ภูริดลไม่ได้จัดงานเลี้ยงเปิดตัวฟ้าพราวให้คนงานในไร่รู้จักอย่างเป็นทางการ แต่เขาก็พาภรรยาขับรถชมไร่และจอดแวะทักทายคนงานตามจุดต่างๆ จนคนงานทุกคนรู้จัก ‘คุณนาย’ ของไร่ภูสรวงกันถ้วนหน้า
“เป็นไง จากคุณหญิง กลายมาเป็นคุณนายบ้านไร่” คนเป็นสามีถามขณะพาเธอไปนั่งพักที่แคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่
“ก็แปลกๆ ดีค่ะ” ฟ้าพราวตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม สายตามองไปยังคนงานทำงานกลางแดดยามบ่ายแก่กันอย่างขะมักเขม้น
“แปลว่าดี” ชายหนุ่มถามอย่างไม่แน่ใจ
“ดีค่ะ” เธอย้ำให้สามีมั่นใจ
“แน่ใจเหรอว่าจะอยู่ที่นี่ได้ แรกๆ มันอาจสนุก แปลกใหม่ ตื่นเต้น แต่นานไปอาจจะเบื่อ ที่นี่มีแต่ต้นไม้ ป่า เขา ไม่มีห้าง ไม่มีโรงหนัง ไม่มีแสงสีเหมือนที่กรุงเทพฯ”
“พูดอย่างกับที่นี่อยู่หลังเขา ขับรถแป๊บเดียวก็ถึงตัวเมืองแล้ว ทีนั้นก็มีทุกอย่างเหมือนกรุงเทพฯ แล้วในไร่ก็มีไฟฟ้า มีอินเตอร์เน็ต ไม่ได้ห่างไกลความเจริญเหมือนในหนังไทยเมื่อสามสิบปีก่อนสักหน
