“กลับก่อนนะ ทำไมวันนี้ยังไม่เก็บของล่ะ โอก็ไม่มี”
“มีเอกสารต้องเคลียร์อีกนิดหน่อยค่ะ พี่ติ๋มกลับก่อนเลยก็ได้ พรุ่งนี้เจอกัน บ๊ายบาย”
“อย่ากลับค่ำมากนะมันอันตราย” ฉันรับปากพี่ติ๋มด้วยการพยักหน้ารัวๆ ได้เวลาเลิกงานแล้วแต่ฉันยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ประจำโต๊ะทำงานของตัวเองไม่กระดิกไปไหน
ส่วนมือถือที่สั่นสะท้านตั้งแต่ช่วงบ่ายสองที่ผ่านมาฉันก็ปล่อยให้มันหมุนเคว้งอยู่แบบนั้นไม่กล้ากดรับเพราะกลัว
ความคิดในหัวแล่นไปไกลมาก ถ้าทุกคนรู้ว่าฉันกับท่านประธานมีไทม์ไลน์ด้วยกันจะต้องถูกนินทาไม่จบสิ้น เดินไปทางไหนก็ต้องมีคนมอง ฉันไม่ชอบเห็นตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น ชอบความสงบอย่างที่เป็นมากกว่า
ติ๊ง
(เป็นอะไร โทรหาทำไมไม่รับ ไม่สบายหรือเปล่า)
โถพ่อคุณ ยังพยายามส่งข้อความมาไม่หยุด ที่น่าอายมากที่สุดคืออะไรรู้มั้ย ฉันไปเรียกเขาว่าน้อง ในขณะที่เขาอายุ 29 แล้ว สภาพอายไม่ไหวแล้ว
ยอมรับก็ได้ว่าทั้งอายแล้ว
