My heart ของรักวิศวะร้าย

ตอนที่ 3 พี่โป๊อยู่

เรื่องที่หนุ่มรุ่นพี่ชวนกลับด้วยกันก่อนหน้า เธอคงไม่ต้องเสียเวลาคิดแล้วล่ะ เพราะว่าได้รับปากไปแล้วว่าจะไปส่งเขาตามนัด แล้วหมอก็ดันนัดวันนี้พอดี

ข้าวหอมเดินเคียงคู่นทีจนไปถึงรถของเขาที่จอดอยู่ลานกว้างด้านหลังตึกคณะ ทั้งสองเปิดประตูเข้าไปนั่งด้านใน เจ้าของรถก็สตาร์ตเครื่องยนต์แล้วปรับอุณหภูมิแอร์ไม่ให้หนาวจนเกินไป เพราะเสื้อของทั้งคู่นั้นเปียกชุ่มเล็กน้อย กลัวว่าเธอจะไม่สบายตัว

“พี่ชื่อนที เราสองคนถือว่ารู้จักกันแล้วนะ ต่อไปอยู่กับพี่ก็ทำตัวตามสบายได้เลย” เสียงทุ้มเอ่ยแนะนำตัวเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกเกร็งเวลาอยู่ด้วยกัน

“ค่ะพี่นที” เสียงหวานตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มน่ารัก

แม่งยิ้มแบบนี้ทำใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ และก่อนที่จะเก็บอาการไม่อยู่ใบหน้าหล่อก็หันมองไปด้านหน้า เท้าเหยียบคันเร่งเคลื่อนตัวรถออกจากมหาวิทยาลัย

“กลัวพี่จะพาไปที่อื่นเหรอ นั่งเงียบเชียว”

“ปะ เปล่าค่ะ คือหนูไม่รู้จะพูดอะไร”

ข้าวหอมหันใบหน้าแดงระเรื่อมาหาคนที่กำลังขับรถอยู่ พร้อมกับอกข้างซ้ายที่เต้นไม่เป็นส่ำกับคำถามของเขา

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอนั่งรถมากับชายแปลกหน้า แม้จะรู้จักกันแล้ว แต่ก็เจอกันแค่สองครั้ง เธอยังไม่รู้จักนิสัยใจคอของอีกฝ่ายว่าไว้วางใจได้มากน้อยแค่ไหน ก็ไม่แปลกที่จะคิดแบบนี้

“หึ ไม่ต้องกลัวพี่หรอก พี่ไม่ชอบขืนใจใคร”

เขาแกล้งเอ่ยให้เธอสับสน แต่เรื่องมีอะไรกันนั้นนทียึดคตินี้มาโดยตลอด จะไม่ทำกับคนที่ไม่ยินยอมเด็ดขาด แต่ถ้าเธอยอมให้เขาสักหน่อยก็คงดี

ข้าวหอมหันไปคลี่ยิ้มตาหยีให้อีกฝ่าย ก่อนจะหันกลับทันทีราวกับใช้ท่าทางแสดงว่าเธอรับรู้เอาไว้แล้ว และขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริงเถอะ

พอไปถึงที่หมายหญิงสาวก็นั่งรอหน้าห้องฉีดยาของโรงพยาบาลเอกชน ไม่นานเขาก็เดินออกมาแล้วพาเธอไปหน้าห้องการเงิน

ตอนนี้เป็นเวลาใกล้หนึ่งทุ่ม ท้องฟ้าเริ่มมืดดำเข้าสู่ช่วงค่ำ แต่ทว่าท้องของเธอนั้นยังไม่ได้รับอาหารเลยแม้แต่น้อย พอเข้าไปนั่งในรถจึงส่งเสียงร้องประท้วงขึ้นอย่างน่าอาย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน หลับตาปี๋หันออกไปด้านนอกกระจก พลางนึกในใจว่าขายหน้าชะมัด ทำไมต้องมาร้องเอาตอนนี้ด้วย

“หึ” เสียงแค่นหัวเราะในลำคอดังขึ้น ก่อนที่ใบหน้าหล่อของนทีจะหันมาทางเธอแล้วเอ่ย “แถวที่เราพักมีร้านอาหาร เดี๋ยวพี่เลี้ยงข้าวเพื่อขอบคุณที่มาส่งนะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ บนห้องหนูมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป”

“จะชวนพี่ขึ้นห้องเหรอ แก่แดดนะเรา”

“ปะ เปล่าค่ะ ไม่ได้ชวน”

“รีบปฏิเสธเลยนะ”

หญิงสาวใบหน้าร้อนผ่าวอมยิ้มเขินอย่างเสียอาการ รีบเบือนหน้าหันมองข้างทางกลบเกลื่อน หลังจากนั้นเขาก็ขับรถไปจอดที่ร้านอาหารตามสั่งแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากอะพาร์ตเมนต์ของเธอมาก แม้ว่าข้าวหอมจะทำทีปฏิเสธ แต่เขาเชื่อว่าได้พามาถึงที่นี่แล้วไม่ได้กินข้าวด้วยกันก็ให้มันรู้ไป

“เอาคะน้าหมูกรอบไข่ดาวหนึ่งจานค่ะ”

แล้วก็เป็นไปตามคาด หิวจนท้องร้องขนาดนั้น พอเข้าไปในร้านข้าวหอมก็สั่งอาหารกับเจ้าของร้านที่กำลังผัดอาหารในกระทะบริเวณเคาน์เตอร์ที่ตั้งไว้หน้าร้านทันที

“ของผมเอาเหมือนกันครับ แต่พิเศษ” สั่งอาหารเสร็จ นทีก็เอ่ยกับสาวรุ่นน้องต่อ “ไปนั่งเถอะ เดี๋ยวพี่ตักน้ำให้”

“ขอบคุณค่ะ”

หนุ่มหล่อแสดงความมีน้ำใจ ตักน้ำมาสองแก้วสำหรับเขาและเธอ ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ที่วางอยู่ตรงข้ามกัน เวลาผ่านไปไม่นานอาหารที่สั่งก็วางลงตรงหน้า

“ชอบกินผัดคะน้าเหมือนกันเหรอคะ” เธอว่าพลางตักพริกน้ำปลาราดลงบนข้าวเล็กน้อย

“เปล่าหรอก แต่พี่เป็นคนกินง่าย เรากินอะไรพี่ก็กินอย่างนั้น ง่ายดี”

“ไม่ต้องเสียเวลาคิดสินะคะ คิกคิก” เธอส่งเสียงหัวเราะแผ่วเบาอย่างน่ารัก

พอได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น ข้าวหอมก็รู้สึกว่าหนุ่มรุ่นพี่เป็นคนชวนคุยเก่ง อาจจะมีนิ่งขรึมเป็นบางเวลา แต่ก็ไม่ได้เย่อหยิ่งจนเข้าถึงยาก ตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกเกร็งเหมือนตอนนั่งรถออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว

กินข้าวเสร็จนทีก็อาสาออกเงินเลี้ยง ถือว่าตอบแทนที่เธอไปส่งเขาฉีดยา เขาให้เหตุผลนี้ข้าวหอมจึงยอมรับน้ำใจเอาไว้และเอ่ยคำขอบคุณกลับไป

นทีขับรถมาส่งสาวรุ่นน้องที่หน้าตึกสูงของอะพาร์ตเมนต์ที่เธอพักอาศัย สถานที่แม้จะสร้างมาหลายปี แต่ก็ไม่ได้ดูทรุดโทรม ห้องเช่าด้านในหลังจากมีคนย้ายออก เจ้าของก็ได้จ้างคนมาทำความสะอาด ทาสี ปรับปรุงส่วนที่สึกหรอจนดูเหมือนใหม่

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”

หญิงสาวหันมาเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน ทำเอาคนมองเหมือนต้องมนต์สะกดเผลอจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตค้างไว้อย่างนั้น จนกระทั่งได้ยินเสียงมือเล็กเปิดประตูจึงหลุดออกจากภวังค์ รีบเอ่ยขึ้นก่อนที่เธอจะก้าวออกไป

“เราแลกคอนแท็กต์กันไหม อยู่มหา’ลัยเดียวกัน ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วยก็ทักมาหาพี่ได้ตลอด ปรึกษาพี่ได้ทุกเรื่อง”

“ได้ค่ะ จะได้เอาไว้คุยกันเรื่องนัดครั้งหน้าด้วย เผื่อหนูลืม”

ข้าวหอมเปิดกระเป๋าหยิบโทรศัพท์ออกมาแลกช่องทางการติดต่อกัน อย่างน้อยมีคนรู้จักเพิ่มอีกหนึ่งคน แถมยังเป็นรุ่นพี่ในสาขา อีกหน่อยถ้ามีปัญหาเรื่องเรียนจะได้ขอคำปรึกษาให้เขาช่วยเหลือ

“หนูไปก่อนนะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่ง”

นทีกระตุกยิ้มมองคนตัวเล็กเดินเข้าไปในตึกอะพาร์ตเมนต์อย่างพึงพอใจ ไม่คิดว่าเธอจะยอมให้ง่าย ๆ แบบนี้

ชายหนุ่มกลับไปถึงคอนโด ก็รีบเข้าห้องไปอาบน้ำทันทีเพราะกลัวจะเป็นหวัด เขาออกจากห้องน้ำในสภาพใช้ผ้าขนหนูพันท่อนล่าง ด้านบนโชว์แผงอกกำยำ มีผ้าผืนเล็กที่กำลังใช้เช็ดผม

เห็นเขาเป็นผู้ชายแต่ก็เจ้าสำอางไม่น้อย เช็ดตัวเสร็จก็ทาครีมบำรุงไปทุกสัดส่วนของเรือนร่าง ก่อนจะหยิบกางเกงขายาวมาสวมใส่ จู่ ๆ ก็นึกเป็นห่วงสาวรุ่นน้องขึ้นมา จึงเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหมอนบนเตียง พิมพ์ข้อความส่งไปหาเธอ

Na-T: อาบน้ำรึยัง ตากฝนมาระวังจะเป็นหวัด

ไม่นานนักเธอก็ตอบกลับมา

KH_212: เพิ่งอาบเสร็จค่ะ

มุมปากของชายหนุ่มกระตุกขึ้นพร้อมกับความคิดบางอย่าง ก่อนจะกดวิดีโอคอลไปหาเธอทันที

ทางด้านข้าวหอม

จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนเป็นการโทรแบบเห็นหน้า ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยกับการโทรเข้ามาในครั้งนี้ แต่ทว่าปลายนิ้วก็ยังกดรับสายของเขาอยู่ดี

“พะ พี่ โป๊อยู่”

หญิงสาวกะจะเอ่ยทักทายที่เขาเป็นฝ่ายโทรเข้ามา แต่ภาพที่เห็นในหน้าจอของโทรศัพท์คือท่อนบนตั้งแต่ศีรษะลงไปถึงหน้าอกของอีกฝ่ายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เธอไม่ทันได้มองใบหน้าหล่อนิ่ง เพราะสายตามัวแต่สะดุดเข้ากับตุ่มไตสีชมพูที่อยู่บนอกล่ำทั้งสองข้าง พลันรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมกับความร้อนที่ปะทุขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

(เพิ่งอาบน้ำเสร็จน่ะ)

“ทำไมไม่ใส่เสื้อก่อนล่ะคะ” เอ่ยพลางใจเต้นแรงตึกตัก จะโทรมาทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยเสียก่อน

(หึ ไม่เห็นมีอะไรให้อายเลย ผู้ชายอยู่ห้องก็ถอดเสื้อปกติอยู่แล้ว แต่ถ้าอยากมองก็มองได้นะ พี่ไม่ถือ)

“พี่นที อย่าล้อเล่นสิคะ รีบใส่เสื้อเร็ว ไม่งั้นหนูจะวางแล้วนะ”

เขาไม่ถือแต่เธอถือนี่นา ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยมาถอดเสื้อโชว์ทำไม

(ใส่เสร็จแล้วครับ หันมาดูสิ)

เขากระตุกยิ้มรอดูคนเสียอาการ ตอนเธอเขินนี่น่ารักเป็นบ้า แถมยังแก้มแดงเป็นลูกตำลึงอีกด้วย

ข้าวหอมหันใบหน้ามองเข้าไปในหน้าจอสี่เหลี่ยมที่ถืออยู่ในมือ ปรือตาข้างหนึ่งขึ้นเล็กน้อยเพื่อดูให้แน่ใจ ก่อนจะเปิดเปลือกตาทั้งสองข้างเมื่อเห็นว่าเขาพูดความจริง

“พี่โทรมาทำไมเหรอคะ”

(ก็แค่จะดูให้แน่ใจว่าอาบน้ำแล้ว พี่เป็นห่วงไม่ได้เหรอ วันนี้เราตากฝนมาด้วยกันเลยนะ)

ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างชั่วครู่ คำว่าห่วงส่งผลให้อกข้างซ้ายกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะกระพริบตาปริบ ๆ เอ่ยตอบ

“ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง”

(แล้วเราล่ะไม่ห่วงพี่บ้างเหรอ)

“เอ่อ…” พูดไม่ออกเลยทีนี้

คำถามของปลายสายทำให้ข้าวหอมชะงักไปชั่วครู่ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขาถามแบบนี้หมายความว่าอย่างไร อยากให้เธอเป็นห่วง หรือรู้สึกผิดที่ไม่คิดจะถามไถ่เขาเลย แต่หนุ่มรุ่นพี่ก็เพิ่งจะแยกกับเธอเมื่อสี่สิบนาทีที่แล้วเอง จะให้เธอเป็นฝ่ายติดต่อไปหาผู้ชายก่อนก็กระไรอยู่

(หึ พี่แกล้งเล่นเฉย ๆ อาบน้ำเสร็จก็ดีแล้ว ถ้ารู้สึกไม่สบายก็กินยาด้วยนะ เอาไว้เจอกันที่มหา’ลัย)

“ค่ะ”

ข้าวหอมพลันโล่งใจเผยรอยยิ้มหวานให้เขา ดูแล้วพี่นทีก็เป็นคนจิตใจดีแถมยังเป็นห่วงคนอื่นเก่ง นี่ขนาดเธอกับเขาเพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง ยังปฏิบัติกับเธอดีขนาดนี้เลย ถ้าใครได้เป็นแฟนก็คงจะโชคดีมากแน่ ๆ

พอนึกถึงเรื่องแฟนของหนุ่มรุ่นพี่ เขาโทรมาหาเธอแบบนี้ แล้วแฟนจะไม่ว่าเอาเหรอ

หรือว่ายังไม่มีกันนะ