Chapter 2: The Queen of the Squatters’ Area
849 Words
Bumaba si Heratheneia mula sa jeepney, humuhuni ng masiglang himig habang naglalakad sa makitid at di pantay-pantay na daan ng squatter’s area na tinatawag niyang tahanan. Ang checke na nasa kanyang bag ay tila mabigat, hindi lang dahil sa halaga nito, kundi dahil sa pangakong pagbabago na dala nito.
“Hoy, Heratheneia!” sigaw ni Aling Bebang mula sa kanyang sari-sari store na gawa sa pinagtagpi-tagping kahoy at yero. “Saan ka galing? Kanina ka pa hinahanap ng nanay mo!”
Kumaway siya pabalik, ang kanyang ngiti ay nagniningning. “Galing sa trabaho, Aling Bebang! Andito na po ako!”
Trabaho nga naman. Isang laro ng ganda at talino na kanyang pinagtagumpayan.
Pagpasok niya sa kanilang maliit na bahay na may tagpi-tagping dingding, nakita niyang nakaupo ang kanyang ina, si Elena, sa isang bangkito. Abala ito sa pagtatahi ng damit para sa mga kapitbahay. Nang makita siya ni Elena, lumiwanag ang pagod nitong mga mata.
“Anak! Ang saya mo naman,” sabi ni Elena, itinigil ang ginagawa. “Mukhang maganda ang araw mo.”
Yumuko si Heratheneia para halikan ang pisngi ng ina. “Mommy, hindi mo ‘to maiisip!” Naupo siya sa tabi nito, binuksan ang kanyang bag, at inilabas ang isang checke. “Hulaan mo kung magkano ‘to?”
Nanlaki ang mata ni Elena. “Diyos ko! Anak, ano ‘yan?”
“Ten million pesos,” bulong ni Heratheneia na may mapanuksong ngiti. “Galing sa mama ni Harold. Binayaran niya ako para layuan ang anak niya.”
Napatakip ng kamay si Elena sa bibig. “Anak, biruan lang ‘yung dati nating usapan! Hindi ko aakalaing gagawin mo talaga!”
“Mommy,” sabi ni Heratheneia, ang boses ay magaan ngunit puno ng kumpiyansa, “lagi mong sinasabi na maganda at matalino ako. Bakit ko sasayangin ang talento ko kung puwede ko itong gamitin para sa atin? At ang pinakamaganda, hindi ko kailanman kinailangang magpagalaw sa kanya. Ni hindi ko nga siya hinayaang hawakan ako higit pa sa holding hands. Hindi ako tulad ng ibang mga babae dito.”
Tinitigan siya ni Elena, halatang pinaghalong pride at pag-aalala ang nararamdaman nito. “Anak, hindi ko sinasabing mali ‘yang ginagawa mo, pero delikado ‘yan. Paano kung mahuli ka? Paano kung may magalit sa’yo?”
Nagkibit-balikat si Heratheneia. “Mommy, maingat ako. Hindi ako nananakit ng puso—kung tutuusin, pinupunan ko pa nga ang kung ano mang kulang sa buhay nila. At saka, si Harold? Malalampasan niya ‘to. Sanay na siya na hindi napapansin ng mga tao sa paligid niya. Tinulungan ko lang siyang maging matapang.”
Umiling si Elena pero hindi napigilan ang isang maliit na ngiti. “Napakamadiskarte mo talaga, anak. Sa totoo lang, proud din ako. Pero sana, mag-ingat ka rin.”
Ngumiti si Heratheneia. “Huwag kang mag-alala, Mommy. Simula pa lang ‘to. Balang araw, aalis tayo dito. Hindi mo na kailangang magtahi para lang makakain tayo.”
Tumayo siya at nag-inat, tumingin sa labas kung saan makikitang naglalaro ang mga bata sa masikip na kalsada habang nag-uusap at nagtsitsismisan ang mga kapitbahay.
“Hindi ako tulad nila, Mommy,” mahinang sabi ni Heratheneia. “Hindi ko kailangang ibenta ang katawan ko para mabuhay. Ang kailangan ko lang ay talino, ganda, at grace. Sapat na ‘yon para baguhin ang buhay natin.”
Napabuntong-hininga si Elena pero tumango. “Basta anak, mag-ingat ka. Ang ganda at talino mo, kayamanan na ‘yan. Pero mas mahalaga pa rin ang puso mo. Huwag kang magkakamaling magmahal sa maling tao.”
Bahagyang natawa si Heratheneia. “Mommy, ang pag-ibig ay para sa mga hangal. Hindi ako mahuhulog sa kahit sino. Trabaho lang ‘to.”
Pero habang humahampas ang malamig na simoy ng hangin sa kanilang munting tahanan, hindi maiwasang makaramdam si Heratheneia ng bahagyang pagdududa. May darating kaya na panahon na may makakakita sa kanya sa likod ng kanyang ganda at charm—sa tunay na siya?
Umiling siya, itinaboy ang kung anumang alalahanin. Walang oras para sa mga duda. Bukas ay panibagong araw, at sa kung saan man, naghihintay na ang susunod niyang "project."
Habang iniisip ni Heratheneia ang susunod niyang hakbang, sumilip ang kapitbahay nilang si Mang Kaloy.
“Heratheneia, may boyfriend ka na ba? Yung anak ni Aling Bebang, guwapo raw ngayon!” biro nito.
Napangiti si Heratheneia. “Mang Kaloy, kahit gaano kaguwapo, hindi ako interesado. Kailangan ko ng mayaman, hindi gwapo lang.”
Sumingit si Aling Bebang mula sa likod. “Ay nako, tama ka diyan! Pogi nga, wala namang trabaho, walang silbi!”
Lahat ng tao sa paligid ay natawa, at tumawa rin si Heratheneia, pero sa loob-loob niya, ang iniisip niya ay hindi simpleng yaman—kundi ang daan palabas ng kahirapan.
Sa isang sulok, habang tahimik na nag-iisip, napansin niyang lumalalim ang titig ng kanyang ina sa kanya.
“Anak,” sabi ni Elena, “basta tandaan mo, hindi lahat ng pera ay kayang magdala ng totoong kaligayahan.”
Ngumiti si Heratheneia, pero sa isip niya, ang totoo ay hindi niya kailangang maging masaya. Kailangan lang niyang maging matagumpay.
- Writer
