โหมดหลงเมีย

บทนำ

กูมองภาพตรงหน้าทั้งน้ำตาพร้อมกับกำภาพอัลตร้าซาวด์ไว้ในมืออันสั่นเครือ ผู้หญิงที่กูรักและตัดสินใจใช้คำว่าครอบครัวไม่มีอีกแล้ว ทุกอย่างที่เคยคิดเอาไว้ได้หายไปตลอดกาล

กูสูญเสียเมียอันเป็นที่รักและลูกที่อยู่ในท้องไม่มีวันหวนกลับมา เพียงเพราะไอ้เหี้ยตัวหนึ่งมันเมาแล้วขับ

"มะลิ…" กูเอื้อนเอ่ยชื่อเมียรักอย่างสิ้นหวังเมื่อเธอไม่มีวันกลับมาหากูได้

ต่อไปนี้กูจะอยู่อย่างไรในวันที่ไม่มีเธอ…

ทุกวันมันช่างผ่านไปเชื่องช้าและกำลังกัดกินความสุขกูไปทีละนิดๆ รอบๆ ตัวมันหนาวเหน็บกว่าทุกวันในเมื่อไม่มีผู้หญิงข้างกายและคอยย้ำเตือนกูเสมอว่าไม่มีเธออีกต่อไป

ทำไมโลกมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน ทำไมต้องพรากผู้หญิงคนนี้ไปจากกู

กูกางภาพอัลตร้าซาวด์ต่อหน้าหลุมศพมะลิด้วยความสั่นเทาก่อนจะจูบลงบนกระดาษนับครั้งไม่ถ้วน เปรียบเสมือนกำลังจูบลูกน้อยของตน

ทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ …

กูซับน้ำตาที่ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดลงง่ายๆ ก่อนจะทรุดตัวลงพื้นอย่างหมดแรงและกอดหินที่สลักชื่อคนรักเอาแนบกายเหมือนคนบ้าพร้อมกับร่ำไห้แทบขาดใจ

"มะลิ..มะลิ..จัสมิน ได้ยินเฮียไหม ฮึก! จัสมินหยาง เฮียรักหนูนะ กลับมาหาเฮียได้ไหม"

กูพร่ำเพ้อไม่สนใจลูกน้องคนสนิทที่ยืนเคียงข้างกูตลอดเวลา พร้อมกับจูบหินสลักเหมือนกับกำลังจูบกับเธอ

กลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคยมันจะไม่มีอีกต่อไป

น้ำเสียงหวานออดอ้อนกูไม่มีวันได้ยินอีกแล้ว

สัมผัสอ่อนโยนที่คอยปลอบประโลมเมื่อเหนื่อยล้า

กูจะเอาทั้งหมดจากใครอีก!

อีกแค่สามเดือนเท่านั้นที่กูจะได้เห็นหน้าลูกสาวตัวเอง แต่มันกลับเป็นไปไม่ได้

เธอเพิ่งจะ23ปี เธออายุยังน้อยเกินที่จะจากโลกนี้ไป ทำไมฟ้าต้องส่งไอ้เหี้ยขี้เมาคนนั้นมากระทำกับเธอด้วย แค่เธอเป็นเด็กกำพร้าเหรอ

เด็กกำพร้าแล้วไงวะ! แค่เด็กกำพร้ากฎหมายก็ไม่เห็นหัวใช่ไหม! คนร้ายเลยรอดคุก!

โทรศัพท์มือถือมีสายเรียกเข้ามาเสียก่อน ทั้งๆที่ในใจไม่อยากติดต่อสื่อสารกับใครทั้งนั้น แต่ปลายสายคือหลานเกื้อ เหล่าดุษฎีลยกุล ชายผู้เป็นคุณตาและเป็นคนเดียวที่ทำให้กูเป็นผู้มีอิทธิพลระดับหนึ่ง

กูกดรับสายด้วยน้ำเสียง​​​​​​แหบพร่าเพราะเพิ่งจะร้องไห้ไปหมาดๆ และน้ำตาก็สามารถรื้อขึ้นมาได้ตลอดเวลา

"ครับ"

"แกรีบกลับมาประเทศไทยเดี๋ยวนี้!"

"แต่ผม...!"

"เมียแกตายไปแล้ว แกก็ควรกลับมาที่นี่วันนี้!"

"ผมไม่กลับ! ผมจะอยู่ที่นี่กับมะลิ!" กูปฏิเสธหัวชนฝา

เพราะยังไงกูก็ไม่หน้าด้านกลับไปที่นั่นเป็นอันขาด กูจะไม่กลับไปที่ที่กูล้มเหลวทุกอย่างในชีวิต และกูก็ไม่สามารถสู้หน้าน้องสาวอันเป็นที่รักได้ ​​​​​​แต่ปลายสายพูดกลับเสียงนิ่งๆที่ทำเอากูล้มทั้งยืนเหมือนโลกทั้งใบแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ

"แม่มึงตาย! ได้ยินไหมว่าแม่มึงตายแล้ว!"

"...!!"

"เอวาน้องสาวมึงก็ปางตาย! ถ้าไม่มีคนบริจาคเลือดเร็วที่สุด!"

"กะ...เกิดอะไรขึ้น"

ตอนนี้กูสับสนทุกอย่าง ทั้งๆที่หนีออกจากที่นั่นมาเกือบสามปีเต็ม แต่ทำไมวันนี้มันต้องถล่มกู กูเสียทั้งแม่และเมียในวันเดียวกันเหรอ! ถ้ากูไม่กลับไปน้องสาวที่กูรักจะจากไปอีกคน

กูไม่ยอมหรอก!

"หลิวซุ่ย นี่ครับสิ่งที่คุณให้ผมทำ" ลูกน้องอีกคนส่งกระดาษให้กูที่ร้องไห้เหมือนคนบ้า

"ขอบใจ" กูรับกระดาษแผ่นนั้นมาอ่านรายชื่อที่ต้องการด้วยความเคียดแค้น "พิพักตร์ เหมราช! "

มึงทำเหี้ยอะไรกับเมียกูไว้ กูจะเอาคืนให้สาสม!