CHAPTER 10
1193 Words
Biyernes ng umaga ng magising ako sa masamang balita dahil ang kaisa-isang kapatid ni tatay ay pumanaw na, kahit masungit sakin si tiya ay minahal ko parin ito kaya nakakalungkot isipin na wala na sya mahigit isa't kalahating taon kodin syang hindi nakikita dahil nang umalis kami ni lia ay hindi naman ako kinontak pa ni tiya kahit na ibinigay ko sakanya ang number ng cellphone ni lia, sana man lang humingi sya ng tulong sa akin kung may nararamdaman naman pala syang kaka iba sa kanyang katawan dahil ang sanhi daw ng pag ka matay ni tiya ay komplikasyon sa puso kaya heto ako ngayon nag aayos ng damit na dadalhin ko pa sa tondo maynila at dahil ako nalang ang natitirang kamag anak ni tiya kaya ako ang dapat umasikaso ng kanyang burol mag s-stay ako doon ng 2 weeks dahil lalakarin kopa ang iba pang papeles sa pag papalibing.
"besh sigurado kabang kaya mong mag isa pwede mo naman akong isama." tinignan kolang si dalia na kanina pa nangungulit na isama ko baka daw kasi pag kaguluhan ako ng mga chismosa naming kapit bahay at tambay pero wala naman akong paki sa mga iyon haggat hindi nila ako sinasaktan hindi nalang ako kikibo.
" ano kaba naman ate mawawalan ng bantay ang kambal kapag napagod na sila lola at tiyaka sayang lang sa pamasahe at promise hanggang dalawang linggo lang ako don 'kay." pag papaliwanag ko at buti naman ay pumayag na sya.
"pero dapat uwian mo ko ah miss kona mga pag kain nila aling isang eh." tumango na lamang ako at kinuha na ang bag na pinag lalagyan ko ng mga damit na aking susuutin.
Kalong ko si uno at pinapatulog na ito nag papaalam kasi ako kay lola fely nang mag pabuhat itong si baby uno at nais na atang matulog wala namang problema sakin iyon dahil mamaya panaman ang alis nang sasakyan kong bangka at gusto korin naman ito dahil sigurado akong ma mimiss ko ang dalawang anghel sa buhay ko kaya sinusulit kona, si dos naman ay nauna nang natulog marahil napagod sa kakalaro kaya binigyan kona lamang ito ng halik at nag paalam na ng tuluyan nangmaibaba ko si uno sa tabi ni dos.
Nasa labas nako ng bahay nang tawagin pa ako ni lola fely kaya tumigil muna ko para hintayin ang kanyang sasabihin.
"apo isa lang ang paki usap ko, umalis ka ng walang galos at sana naman bumalik ka rin ng walang galos hmm." nakangiti ko naman itong nilapitan at niyakap.
"opo lola uuwi po ako ng walang kahit na galos sa aking katawan, pumasok na po kayo mag iingat naman po ako." pag papaalam ko ulit at nag simula na ulit na mag lakad.
Gabi na nang makarating ako sa maynila at sasakay pa ulit ako pa punta sa amin kaya wala nakong sinayang pang oras at sumakay na sa tricycle na aking nakita.
Pag ka baba ko sa tricycle ay tila nanibago ako sa itsura ng aming lugar, kung dati ay makalat ngayon ay masasabi mo nasyang barangay. Dati kasi ay tila kami tambaka ng basura sa sobrang kalat buti naman at inayos na nila. Hindi pa ako nakakahakbang papunta sa amin ng may humarang na sa akin, tinignan ko naman kung sino ito at laking gulat at pangamba ang lumukob sa akin ng makilala ko kung sino ang nasa aking harap ngayon.
"kamusta na." bati sa akin ng lalaking aking kinakasuklaman. Nang hina bigla ang aking mga paa na kanina ay gustong tumakbo nang lumapit sya sa akin ng tuluyan.
"seeing a ghost?" tanong nya sa akin sabay haplos sa aking muka na akin namang kina iwas.
"mmm, still pretty huh..... And scared. Tsk" iiling-iling nyang pahayag sa akin, habang ako ay tila natuod at na pipe. Takot, ayun ang aking nararamdaman ngayon.
"lu-lumayo ka sakin." nauutal kong saad dahil kinakabahan na ako sa maari nyang gawin sa akin.
"nah-ah, untill you come with me." saad nya sa akin, umiling ako upang ipahayag na hindi ako payag. Hindi ako papayag na sumama ulit sa kanya dahil na dala na ako, dalang-dala kaya umiiling akong umatras ngunit hindi pa ako nakakalayo ng hatakin nya ako at biglang binuhat.
Puwersahan nya akong ipinapasok sa kanyang sasakyan dahil nag papapasag-pasag ako upang hindi nya ako tuluyang maipasok doon. Ngunit dahil na siguro sa biglaang takot ay naubos ang aking lakas kaya nag tagumpay syang maipasok ako sa kanyang sasakyan. Naiiyak na ako sa sobrang frustrated sa lalaking ito at kung bakit walang taong dumadaan sa bandang ito, kung dati ay umaabot ng madaling araw ang mga tao sa labas ngunit ngayon tila isa ay wala akong makita. Susubukan ko sanang tumakas nang i lock nya ang pinto ng sasakyan sa pamamagitan ng remote na kanyang hawak. Ngumise sya sa akin sabay sakay sa kabilang parte ng sasakyan, nang tuluyan na syang makasakay ay inistart nya na ang makina ng kanyang sasakyan kaya nanlalaking mata akong tumingin sa kanya.
"saan mo ako dadalhin?..... Ang gago mo talag-"hindi pa ako natatapos mag salita nang mapahinto ako dahil sa biglaang hinto rin ng sasakyan.
" what did you say? " nanlilisik ang mga mata nyang tanong sa akin.
"say it again baby..... I want to hear your cuss, so I have a another reason to punish you." nanlilisik ngunit nakangite ito sa akin,Dahil siguro sa takot ay nag kusang tumulo ang aking mga luha.
"pls sorry na..... Hindi ako mag susumbong sa mga pulis plss pakawalan mo lang ako." ayaw ko man mag makaawa sa lalaking ito ngunit naalala kong may mga anak akong hinihintay ang pag uwi ko.
"hmm but baby I only like your beg when we make love, so shut up and don't ever cussing me..... Later you faced the consequences for running away from me and stay quiet if you don't want to extend your punishment." mahabang saad nya na tila ba walang pakialam kung makinig man ako sakanya o hinde. Nag simula ulit syang mag drive ng wala syang makuha saking sagot.
Tahimik lang ako sa buong byahe dahil dipa rin ako makapaniwala na sa dalawang taon ay makakasma ko papala ang gumawa sakin ng kahayupan at nayayamot ako sa aking sarile dahil sa gantong pangyayari ay naiisip kopa ang kapakanan ng mga anak ko, iniisip na mas maganda kung may makikilala silang ama ngunit sa tuwing sasagi sa isip ko ang mga masamang ginawa sa akin ng ama nila ay tila nang hihina ako at nawawalan ng pag asa upang lumaban at siguro sa sobrang pag iisip ay hindi ko napansin na naka hinto na pala ang aming sinasakyan.
Naka tingin ako sa malaking bahay sa aming harapan at ng tignan ko ang paligid ay tila kinapos ang aking hininga dahil puro puno at wala kang makikitang bahay bukod sa malaking bahay na aking tinitignan. Ganon na ba kalamin ang aking iniisip at hindi ko man lang namalayan na gubat na ang aming pinuntahan ngunit sa tingin ko ay wala pa sa dalawang oras ang aming binyahe.
"Let's restart our story here baby..... But in a good plot." bulong nito sa akin habang yumayapos mula sa aking likod.
- Writer
