One Night, One Secret ( R-18)

Chapter 3

THIRD POV

Kinabukasan, pagkatapos ng nakakapagod na gabi sa bar, nagsimula ang araw ng trabaho ni Alexa na may hindi inaasahang saya. Hindi tulad ng inaasahan ni Oliver, wala ni isang bakas ng kalungkutan sa mukha ni Alexa. Sa kabila ng mga salitang ipinukol sa kanya ni Oliver kagabi, parang wala siyang alalahanin habang ginagawa ang kanyang mga tungkulin sa hotel.

Habang naglalakad si Alexa sa hallway, pinagmamasdan siya ni Oliver mula sa kanyang opisina. Inisip niya na baka magtampo ito dahil sa nangyaring insidente sa bar, ngunit laking gulat niya nang makita si Alexa na nagtatrabaho na parang walang nangyari. Ang mga mata ni Alexa ay masaya, at ang mga kilos nito ay puno ng sigla at determinasyon.

Si Oliver, na sanay na makita ang mga tao na bumagsak o mawalan ng gana sa kabila ng kanyang galit, ay hindi maintindihan ang nararamdaman. “Anong klaseng babae ito?” tanong niya sa sarili, isang halo ng inis at pagkabigo ang nararamdaman. Hindi niya alam kung bakit hindi siya nakikita ni Alexa bilang isang taong may kapangyarihan o isang boss na may kakayahang magbigay ng parusa. Ang mga sinabi niya kagabi ay hindi yata naka-apekto sa kanya—ni hindi pa siya nakaramdam ng pagkapikon.

Bumangon si Oliver mula sa kanyang desk at naglakad patungo sa pinto ng kanyang opisina. “Alexa,” tawag niya, ang boses niya ay may halong inis at hindi maintindihang pagkabahala.

Nang marinig ni Alexa ang boses ni Oliver, huminto siya sa ginagawa at agad na lumingon. Ang kanyang mukha ay wala ni isang bakas ng takot o pagkabahala. Wala siyang pakialam sa galit na nararamdaman ni Oliver. “Sir?”

Ngumuso si Oliver at sinulyap siya ng masama, tinitigan siya mula ulo hanggang paa. “Hindi ko akalain na magiging ganoon ka kasaya pagkatapos ng lahat ng nangyari kagabi,” sabi ni Oliver, ang tinig niya ay halatang puno ng hindi maipaliwanag na inis.

Si Alexa, kahit medyo nagulat sa tono ng boses ni Oliver, ay nagpatuloy sa paggawa. “Sir, siguro po ay mas mabuti kung magtrabaho na lang po tayo, di ba?” Naisip ni Alexa na baka wala nang magandang patutunguhan ang kanilang usapan.

Ngunit si Oliver, hindi pa rin makapaniwala, ay nagpatuloy. “Hindi ka ba galit? Hindi ba’t ako ang tinawag mo kahapon sa bar?” ang mga salitang iyon ay umabot kay Alexa, pero hindi siya nagpatalo.

Nag-angat siya ng ulo at ngumiti nang kaunti. “Wala po akong galit, Sir. Bawat isa po tayo may kanya-kanyang paraan ng pagpapahayag. Hindi ko po siya iniisip. Laban po ako sa araw na ito.”

Si Oliver, hindi makapaniwala sa narinig, ay napaatras ng kaunti. Ang kanyang galit ay parang napagod din. Sa isang iglap, ang lalaki na laging makikita na hindi pumapayag sa anumang bagay na hindi ayon sa kanyang kagustuhan ay napaisip. “Pffft, hindi ko alam kung anong klaseng babae ka, Alexa.”

Si Alexa naman, na hindi na pinansin ang patuloy na pagtingin ni Oliver, ay nagsimula nang mag-ayos ng mga gamit sa paligid. “Huwag po kayong mag-alala, Sir. Tatapusin ko po ang trabaho ko, walang problema.”

Si Oliver, na hindi makapaghintay na makaalis sa harap ni Alexa, ay mabilis na umalis. Ngunit bago pa siya tuluyang maglakad, may isang tanong na pumasok sa isip niya. “Bakit hindi siya naapektuhan? Bakit hindi siya tumanggap ng galit ko?”

Si Oliver Vergara ay abala sa kanyang mga dokumento, ang mga mata niya ay tumutok sa mga detalye ng kontrata na kailangan niyang tapusin. Hindi na siya nakakapansin ng oras, puro negosyo at trabaho na lang ang nasa isip niya. Walang kahit anong tawag o mensahe na maaaring magpatigil sa kanya sa araw na iyon, hanggang sa biglang bumukas ang pinto ng kanyang opisina.

"Oliver, anak," tinig ng kanyang ina, si Eva Vergara, ang kanyang mommy, na may dalang maligayang ngiti sa mukha.

Nagulat si Oliver. Bihira siyang magkausap ng ganito sa kanyang ina sa ganitong oras, kaya't laking gulat niya nang makita siya sa pintuan ng opisina. Hindi na ito nag-abala pa na kumatok, diretso na lang pumasok.

"Mom? What are you doing here?" tanong ni Oliver, ang kilay niya ay tumaas sa hindi inaasahang pagbisita. Dahan-dahang tumayo si Oliver mula sa kanyang upuan, hindi makapaniwala sa ginagawa ng kanyang ina.

Eva, na may ngiti sa kanyang labi, ay lumapit sa mesa ni Oliver. “I just wanted to see you, anak. Wala ka bang oras para makipagkwentuhan?” Hinaplos nito ang buhok ni Oliver, parang may halong pagka-alaga sa anak.

Hindi sanay si Oliver sa ganitong eksena, lalo na't madalas ang kanyang buhay ay nakatutok sa negosyo at hindi sa personal na usapan. “I’m busy, mom. I still have a lot of work to do,” sagot niya, pero hindi nakawala sa mga mata ng ina ang matinding pagkabahala sa kanyang itsura.

Ngunit hindi ito tinablan ni Eva. Tinutok niya ang pansin kay Oliver, sabay tanong. “Bakit ba? Is there something you’re hiding from me?” Tinutok niya ang mga mata sa anak, parang may malalim na ibig ipahiwatig.

Pagkatapos ng ilang segundo ng katahimikan, lumapit si Eva at masusing tiningnan si Oliver. “Wala ka pa bang ipapakilala sa amin na girlfriend mo?” Hindi maiwasang magbuntong-hininga si Eva, ang tono ng boses niya ay puno ng kabuntot na inaasahan sa isang ina na laging gustong makita ang anak niyang masaya sa personal na buhay.

Si Oliver, hindi makapaniwala sa tanong ng kanyang ina, ay natigilan. “What?! What do you mean, mom?” Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Bigla siyang nahirapan at naguluhan. Si Eva, na tila walang pakialam sa reaksyon ng anak, ay ngumiti at nilapitan pa siya.

“Ano, Oliver? Wala ka bang babae? Magkakasama na nga kayo ni Alexa sa trabaho, hindi ba? Baka naman siya na nga,” dagdag ni Eva na may ngiti sa labi, na tila biro lang pero may halong pananabik.

Si Oliver ay nahulog sa kanyang mga iniisip. Hindi siya makapaniwala sa sinasabi ng kanyang ina. “Alexa? My assistant?” Hindi niya maipaliwanag kung bakit napansin ng ina ang isang pangalan na hindi pa naman niya gaanong nabibigyan ng pansin, bukod sa mga insidente sa trabaho. Ang ideya na ang isang simple at masunuring katulad ni Alexa ay maaaring pagmulan ng ganitong tanong mula sa kanyang ina ay parang biro sa kanya.

“Siya, anak? Wala ka na bang ibang gusto? Bakit ganun? Hindi mo naman kami pinapaalam sa buhay mo. Hindi ba’t kailangan mo ring magpakita na may someone special ka sa buhay?” Halata ang sabik na tinig ni Eva, tila iniisip na walang dahilan para hindi pa kilalanin ni Oliver ang mga taong malapit sa kanya.

Si Oliver ay hindi nakasagot kaagad, at tumingin siya sa bintana ng opisina, parang may hinahanap sa labas. Sa puso niya, parang may gumugulo—hindi pa siya handa para pag-usapan ang bagay na iyon. “It’s complicated, mom. Hindi ko pa yata time para mag-isip ng ganyan.”

Ngunit hindi natigil si Eva. “Anak, hindi ko naman hinihingi na pakasalan mo na siya agad. Pero siguro naman, dapat na may makita kaming babae na mahalaga sa’yo.”

Naramdaman ni Oliver ang paghihirap ng kanyang ina. “Okay, mom, maybe later.” Nais na niyang matapos ang pag-uusap, kaya’t hindi na siya nagbigay ng mas maraming detalye.

Pagkatapos ng ilang saglit na katahimikan, nagpasya na si Eva na umalis. “I’m just saying, anak. I want you to be happy.” Hindi na siya nagpumilit, ngunit ang ngiti sa kanyang labi ay nagsisilbing paalala na gusto niyang makita si Oliver na masaya, kahit pa sa personal na buhay nito.

Oliver, habang tinitingnan ang pinto na nagsara, ay nag-isip sandali. Hindi pa rin niya matanggap ang mga nangyayari. “Ano bang ibig sabihin nun? Si Alexa?” tanong niya sa sarili, pero pinilit niyang kalimutan. Sa kabila ng lahat, nagpatuloy siya sa trabaho, ngunit ang tanong ng ina ay parang echo sa kanyang isipan—isang tanong na baka hindi pa siya handa sagutin.