องดังมาแต่ไกลท่านรองจ้องมองก็รู้แล้วว่านี่คือแม่เลี้ยงที่ใครๆ ต่างพากันรู้จักและก็ต้องกลัวเพราะว่าเธอนั้นอยู่ในเส้นสายของยากูซ่าและปั้นยากูซ่ามาหลายสิบคน

"แม่เลี้ยง!"

แม่เลี้ยงเดินขยับเข้ามาใกล้ๆ ญานิตามือหนาบางโอบกอดเอวของลูกสาวโชว์กับทุกคน

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าหนูปุยฝ้ายเข้าใจอะไรผิด แต่นี่คือญานิตาลูกสาวคนเดียวของแม่เลี้ยงตระกูลเฉินลู่"

แขกในงานต่างพากันหันมองหน้ากันเหมราชและอันนายังแทบไม่เชื่อหูของตัวเองส่วนคลาสได้เพียงแต่ยืนมองนิ่งๆ

"ผมต้องขอโทษแทนลูกสาวของผมด้วยคงจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นเพื่อนคนนั้น ปุยฝ้ายขอโทษคุณญานิตาและแม่เลี้ยงเดี๋ยวนี้" ปุยฝ้ายไม่เชื่อว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่นิตาแต่เธอต้องยอมทำตามคำสั่งของท่านรองผู้เป็นพ่อจึงยกมือไหว้ทั้งสองคน

"ขอเชิญแม่เลี้ยงและลูกสาวสนุกให้เต็มที่กับงานนี้นะครับ...เป็นเกียรติอย่างยิ่งเลยที่แม่เลี้ยงมาด้วยตัวเอง"

"ขอบคุณค่ะท่านรอง! ดิฉันมีอะไรที่จะต้องคุยกับท่านรองไม่ทราบว่าท่านรองจะว่างไหมคะ" สายตาของท่านรองที่มองแม่เลี้ยงนั้นบ่งบอกถึงความชอบ เธอใช้ความสวยด้วยศัลยกรรมยั่วยวนถึงแม้ว่าจะเป็นรุ่นราวคราวเดียวกันแต่แม่เลี้ยงเปรียบดังสาวอายุ 18 ปี

"สะดวกสิครับเชิญที่ห้องรับแขก!!"

ท่านรองผายมือเชิญแม่เลี้ยงเดินเข้าไปที่ห้องรับแขกส่วนตัวโดยที่ไม่สนใจลูกสาว

"ต่อให้เธอเป็นลูกของแม่เลี้ยงฉันก็รู้ว่าเธอคือนิตาอย่าโกหกกันเลยนะ" เสียงของอันนาดังขึ้นจากทางด้านข้างญานิตาที่ทำเป็นไม่สนใจ เธอเดินไปหยิบไวน์และกระดกดื่มเป้าหมายของเธอคือคลาสผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านั้น