“นั่นเจ้าเตชิน แล้วก็นาเนียร์ ตาจำไม่ได้แล้วว่ารุ่นเดียวกันมั้ย”
“ผมเป็นรุ่นพี่ปีหนึ่งครับ”
“อ้อ”
พี่กายหรี่ตามองหน้าชินนิดเดียวก็เลื่อนเลยสายตามาทางฉันที่กำลังแปลกใจไม่หายว่าตาไปรู้จักครอบครัวเขาด้วย แต่พอคิดอีกทีไม่น่าแปลกอะไร คนในวงธุรกิจย่อมรู้จักกันอยู่แล้ว
“กินอะไรมาหรือยัง มีซุ้มของกินทางนั้นนะลูก งานคนแก่อาจจะน่าเบื่อหน่อย”
“ไม่น่าเบื่อหรอกครับ ดูคึกคักดี” คำตอบนี้ของเขาทำเอาฉันแอบเบ้ปาก
คำว่าคึกคักตอนนี้มันจากความคึกคักที่พี่กายพบเจอลิบลับ
“งั้นเดี๋ยวอรพาไปหาของอร่อยกินนะคะ”
“ไปกันหมดนี่แหละไป ตาจะคุยกับเพื่อน ๆ หน่อย”
“ครับ/ค่ะ”
ฉันเดินแยกตัวออกมาคนแรก เพราะไม่อยากอยู่เป็นจระเข้ขวางคลอง ของใครน่ะเหรอ ก็ยายอิงวราที่แสดงความสนใจพี่กายจนออกนอกหน้านั่นแหละ คิดว่าหาอะไรอร่อย ๆ กินสักหน่อย
“เธอรู้จักหมอนั่นมาก่อนเหรอ” เสียงของเตชินทำให้บรรยากาศดี ๆ เสียทันที
“นายหูห
