“ฉันไม่มีเวลาตอบคำถามพวกนี้”
“มันยากมากนักเหรอ คุณมนัญญา” เขาปิดแฟ้มเอกสารลงแล้วเงยหน้ามองฉันนิ่ง ดวงตาคมทำให้ฉันเริ่มประหม่าแต่ก็ต้องพยายามเก็บอาการไว้
“ค่ะ”
“คุณคงยุ่งจริงๆ งั้นก็ เชิญ”
“ค่ะ”
พอพ้นประตูห้องทำงานของเขาฉันก็พ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งจนพี่เลขาหน้าห้องหันมามองด้วยอาการตกใจ
“ช่วงนี้ท่านประธานอารมณ์ขึ้นลงจนพี่เองก็งงเหมือนกันค่ะ” อารมณ์พาลมากกว่า ถ้าเขาจะเป็นแบบนี้บ่อยๆ คนรอบข้างต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ
“เดี๋ยวก็คงหายค่ะ”
“พี่ก็ภาวนาให้เป็นแบบนั้นค่ะ เหนื่อยจิตเหลือเกิน”
หลังจากส่งเอกสารเรียบร้อยฉันก็รีบเดินไปที่ลิฟต์เพื่อกลับแผนก เพราะไข้หวัดใหญ่เล่นงานพวกเราทำให้เหลือแรงงานแค่ไม่กี่คน
“ซ้อ คุยกันหน่อยดิ” ฉันอยากติดไข้หวัดกับเขาบ้างจัง อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงลิฟต์แล้วแต่มีคนมายืนขวางกลางทางทำให้ไม่สามารถหาทางผ่านไปได้
“หยุดเรียกฉันว่าซ้อ ถ้าไม่อยากเดือดร้อน”
“ดุ ผมชอบ”
“
