เหลี่ยมร้ายพ่ายมาเฟีย

EP : 3 คิดหรือว่าจะจำไม่ได้

บทที่ 3

อันนาเธอไม่ยอมที่ญานิตาปฏิเสธว่าไม่ใช่นิตาพี่สาวของตัวเอง อันนาจึงเดินขยับเข้าใกล้แต่ชายชุดดำที่คอยดูแลแม่เลี้ยงอยู่นั้นขวางเอาไว้ เหมราชจึงดึงมือภรรยากลับ

"คงไม่ใช่อย่างที่เราคิดหรอกอันนาออกห่างมาเถอะ ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นนิตาจริงๆ คนที่จะทำให้เรารู้คือคนแรกคือไอ้คลาสเชื่อผมสิ" สายตาของเหมราชกวาดมองเพื่อนสนิทของตัวเองเพราะเขารู้ว่าคลาสกับนิตานั้นมีอะไรเกี่ยวข้องกันมากกว่านี้

"ไม่ว่ายังไงอันนาก็จะรอพี่สาวกลับมาอีกครั้งนะ ฮึ้ก และอันนาเชื่อว่าคุณญานิตากับนิตาคือคนเดียวกัน" ญานิตาเธอไม่ได้ร้องไห้ให้ใครเห็นกลัวว่าจะมีพิรุธเธอได้เพียงแต่มองอันนาเฉยๆ

"ฉันรู้สึกร้อนขอไปนั่งพักที่ห้องรับแขกหน่อยก็แล้วกัน" ญานิตาพยักหน้าให้กับบอดี้การ์ดของแม่เลี้ยงพาเธอมานั่งพักห้องรับแขกวีไอพีของโรงแรม

"ฉันต้องการความเป็นส่วนตัวเฝ้าอยู่หน้าห้องอย่าให้ใครเข้ามา" การ์ดทั้งสองคนนั้นพยักหน้าและเดินออกไปหน้าประตูพร้อมกับยืนตั้งการ์ดอยู่ด้านหน้าไม่ให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับคุณหนูตามคำสั่ง

ญานิตาหยิบผ้าขนหนูออกมาจากตู้ถอดชุดราตรีออกพร้อมกับบรรยากาศในห้องน้ำที่มีแสงเทียนและควันหอมรอให้เธอลงไปแช่น้ำนมในอ่าง

ร่างบางสูดดมควันหอมผ่อนคลายความเครียดให้เธอได้มากร่างกายขาวอวบอิ่มนั้นถูกแช่อยู่ในน้ำนมโรยด้วยกลีบกุหลาบสีแดง

"ถ้าไม่มีอ่างน้ำนมกับควันหอมป่านนี้ ฉันคงคลั่งตายไปแล้วชีวิตต้องหวนกลับมาเจอพวกเขาอีกเหรอเนี่ย!"

ญานิตาไม่เคยคิดว่าตัวเองนะจะหวนกลับมาเจอทุกคนบางคนมีพระคุณบางคนย่ำยีและบางคนที่พูดนั้นทำให้เธอเกลียดมากที่สุดในชีวิตก็คือเขา

"แคร๊ก!" ดูเหมือนว่าจะมีคนบุกรุกขนาดบอดี้การ์ดเฝ้าอยู่หน้าห้องทั้งสองคนยังมีใครกล้าเข้ามาได้อีกเหรอหรือว่าจะเป็นแม่เลี้ยง! ต้องใช่แน่ๆ นิตาเธอไม่ได้ลืมตาขึ้นเธอนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำโดยที่หลับตาไว้ เมื่อฝีเท้าเดินตรงเข้ามาในห้องน้ำประตูห้องน้ำเปิดออก

รู้สึกสัมผัสได้เพียงหลับตาว่าคนที่เข้ามานั้นไม่ใช่แม่เลี้ยงไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมเดิมแต่เป็นผู้ชาย!

"ต้องการอะไร" ญานิตาเอ่ยถามชายคนนั้นอยู่ที่หน้าประตูโดยที่ไม่ลืมตามอง เธอได้เพียงแต่เอ่ยถามเขาว่าต้องการอะไร

"เธอไม่ลืมตาดูหน่อยเหรอว่าฉันเป็นใคร" ดวงตาคู่น้อยลืมตื่นขึ้นหันมองคนตัวโตยืนอยู่หน้าประตูซึ่งเขาคือคลาส! เป้าหมายสำคัญที่แม่เลี้ยงให้มาจัดการ

"คุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไง" คลาสยกยิ้มด้วยมุมปากสายตาของเขายังคงดูเจ้าเล่ห์และน่ากลัวเหมือนเดิมร่างหนาเดินเข้ามาใกล้ๆ อ่างอาบน้ำเขาหย่อนก้นนั่งลงบนขอบอ่างสายตาที่จ้องมองมาทำให้เธอรู้สึกหวั่นกลัว

"ทำไมล่ะ...ทำไมจะเข้ามาไม่ได้ก็แม่เลี้ยงของเธอเป็นคนปูทางให้ฉันเข้ามานี่"

หรือว่าแม่เลี้ยงนั้นเอาเหยื่อมาให้จัดการแล้ว ญานิตาได้เพียงแต่ก้มหน้าครุ่นคิด คงจะเป็อย่างที่เขาพูดไม่อย่างนั่นการ์ดทั้งสองคนที่เฝ้าหน้าห้องอยู่นั้นต้องจัดการเขาไปแล้ว

"ทำไมแม่เลี้ยงถึงให้เข้ามาในห้องของลูกสาวตัวเองได้?"

"อันนี้เธอก็ต้องไปถามแม่ของเธอดูแล้วแหละ...ดูเหมือนว่าแม่ของเธอนั้นอยากจะให้ลูกสาวถวายตัวให้กับฉัน"

คำพูดดูถูกของเขานั้นยังไม่เคยเปลี่ยนสายตาดูหมิ่นที่จ้องมาก็ยิ่งทำให้เธอเกลียด

"ช่วยออกไปด้านนอกด้วยค่ะ...ฉันต้องการพักผ่อน" ญานิตายังไม่อยากจัดการเขายังไม่อยากทำตามที่แม่เลี้ยงสั่ง เธอนั้นบอกให้เขาออกไปด้านนอกซึ่งเธออยู่ในน้ำที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิด

"อายเหรอ! ไม่ต้องอายหรอก เธอไม่ได้มีดีอะไรเลย!"

คำพูดดูถูกของเขาก็ยังเหมือนเดิมสายตาที่กวาดมองมาเหมือนกับว่ารังเกียจในตัวของเธอ คลาสลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำเขาเดินออกมาด้านนอกนั่งรออยู่ที่เตียงตามที่เธอต้องการ

ญานิตาชำระร่างกายของตัวเองเสร็จจึงสวมใส่ชุดคลุมสีขาวเดินออกมาด้านนอกเห็นเขานั้นยืนหันหลังและถือแก้วไวน์กระดกดื่ม

"คุณต้องการอะไร!"

"เธอรู้ดีว่าฉันต้องการอะไรเมื่อ 5 ปีก่อน เธอเคยทำอะไรกับฉันไว้!!"

ถ้าย้อนกลับไปเมื่อ 5 ปีก่อน กว่าเธอจะหลุดพ้นจากคนใจร้ายได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายถ้าแม่เลี้ยงไม่ส่งคนมาช่วยเธอไม่มีวันรอดพ้นจากคลาสอย่างแน่นอน

"ฉันไม่เคยทำอะไรคุณ"

"เธอโกหก อย่าคิดว่าคนอื่นมองเธอไม่ออกแล้วฉันจะไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร คนแบบเธอมันไม่ได้มีค่าหรืออะไรให้ฉันตามหาเลยสักนิด แต่ก็ดีในวันนี้ที่เธอกลับมาชดใช้กรรม"

ญานิตาเธอได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาดูเหมือนว่าเขาจะเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์แล้วแหละถึงได้พูดวกไปวนมา

"ถ้าเมาก็กลับไปนอนค่ะ พรึ่บ!" เมื่อเธอเอ่ยไล่ให้เขากลับไปนอนมือหนาทั้งสองข้างคว้าจับเข้าที่ต้นไหล่ของญานิตาและผลักเธอนอนลงบนเตียงแก้วไวน์ในมือถูกเขวี้ยงลงพื้นทันที คนตัวโตกระโดดขึ้นคร่อมบนเรือนร่างบางมือหนาทั้งสองข้างกดแขนของเธอเอาไว้

ใบหน้าของเขาซุกไซ้เข้ายังซอกคอทั้งซ้ายและขวากระทำรุนแรงต่อเรือนร่างบาง ทว่าญานิตานั้นได้เพียงแต่นอนนิ่ง ถ้าเธอต่อสู้เขาไม่มีวันที่จะชนะเพราะญานิตาฝึกเรียนวิชายากูซ่ามา 5 ปี เต็ม

"ที่ไม่ขัดขืนนี่ต้องการเหมือนกันใช่ป่ะ! ได้!งั้นเจอดีแน่" เรียวปากน้อยถูกบดขยี้ด้วยเรียวปากหนาไม่พอเขานั้นยังกัดปากของเธอจนเลือดออก

"อื้ม" ผู้ชายมากหน้าหลายตาที่ผ่านเข้ามาในชีวิตรวมถึงผู้ชายที่แม่ของเธอสรรหามาให้ญานิตาไม่เคยมีอารมณ์ร่วมกับใคร พอได้เจอเขาคนที่เคยใจร้ายกับเธอมากที่สุดกลับกลายเป็นอารมณ์ที่ต้องการ มือน้อยโอบกอดคอพร้อมทั้งโต้ตอบด้วยริมฝีปาก

"แกร๊ก! คุณคลาสหยุดมีคนมา" ญานิตาได้ยินเสียงบางอย่างดังอยู่ที่หน้าประตูแน่นอนที่จะต้องมีคนมา เธอจึงจับใบหน้าของเขาแล้วให้เขานั้นหยุดการกระทำ

"เธอกำลังหลอก'

"จริงๆ คุณคลาสไปหลบอยู่ที่ระเบียง"

"แคร๊ก!" ประตูถูกเปิดพรวดพราดเข้ามาทันทีและคนที่เข้ามาก็คือแม่เลี้ยงสายตาของแม่เลี้ยงทีกวาดมองรอบๆ ห้องซึ่งดูไม่มีอะไรผิดปกติเลย มีแต่ลูกสาวที่ยืนอยู่ข้างเตียงพร้อมกับชุดคลุมที่ไม่ได้ดูยับเยิน

"ลูกน้องไปบอกว่าคุณคลาสมาที่นี่!"

"แม่เลี้ยงส่งเข้ามาไม่ใช่เหรอคะ! ทำไมถึงมาถามหาเขา" ใบหน้าของแม่เลี้ยงที่มองญานิตานั้นเธอส่ายหน้าไปมาซึ่งเธอไม่ได้เป็นคนส่งให้เขามาที่ห้องของลูกสาว

"ฉันไม่ได้ให้เข้ามาใครเป็นคนพูด! แล้วที่พูดแบบนี้หมายความว่าคุณคลาสอยู่ที่นี่กับเธอใช่ไหม?"

"ใช่ค่ะ...เขามาที่นี่และเขาก็...."