Sabahın ilk ışıkları vadinin üzerindeki sisleri yavaşça dağıtırken, Elena atının dizginlerini kavradı. Hava serindi, ama güneşin sıcaklığı yüzüne vurdukça içindeki ağırlık hafifliyordu. Dün gece edilen yeminlerin yankısı hâlâ kulaklarındaydı. Şimdi her şey yeni bir başlangıç gibiydi — toprak uyanmış, orman nefes almaya başlamıştı. Yüzlerce kurt, insan formunda veya yarı dönüşmüş hâlde, batıya doğru ilerlemeye hazırlanıyordu.
Aganor Sürüsü’nün ağır adımları toprağı sarsıyor, Skarn Klanı’nın buz mavisi gözleri ileriye bakıyordu. Her biri, Elena’nın sessizce yürüyüşe geçmesini bekliyordu.
Arden yanına geldi, atının boynunu okşayarak. “Hazır mısın?” dedi, gözlerini Elena’ya dikerek.
“Hazır değilim,” diye yanıtladı Elena, dudaklarının kenarı belli belirsiz kıvrıldı, “ama artık duramam.”
Kae
