Chapter 11
1043 Words
“ไม่ชอบเต้น ถ้าเราอยากเต้น ก็ไปได้”
“เราไม่อยากเต้น ขอตัวไปห้องน้ำแป๊บ” มื้อนี้ฉันเป็นเจ้ามือ กะว่าพอถึงเที่ยงคืนจะบอกลาพวกพี่ ๆ จ่ายตังค์มื้อนี้ให้ แล้วปล่อยให้พวกเขาสนุกกันต่อ
พูดจบฉันก็ปลีกตัวออกมา แต่ว่าห้องน้ำในช่วงเวลานี้คนเยอะมาก ฉันเลยเปลี่ยนไปอีกด้าน ซึ่งเป็นมุมสูบบุหรี่ ใช่แล้วล่ะ จะมีบางช่วงเวลาที่ฉันอยากสูบพวกมัน
ทันทีที่มวนบุหรี่ถูกส่งเข้าปาก ใครคนหนึ่งก็ยื่นมือที่มีไฟแช็กมาจุดให้
“ขอบคุณค่ะ”
เจ้าของมือนั้นเป็นหนุ่มหน้าตาดี มองจากหน้าตา น่าจะอายุใกล้เคียงกัน เขายิ้มจนตาหยี พาร่างกายที่สูงพอ ๆ กับฉันมายืนใกล้ ก่อนจะจุดบุหรี่ของเขาสูบบ้าง
“พี่นทีครับ บริหารปีสาม”
“อ้อ ค่ะ” ผับนี้เป็นแหล่งเที่ยวยอดนิยมของนักศึกษามหา’ลัยเอจริง ๆ
“มีใครบอกไหม คืนนี้นาเนียร์สวยโดดเด่นมากที่สุดในผับเลยนะครับ”
ฉันไม่ได้แปลกใจที่เขารู้จักชื่อฉัน คนค่อนมหา’ลัยล่ะมั้งที่รู้จักฉัน บางคนรู้ดีกว่าฉันรู้จักตัวเองอีก
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ เราไม่รู้เลย”
“แบบนั้นจริง ๆ พี่นี่ละสายตาจากนาเนียร์แทบไม่ได้เลย แล้วนี่จะกลับกี่โมงครับ สนใจไปดื่มต่อกันไหม”
สัญญาณสายตาที่อีกฝ่ายส่งมาบอกถึงความต้องการ ฉันปล่อยให้ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งออกมาทางจมูกก่อนจะกดยิ้ม
“ไม่ล่ะค่ะ”
“ทำไมล่ะครับ”
“การที่ผู้หญิงเขาปฏิเสธ หมายถึงเขาไม่อยากไปด้วย มันเข้าใจยากตรงไหน”
เสียงห้าวเรียบที่ดังแทรกขึ้นทำให้ฉันและผู้ชายคนนี้หันไปมอง
“ไอ้กาย”
“กูเอง”
หน้าตาราบเรียบของพี่กายไม่บ่งอารมณ์ ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาออกมาสูบบุหรี่หรือยังไง
“มึงจะไปได้ยังไอ้ที”
ท่าทางของคนชื่อนทีฮึดฮัดนิดหน่อย แต่เขาก็ยอมล่าถอยออกไป เพียงเพราะถูกสายตาเย็นชากดดัน
“เสน่ห์แรง”
“เป็นธรรมดาของคนสวยแหละค่ะ”
“อือ”
เสียงเรียบดังขึ้นอีกครั้ง สิ่งที่ทำให้ฉันต้องนิ่วหน้าคือการที่พี่กายยื่นมือมาดึงบุหรี่ที่เหลือครึ่งมวนจากปากของฉันไปสูบต่อหน้าตาเฉย
“นั่นของเรานะ”
ไม่ได้หวงหรอก แค่หมั่นไส้ไอ้การทำหน้านิ่ง ๆ ของเขา พอบุหรี่หมดมวน เขากดมันลงบนถังทรายก่อนจะหันมาถาม
“อยากกลับหรืออยากนั่งต่อ”
“เราว่าจะกลับ เดี๋ยวไปจ่ายตังค์ก่อน ถ้าพี่กับพี่สองพี่ธีมอยากสนุกต่อก็ตามสบาย”
“ฉันจ่ายแล้ว ไปเถอะ เดี๋ยวไปส่ง”
“ได้ไงคะ เราบอกแล้วว่าเราจะเลี้ยง งั้นเดี๋ยวพี่บอกเลขบัญชีหรือเบอร์พร้อมเพย์ก็ได้ เดี๋ยวเราโอนคืนให้”
“ไม่จำเป็น”
“ไม่ได้หรอก คราวก่อนเราบอกพี่สองว่าจะเลี้ยงที่ช่วยเรื่องรถ อ้อ ขอบคุณพี่ด้วยนะที่ช่วยดูรถให้”
“ไม่เป็นไร เรื่องเลี้ยงก็ไม่ต้อง เธอโอนมาแล้วเกินค่ายางไปหลายบาทแล้ว”
มัวแต่เถียงกับเขา ถูกดึงแขนมาที่รถกระบะสี่ประตูยี่ห้อหนึ่ง ได้รับการแต่งจัดเต็มคันใหญ่ ความสวยดุของมันทำให้ฉันยังหลงตามประสาคนชอบรถ ถึงกับเดินวนดูจนรอบคัน
“เท่โคตรเลยอะ พี่แต่งเองเหรอ”
ลวดลายที่ปาดไปรอบคัน ไม่มากไม่น้อย ไฟหน้าไฟท้าย ล้อสี่ด้าน จานเบรก ฉันเชื่อว่านอกจากบอดี้ด้านนอกที่แสนโฉบเฉี่ยว เครื่องรถคันนี้ก็คงสุดเหมือนกัน
“อืม”
มัวแต่จดจ้องแทะโลมรถสวยทางสายตา พี่กายเลยเป็นคนดึงฉันผลักดันให้ขึ้นไปบนรถที่เขาเป็นคนเปิดประตูให้ด้วย
“เรานึกว่าพี่จะแต่งแต่รถหรูซะอีก”
“แต่งได้หมด ช่วงนี้เขาฮิตแต่งรถกระบะเลยลองแต่งมั่งน่ะ”
“ถ้าเราอยากแต่งแบบนี้บ้าง คิดเท่าไหร่เหรอคะ”
“ค่าของแต่งราวสามสี่ล้าน พักที่ไหนบอกด้วย ขี้เกียจใช้จีพีเอส”
“คอนโด...” ชื่อคอนโดหรูถูกบอกออกไป ฉันเห็นหัวคิ้วเข้มขยับนิดหน่อยเป็นเชิงรับรู้หรืออะไรสักอย่าง แต่ไม่ได้ถามอะไรอีก
“พี่แต่งให้เรามั่งได้ปะ”
“ถ้าอยากแต่ง ก็ลองเข้ามาคุยรายละเอียดที่อู่ดูได้ รถแต่ละรุ่นก่อนจะแต่งต้องดูก่อนว่าเข้าไหม แต่งยังไงจะสวย”
พอเป็นเรื่องรถ พี่กายพูดไหลลื่นขึ้น
“ได้ยินว่าพี่เพิ่งเรียนปีสามเอง ทำไมเก่ง”
“อยู่กับรถอยู่กับอู่มาตั้งแต่เด็ก”
“อ้อ แบบนี้นี่เอง แล้วชอบแข่งรถด้วยปะ”
“ไม่ชอบ”
“ปกติคนชอบรถมักจะชอบความเร็ว”
“ชอบรถ ชอบความเร็ว แต่ไม่ชอบแข่ง แปลกเหรอ”
“ก็แปลกนิดนึงมั้งนะ”
“เธอล่ะ ชอบซิ่งล่ะสิ ขับรถท้าความตายขนาดนั้น”
เขาคงพูดถึงวันที่ฉันลงแข่ง
“แค่อยากเอาชนะมาก ๆ ไง ว่าแต่...” ฉันเอียงหน้าไปมองเขา ตั้งใจส่งสายตาบางชนิด
“เข้าไปคุยได้แค่เรื่องรถเหรอ ถ้าอยากคุยเรื่องอื่นด้วยได้หรือเปล่า”
มุมปากได้รูปสวยยกขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น เล็กน้อยมากจนแทบไม่เห็นถ้าไม่จ้องมองอยู่ก่อน พอดีกับรถกระบะสุดเท่จอดลงหน้าคอนโด หน้าหล่อที่ยังราบเรียบผินมาสบตากับฉันที่แกล้งฉีกยิ้มหวานละไม
“บริหารเสน่ห์เก่ง ยังอ่อยเก่งด้วยเหรอ”
“ของมันต้องคู่กันมั้ยคะ มันถึงจะครบเครื่องไง แล้วพี่ง่วงไหม อยากได้อะไรเย็น ๆ เรียกความสดชื่นหรือเปล่า”
“จะชวนขึ้นห้อง?”
“หลงตัวเองไปแล้ว” ฉันจีบปากหัวเราะ ที่จริงก็นึกสนุกที่ได้ยั่วคนหน้าตายนั่นแหละ “แค่จะให้นี่ต่างหาก”
ถุงผ้าเย็นที่ฉันดึงออกมาจากกระเป๋าถูกโยนทิ้งไปบนตักกว้าง
“กลับบ้านดี ๆ นะคะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”
- Writer
