Sabah yavaş yavaş doğuyordu.
Gecenin koyu perdesi, ufuktan süzülen solgun bir altın renkle yırtıldı. Orman sessizdi; ne rüzgâr vardı ne kuş sesi.
Yalnızca sabahın serinliği, toprağın ve çiğin kokusu Elena’nın ciğerlerine doluyordu.
Bir önceki gecenin ağırlığı hâlâ omuzlarındaydı ama gün ışığıyla birlikte kalbinde bir başka his doğdu — umut değil, hazırlık hissi.
Yeni bir başlangıcın sancısı gibiydi bu.
Kurtlar kamp alanında dinleniyordu.
Bazıları yaralıydı, bazıları sessizce nöbet tutuyordu.
Elena yürürken herkes başını eğiyordu ama gözlerinde farklı bir şey vardı artık; korku değil, güvenin temeli olan saygı.
O bir Alfa’ydı — ve artık gecenin değil, gündüzün de hükmünü yürütmeye başlamıştı.
Arden’in öğrettikleri zihninde yankılandı:
“Bir Alfa sadece savaşla değil, sabırla da aya
