โหมดหลงเมีย

บทที่2 รักนาราแผลงฤทธิ์

กูฟื้นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากหมดสติไปเมื่อคืน ก่อนจะลุกจากเตียงนอนอย่างทุลักทุเลด้วยสภาพร่างกายบาดเจ็บจากการถูกรถชน มันคอยย้ำเตือนให้กูรู้สึกตัวเสมอว่าเรื่องเมื่อคืนคือเรื่องจริงทั้งหมด

กูได้เสียเมียกับลูกไปแล้วจริงๆ

"มะลิ! มะลิอยู่ที่ไหน! " กูกระชากเสื้อของเสี่ยวหลงเอาไว้เพื่อประคองร่างกายตัวเอง

ไม่ต้องก้มดูสภาพก็รู้ว่าตัวเองเละแค่ไหนแต่กูไม่เจ็บอะไรไปกว่าหัวใจกูแล้ว ตอนนี้กูอยากเจอเมียที่สุดแล้ว! ต่อให้เป็นร่างไร้วิญญาณก็ตาม

เสี่ยวหลงในสภาพไม่สู้ดีนักคอยประคองตัวกูไปยังห้องห้องหนึ่ง กูมองป้ายกำกับด้วยความหดหู่ ห้องชันสูตรอยู่ตรงหน้ากูแล้ว ภายในห้องนั้นมีร่างอันไร้วิญญาณของเมียรัก

กูค่อยๆ ดันประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ก่อนจะก้าวเดินด้วยจิตใจเหม่อลอย ภาพตรงหน้ามันมัวหมองไปด้วยหยาดน้ำตาที่กำลังไหลและไม่มีทางจะหยุดลงง่ายๆ

อยากให้มันเป็นเพียงความฝันไม่ได้เหรอ...หรือกลายเป็นกูได้ไหมที่อยู่ตรงนั้น

ร่างสูงล้มลงทั้งยืนเมื่อมาหยุดข้างๆ เตียงที่มีร่างเล็กๆ ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาวสะอาด ฝ่ามือเล็กๆ โผล่พ้นผ้าขาวเล็กน้อย กูเอื้อมไปกอบกุมฝ่ามือเย็นเฉียบโดยไม่รังเกียจก่อนจะจูบลงบนหลังมือนับครั้งไม่ถ้วน

"มะลิ...มะ...มะลิ ฮึกๆ ทำไมไม่เชื่อเฮีย! ทะ..ทำไมต้องดื้อ! "

กูดุร่างไร้วิญญาณด้วยน้ำเสียงดุดันและแข็งกร้าว ขอเพียงแค่ให้เธอลุกขึ้นมาเพื่อพูดคำว่าขอโทษด้วยแววตาออดอ้อนเหมือนทุกครั้งไม่ได้เหรอ

หนูฟื้นขึ้นมาเพื่ออ้อนเฮียสิ! ฟื้นขึ้นมาแล้วยิ้มให้เฮียเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสิ! ฟื้นขึ้นมาแล้วหัวเราะกลบเกลื่อนความผิดได้ไหม ไม่ใช่นอนแน่นิ่งแบบนี้!

"มะลิ...ขอร้องล่ะ กลับมาได้ไหม"

"หลิวซุ่ย...ยอมรับความจริงเถอะครับ" เสี่ยงหลงก้มหน้ามองพื้นทั้งน้ำตา "เธอจากโลกนี้ไปแล้ว...ฮึก! "

สิ้นเสียงคำพูดของเสี่ยวหลงเราสองคนต่างเงียบงัน มีแต่เพียงเสียงสะอื้นของเราทั้งนั้นที่ไม่มีวันหยุดลงได้

ให้กูยอมรับความจริงได้ยังไง ผู้หญิงคนนี้คือคนที่กูรักและอยากใช้ชีวิตแบบครอบครัวที่สุด เรากำลังจะมีลูกที่กำลังจะลืมตาดูโลกอีกแค่สามเดือนเท่านั้น แต่มีไอ้เหี้ยตัวหนึ่งมันทำลายครอบครัวกู

กูจะยอมรับความจริงได้ยังไง!

"อะ...ไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นใคร! " กูถามเสียงแข็ง เมื่อภาพของมันที่เมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ผุดเข้ามา

"มันชื่อเฉินจ่งครับ…" เสี่ยวหลงบอก "แต่ตำรวจปล่อยตัวมันแล้วครับ"

"มึงว่ายังไงนะ! " กูหันไปมองหน้ามันอย่างไม่เข้าใจ แอลกอฮอล์ในเลือดมากขนาดนั้น ทำไมถึงรอดไปได้!

"ตำรวจให้การว่ามันไม่มีความผิดครับ อุบัติเหตุครั้งนี้เป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น แค่เสีย…"

"หุบปากมึงไปซะ! กูไม่อยากฟัง! " กูกำหมัดแน่นก่อนจะมองใบหน้าซีดเซียวที่ไม่มีเลือดบนใบหน้าด้วยใจสลาย

เมียกูตายเพราะมัน! แต่มันไม่มีความผิดงั้นเหรอ! ความยุติธรรมมันอยู่ตรงไหนวะ!

ถ้าความยุติธรรมไม่มี! กูจะลงมือเอง!

"เสี่ยวหลง! มึงไปหาไอ้อีตัวไหนที่เอื้อมมือมาช่วยมันจนรอดคดีมาได้...ล่ารายชื่อเอามาให้กูทั้งหมด! "

"ครับ"

ประเทศไทย

หลังจากล่ารายชื่อเป็นที่เรียบร้อยเมื่อหนึ่งวันก่อน ตอนนี้กูรีบกลับไทยให้เร็วที่สุดเพราะคุณตาหลานเกื้อโทร.มาบอกว่าแม่เสียชีวิตและน้องสาวปางตาย

มันเป็นวันเดียวกันกับวันที่กูเสียเมียรักไป

ทันทีที่เท้าเหยียบบนพื้นประเทศที่กูเกิดและล้มเหลวได้ไม่นาน กูรีบบึ่งรถไปยังโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดอย่างน้อยเพื่อช่วยน้องสาวให้รอดพ้นจากวิกฤติเสียก่อน แล้วค่อยไปแวะเวียนหาไอ้เหี้ยพิพักตร์เพราะมันอาศัยอยู่ในไทยเหมือนกัน

ไอ้พิพักตร์! ไอ้คนเหี้ย! มึงอยู่ที่นี่เสือกสาระแนไปช่วยเพื่อนมึงถึงจีนแผ่นดินใหญ่ โอ้อวดอำนาจเหลือเกินนัก!

ได้! แล้วมึงจะได้รู้ว่าใครกันแน่ที่มีอำนาจมากกว่ากัน! มึงกับกูได้เห็นดีกันแน่!

โรงพยาบาล…

หลังจากบังคับหมอเอาเลือดกูไปให้เอวาน้องสาวเพียงคนเดียวเมื่อสามชั่วโมงก่อน ตอนนี้เอวาพ้นวิกฤติและร่างกายตอบสนองอย่างต่อเนื่อง

กูถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะมองร่างเล็กๆ ผ่านกระจกใสด้วยความกังวลและเป็นห่วง ไม่คิดเลยว่าน้องจะเจ็บหนักแบบนี้ กูอุตส่าห์เลี้ยงดูและถนอมอย่างดีมาตลอด ถ้ากูไม่หนีและทิ้งเอวาไปรอยข่วนจะไม่มีให้เห็นแน่นอน!

"เสี่ยวหลง! รวมคนย้ายมาปักหลักที่ไทยจำนวนหนึ่ง! " กูออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงคมเข้ม

"ครับ"

"ป่าวประกาศชื่อเสียงของกูให้คนอื่นๆ รู้…"

"ครับ"

มาลองดูสักตั้ง...ว่าใครคือคนที่มีอำนาจมากกว่ากัน!

ตุบ!

ระหว่างที่กูกำลังเดินออกจากโรงพยาบาลมีกลุ่มนักศึกษาจำนวนหนึ่งมาชนกูอย่างจัง ก่อนที่มันจะหันมามองหน้ากูด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยเลือด

"โทษทีว่ะพี่ชาย…" มันกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันก่อนที่จะโดนเพื่อนลากตัวมันเข้าไปในโรงพยาบาล

เจอตัวจนได้! ไอ้พิพักตร์!

"หลิวซุ่ยครับ…" เสี่ยวหลงเรียกกูเสียงสั่นด้วยความโกรธที่ดันมาเจอมันพอดี

"วันนี้ไม่ต้อง…"

ถือว่ารอดตัวไป

รักนารา พาร์ท

"กรี๊ดดดดดด!! "

ฉันแหกปากร้องลั่นเมื่อกลับมาถึงประเทศไทยได้ไม่นาน คิดว่าจะเจอเฮียๆ มารับถึงหน้าประตูบ้าน กลายเป็นว่าหัวหายไปไหนก็ไม่รู้ แต่ดันมีอีกะหรี่ปากแดงตัวหนึ่งกอดอกมองฉันด้วยหางตา

และยังมาวางอำนาจในบ้านของพี่ชาย! รองเท้าส้นสูงเหยียบกระเป๋าสัมภาระของฉันพังยับและยังโยนข้าวของของฉันออกจากบ้านด้วย

คิดผิดแล้วล่ะที่กล้าทำกับฉันแบบนี้

"อีกะหรี่!!! " ฉันกรีดร้องเสียงดังก่อนจะพุ่งฝ่ามือไปกระแทกใบหน้ามันอย่างจัง

เพลี๊ยะ!!!

"กรี๊ดดด!!! " เสียงกรีดร้องดังขึ้นไม่หยุดหย่อนเมื่อฉันยังกระหน่ำตบอีบ้านี่ไม่หยุด

เพลี๊ยะ! เพลี๊ยะ! เพลี๊ยะ!

อย่าสะเออะเป็นใหญ่ในบ้านหลังนี้เว้ย! กูนี่แหละน้องสาวของเฮียพักตร์ เฮียพักตร์ให้ฉันเป็นใหญ่เว้ย! อีกะหรี่!

หมับ!

ฝ่ามือเล็กๆ จิกกระชากเส้นผมหนากระจุกใหญ่ก่อนจะออกแรงเหวี่ยงจนร่างมันล้มไปกองกับพื้น รองเท้าส้นเข็มเหยียบกลางอกพร้อมกับกระทืบๆ ไม่ยั้งแรงและมือยังไม่หยุดกระชากหนังหัวมันจนเส้นผมหลุดกระจายเต็มพื้น

"กรี๊ดดด!! "

ฉันรีบปล่อยตัวอีนังนั่นให้เป็นอิสระก่อนจะยกมือทั้งสองข้างปิดหูตัวเองทันทีเมื่อเสียงกรีดร้องมันแสบแก้วหู

"หุบปาก! กูบอกให้มึงหุบปาก!! "

"กรี๊ดดดด! อุกๆ อึกๆ "

ในเมื่อสั่งให้เงียบแล้วไม่ทำตามที่บอก รองเท้าส้นสูงราคาแพงฉันคงเป็นที่อุดปากมันได้ดี ฉันเหยียดปลายเท้าเข้าไปในช่องปากของมันที่ตะโกนแหกปากจนเสียงเงียบลง

แควกกก

"หุบปากได้ซะที! โอ๊ย!!! " ฉันร้องเสียงหลงเมื่อมันคว้าข้อเท้าได้ก่อนจะยกเรียวขาของฉันขึ้นสูงจนเสียหลักหงายหลังล้มตึง

ชุดเดรสรัดรูปสั้นกุดขาดกระจายจนเห็นซับในตัวจิ๋วโผล่ทักทาย

เพลี๊ยะ!!!

อีกะหรี่ปากแดงขึ้นคร่อมก่อนจะตบหน้าฉันฉาดใหญ่ จนใบหน้าชาครึ่งฉีก

"กรี๊ดดดด! "

ฉันกรีดร้องด้วยความโมโหก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักมันออกจากตัว ฉันรีบดึงรองเท้าออกจากฝ่าเท้าด้วยความขัดใจ ก่อนจะโยนใส่หน้ามันจนเลือดอาบ

เราทั้งสองพุ่งเข้าหากันอีกครั้งเมื่อไม่มีใครยอมใคร ลมเล็บจิกกระชากทั้งใบหน้าและลำตัวจนเลือดซิบออกมา ฉันผลักมันหมายจะซ้ำให้หน้าแหกแต่เกิดเสียหลักเพราะเลือดของมันเลอะพื้นจนหงายล้ม

"ไอ้รัก! "

โชคดีที่มีคนรับไว้ได้ไม่อย่างนั้นฉันกลิ้งตกบันไดสี่ห้าขั้นตรงหน้าประตูบ้านแน่

"เฮีย!!! " ฉันรีบกอดชายหนุ่มทันทีก่อนจะใช้เสียงสองในการพูดและซุกหน้าลงบนอกแกร่งเพื่อลวนลามโดยเฉพาะ "นังนี่มันทำรักก่อน! " ชี้ไปหาอีผีกระหังที่เพิ่งแดกไก่สดมา "รักเจ็บไปทั้งตัวเลยค่ะ" แกล้งขาอ่อนกะทันหันทั้งๆ ที่ยังมีแรงตบอีนังนั่นอยู่ตลอดเวลา

"เฮียว่ารักควรไปทำแผลก่อนนะ" เฮียคีชินประคองฉันผ่านอีเพิ้งเข้าไปในตัวบ้าน

"โอ๊ย! รักเดินไม่ไหวหรอกค่ะ" เซเนียนไปด้วยมารยาจนเฮียคีชินต้องอุ้ม

เฮียคีชินคือเพื่อนสนิทของเฮียพักตร์ ทุกครั้งที่ฉันกลับมาไทยฉันต้องลวนลามเฮียคีชินเป็นประจำ..เขาหล่อมาก ฉันอดใจไม่ไหวที่จะได้สัมผัสเขา

กลิ่นมันช่างหอมเหลือเกิน..

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะ? " ฉันแกล้งเนียนถามเฮียคีชินไป ปกติฉันอาศัยในประเทศจีนตั้งแต่เด็กๆ นานๆ ครั้งจะแวะเวียนมาเยี่ยมเฮียทั้งสองเป็นประจำ เมื่อปีก่อนยังไม่เจอเลย "อ๊ะ! อื้อ! "

ร้องยังไงให้ผู้ชายชำเลืองมอง

"ร้องเหมือนกำลังถูกเชือด มึงบ้าหรือไอ้รัก! "

ถูกฟาดกบาลสมองแทบไหล

เออ! ฉันลืมไป เฮียคีชินเขาหล่อแต่เขาไม่หวาน

อุตส่าห์เลียนแบบเสียงแล้วแท้ๆ ไม่เหมือนได้ไง คนสวยเซ็ง!

"ก็มันเจ็บอะ" นั่งหน้ามุ่ยให้เฮียคีชินทำแผลต่อไป อุตส่าห์บำรุงผิวพรรณไว้อย่างดีมาพังทุกทีกับการตบคน

"ลตา...เมียไอ้พักตร์" เฮียคีชินที่เงียบอยู่นานเฉลยคำตอบให้ฉันได้ยิน

คำตอบที่เล่นเหมือนเอาไฟจี้ตูดจนฉันลุกพรวดจากเก้าอี้ ก่อนจะมองออกไปที่หน้าประตูบ้านก็พบอีนังขอทานกำลังนั่งร้องห่มร้องไห้แสดงละครให้คนอื่นๆ มาพบมาเจอ จนฉันอยากใช้จังหวะนี้วิ่งไปกระโดดถีบให้หลังแอ่นจริงๆ

"เฮียพักตร์นะเฮียพักตร์ เอาคนพันนี้ทำเมียได้ยังไง! รักไม่ยอมหรอก! "

เฮียคีชินส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก ก่อนจะดึงให้นั่งลงตามเดิมและทำแผลอย่างเบามือ

"พี่มึงก็โตแล้ว มึงจะอะไรนักหนาวะ"

"ไม่รู้แหละ ถ้ายังรั้นที่จะคบต่อไปได้เห็นดีกันแน่! " กอดอกเชิดหน้า

"ก่อนจะโกรธพี่มึง...ดูแลมันก่อนดีไหม เฮียได้ยินมาว่าวันนี้โดนดักกระทืบ"

คำพูดของเฮียคีชินทำฉันตาโตเท่าไข่ห่าน โดนดักกระทืบได้ยังไง ไอ้พวกไหนกล้าทำร้ายพี่ชายฉัน!

"กรี๊ดดด! หน้าเละเปล่า! ถ้าหน้าเละรักจะไม่มาที่นี่เด็ดขาด! "

"เฮียยังหล่อเหมือนเดิมเว้ย! "

ฉันรีบหันกลับไปมองด้านหลังคอแทบเคล็ดเมื่อได้ยินเสียงพี่ชายคนโตของบ้านดังขึ้นก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปหาพี่ชายด้วยความคิดถึง แต่มีอีนังลตาผีบ้าแกะแขนเฮียพักตร์ด้วยสีหน้าอ้อนตีน

ฉันยันหน้านังนั่นล้มลงก่อนจะโอบกอดพี่ชายด้วยความเย้ยหยัน แต่โดนเฮียพักตร์หักหน้าเบาๆ

"โอ๊ย! เฮียเจ็บอยู่นะรัก! " กำปั้นกระแทกลงกลางศีรษะเต็มด้วยฝีมือพี่ชาย

"นั่นอะไรอะ! " ฉันชี้ไปยังผ้าดำๆ ที่เฮียพักตร์ถือเข้ามา "ขอดูหน่อยได้ไหม เผื่อห่ออะไรเข้ามา"

"ไม่มีอะไร! " เฮียพักตร์เบี่ยงตัวหลบเมื่อฉันเอื้อมมือไปจับผ้าผืนนั้น

"ต้องมีแน่ๆ เอามาให้รัก! " แบมือขอพร้อมกับสายตาพร้อมบวก กล้าขัดคำพูดน้องสาวเราได้เห็นดีกันแน่

เฮียพักตร์ส่งผ้าผืนนั้นอย่างจำใจ ฉันรีบคลี่ผ้าผืนนั้นออกมาก็ไม่พบอะไรผิดปกติ แต่ปลายผ้ามันปักอะไรบางอย่าง

"เอาคืนไปเลย! ไอ้คนลามก! " ฉันรีบโยนส่งคืนด้วยความอายเมื่อปลายผ้าปักตัวอักษร AV

"แล้วหน้าไปโดนอะไรมาวะ" เฮียพักตร์ถาม

"อีนั่นไง! มันตบรัก" ฉันรีบฟ้องทันที

"มึงตบเขาก่อนมากกว่า" ไมยราพเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปหัวเราะกับไอสูรย์เบาๆ

ไมยราพคือเพื่อนสนิทของเฮียพักตร์ กวนตีนได้ใจ เวลาฉันกลับมาเยี่ยมพวกเฮียเขามักจะเลี้ยงขนมฉันยี่สิบบาทถ้วน

ไอสูรย์คือเพื่อนสนิทของเฮียพักตร์อีกคน กวนตีนเหมือนกันแต่เปย์ฉันหนักมาก

"พี่ไมล์! พี่ควรเข้าข้างน้องก่อนไหม" ฉันเท้าเอวมอง "รักไม่ทำใครก่อนหรอกนะ! " แถสีข้างถลอกหมดแล้ว

"มึงอะตัวเปิด! " ไอสูรย์หัวเราะชอบใจ

"รู้ดีนักนะ! " ฉันแยกเขี้ยวใส่เพื่อนๆ ของเฮียพักตร์ด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะมองหน้าพี่ชายอย่างจริงจัง "รักไม่เอาผู้หญิงคนนี้นะ! "

"..."

"ถ้าจะเอาเมียต้องให้รักเลือกเท่านั้น! ไม่งั้นรักไม่ยอม! "

"แต่…"

"เฮียกล้าขัดคำสั่งรักเหรอ! "

"เฮ้อ! เออ! แล้วแต่เลย"

"ดีมากค่ะ! " ฉันกอดอกพร้อมกับรอยยิ้ม "โยนมันออกไป! "

ทันทีที่คำสั่งของฉันลั่นออกไปลูกน้องของเฮียรีบอุ้มนังลตาออกไปก่อนจะโยนเหมือนหมูเหมือนหมา

อย่ามาร้ายกับฉันนะ เพราะฉันร้ายกว่า!