Chapter 8
1058 Words
ฉันคิดว่าเขาก็คงถูกเมียบังคับกลับบ้านเหมือนกัน จากที่เคยเห็นมา น้าบวรไม่ค่อยกลับมาสนามรบนี้หนีไปอยู่กับพวกเล็ก ๆ น้อย ๆ แทบทุกวัน
“หนูหิวนี่คะ น้าดาอิ่มก็ลุกไปก่อนได้เลยค่ะ ไม่ต้องคิดเรื่องมารยาทอะไรมากมายหรอก คนบ้านเดียวกันแท้ ๆ”
“ใครอยากเป็นคนบ้านเดียวกับแกไม่ทราบ”
“อยากไม่อยากก็ต้องยอมรับนั่นแหละค่ะ หนูเป็นหลานของคุณตาคนหนึ่งนี่นา”
“เพราะเป็นแบบนั้นไง ฉันถึงต้องบากหน้าไปเจอคนในวงสังคมอยู่ทุกวัน ระวังตัวแกให้ดีเถอะ ระวังจะท้องป่องหาคนรับผิดชอบไม่ได้เพราะไม่รู้ว่าไอ้ที่เกิดมาน่ะเป็นลูกใคร”
“หนูระวังตัวเองอยู่แล้วค่ะ นี่ไงคะ อาทิตย์ที่แล้วเพิ่งไปฝังยาคุมมาด้วย ปลอดภัยหายห่วงแน่ค่ะ โรงพยาบาลรัฐเขามีนโยบายฝังฟรีด้วยนะคะ น้าดาไม่ต้องห่วง”
“ฉันไม่ได้ห่วงแก ฮึ่ย!!!”
พอทำอะไรไม่ได้ น้าปาลิดาก็สะบัดตัวไปจากห้องอาหารอีกคน
“เฮ้อ สงบหูซะทีจะได้กินข้าวอร่อย ๆ หน่อย”
คนพูดคืออิงวราลูกสาวน้าดา พอในห้องอาหารสงบเธอนั่งกินข้าวไป ไถสมาร์ตโฟนไป ท่าทางสบายอกสบายใจ ส่วนอีกคนจ้องฉันราวกับจะจับแยกชิ้นส่วน ก่อนจะลุกเดินหนีอีกคนในอาการกินข้าวไม่ลง
ฉันลอบหัวเราะเบา ๆ อย่างสะใจ นั่งกินมื้อค่ำอย่างเอร็ดอร่อยต่อไปกระทั่งอิ่มจึงขึ้นชั้นบนไปที่ห้องของตัวเอง
ก่อนจะทันได้เข้าห้อง ต้องปวดหัวกับเสียงนกเสียงกา
“ปีกกล้าขาแข็งเหลือเกินนะเดี๋ยวนี้”
“มีอะไร” ฉันถามเขาเสียงเข้ม ไม่คิดจะปั้นหน้าเสแสร้งอีกต่อไป
เตชินไม่ชอบฉัน เหมือนที่พ่อแม่เขาไม่ชอบ ทุกคนกลัวว่าฉันจะมาแย่งสมบัติพัสถาน กลัวคุณตาจะยกทุกอย่างให้ฉันที่เป็นหลานรัก ซึ่งมันไร้สาระมาก ทำเหมือนไม่รู้จักคุณตา ท่านมีความเที่ยงตรงและยุติธรรมเสมอ
“ใครจะไปกล้ามีปัญหากับหลานรักของคุณตาล่ะ”
“แล้วมาเสนอหน้าอะไรหน้าห้องคนอื่นล่ะคะ หรืออยากเปลี่ยนจากหมอเป็นหมา ถึงได้ขยันวิ่งหาข่าวเอาไว้คาบไปบอกต่อใครต่อ”
“เธอ!”
ตั้งแต่เด็ก เขากับน้องสาวมักหาเรื่องแกล้งฉันตลอด พอโตอิงวราคงเริ่มเบื่อจะหาเรื่อง ตอนนี้มีแค่หมอนี่ที่คอยวอแวไม่เลิก ซึ่งมันน่ารำคาญมาก
“อย่าคิดว่ามีคนให้ท้ายแล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอ”
“งั้นก็ลองทำได้นะ อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเรื่องที่นายคอยรังแกญาติผู้พี่อย่างฉันแพร่กระจายไปในมหา’ลัย นักเรียนแพทย์ปีสองผู้แสนมีภาพลักษณ์สุภาพอย่างนายจะรับมือยังไง”
ฉันลอยหน้าลอยตาท้าทาย หรี่ตามองไปทางกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่บนผนังอีกด้าน ยิ่งทำให้เขาหน้าตึงมากขึ้น ยกมือชี้หน้าฉันอีกครั้งก่อนจะผละเดินหนี
“เฮอะ ก็ไม่แน่จริงนี่หว่า”
แทนที่จะกลับเข้าห้อง ฉันเปลี่ยนใจเดินไปห้องคุณตาแทน ปกติฉันจะพักที่คอนโด ไม่ค่อยกลับบ้าน เพราะกลับมาทีไรมักจะมีปัญหาแบบนี้ มันน่าเบื่อ ถ้าอยากเจอคุณตา ฉันมักจะไปเจอท่านที่บริษัทไม่ก็นัดเจอข้างนอกมากกว่า นี่ก็ใกล้จะวันเกิดของตาแล้ว ท่านเปรยว่าอยากจัดเรียบง่ายเฉพาะในครอบครัวและญาติพี่น้อง ฉันว่าน้าดาคงไม่ยอม
“ยังไม่อาบน้ำอีก” คุณตาละสายตาจากหน้าจอทีวีทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าไปนั่งลงตรงพรมนุ่มข้าง ๆ ขาตาที่นั่งอยู่บนโซฟา
“หนูอยากคุยกับคุณตามากกว่า ไว้ค่อยอาบก่อนนอนทีเดียว”
“ไม่เหนื่อยเหรอเราน่ะ ขับรถมาก็ไกลมากแล้วนะ”
มหา’ลัยเออยู่ต่างจังหวัด ไกลจากบ้านพอควร ใช้เวลาขับรถเกือบสองชั่วโมง
“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ แค่คิดว่าจะมาหาคุณตาหนูก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ”
“ก็ปากหวานแบบนี้น่ะสิ แล้วเป็นไง เรียนที่ใหม่ ไกลบ้านด้วย”
“ดีค่ะ ตอนนี้เรียนเรื่อย ๆ ไม่หนักอะไร ก็เรียนทำอาหารทำขนมจะมีอะไรหนักหนาล่ะคะ”
ฉันอดหยิบยกคำพูดของน้าดามาล้อเลียนไม่ได้ ผลคือโดนคุณตายื่นมือมาให้มะเหงกหนึ่งที
“เราน่ะก็ชอบไปยั่วให้เขาโกรธ สักวันน้าดาของเราคงได้ความดันขึ้น ไม่น่ารักเลย”
“หนูเปล่าทำสักหน่อย คุณตาก็เห็นหนูนั่งเงียบ ๆ มีแต่น้าดาที่ว่าหนู”
แก้ต่างให้ตัวเองเสร็จ ฉันแนบแก้มลงบนท่อนขาของตาอย่างอ้อน ๆ มือที่ให้มะเหงกเปลี่ยนเป็นกุมหัวฉันไว้ เมื่อกี้ฉันเห็นนะ ถึงตาจะพูดเหมือนดุแต่แววตาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“อย่าไปถือสาน้าแกเลย ประสาทจะกินหัวเอา”
“หนูไม่คิดมากหรอกค่ะ คุณตาเมื่อยไหม หนูช่วยนวดให้”
“นวดครั้งนี้ตาจะเสียอะไรเป็นค่านวด”
“แหม คุณตาละก็ หนูไม่ได้อยากได้อะไรซะหน่อย”
ฉันยิ้มหวานประจบ เริ่มบีบมือนวดไปบนท่อนขาของท่าน ครั้งก่อนที่ฉันนวดให้ตา แลกกับการขอย้ายที่เรียน โดยอ้างว่าไม่ชอบเรียนสาขานั้น
หลังเรียนจบ ม.6 ฉันถูกขอแกมบังคับจากน้าดาให้เลือกเรียนสายบริหารเพื่อจะได้มาช่วยแบ่งเบางานของที่บ้าน ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากเรียนแถมยังเรียนที่เดียวกับเตชินและอิงวรา ดังนั้นหลังเรียนได้ปีเดียวจึงขอคุณตาย้ายที่เรียน คราวนี้น้าดาไม่ว่าอะไรที่ฉันเลือกเรียนสายคหกรรมด้วยเหตุผลที่ว่าเรียนวิชาการไม่ไหว อยากเรียนอะไรง่าย ๆ ได้ปริญญาเหมือนกัน น้าดาไม่ว่าคงเพราะลูกชายน้าเรียนหมอ ลูกสาวเรียนรัฐศาสตร์ แค่สาขาที่เรียนก็มีหน้ามีตามากกว่าฉันแล้ว
- Writer
