Who will love รักสุดแค้น

คฤหาสน์นิลนเรศ หญิงสาวรูปโฉมงามราวกับนางฟ้าส่งมา นามของเธอ คือ ถิงถิง ถวิกา นิลนเรศ พระเจ้าแต่งเติมความสวยให้เธอครบถ้วน ราวกับนางฟ้าเดินดิน ต่างหูเพชรเม็ดเล็กบงบอกชาติตระกูลที่เธอเกิดได้เป็นอย่างดี น้ำหอมพรมทั่วร่างกายเพื่อเพิ่มความหอมลงบนร่างกาย ก่อนที่ร่างบางจะเดินลงไปห้องโถงของบ้าน "แกจะไปไหน" เสียงเข้ามของสินธรบิดาของหญิงสาวเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าลูกสาวคนเดียวกำลังจะออกไปด้านนอก "หนูจะไปธุระข้างนอก" เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง ใบหน้าเย็นชาของเธอมันชั่งขัดกับใบหน้าสวยหวานของเธอ แต่มันปกติสำหรับคนในบ้านหลังนี้ เพราะในบ้านที่ใหญ่โตมโหฬารแต่กลับไม่มีใครสักคนที่ยิ้มเพื่อเติมเต็มสีสันของบ้านหลังนี้เลย "แกไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น เพราะเดี๋ยคุณเคนจะมาดูตัวของแก กลับเข้าไปในบ้าน แล้วทำตัวให้มันดีๆ"  สินธรเอ่ย แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่สินธรเอ่ยออกมาแบบนี้ เพราะคำพูดนี้ของสินธรนั้นเธอได้ยินมาหลายครั้งแล้ว แล้วเธอก็เลี่ยงการดูตัวมาตลอด เลี่ยงทุกครั้งเวลาที่สินธรพูดแบบนี้ "ป๊า หนูก็บอกป๊าไปตั้งหลายครั้งแล้วว่า หนูไม่อยากให้ใครมาดูตัว ที่ผ่านมาหนูก็ทำตามคำสั่งของป๊ามาตลอดอ่ะ หนูขอแค่เรื่องนี้ได้ไหม หนูอยากเลือกคนที่หนูรัก" ที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นอะไรหรือว่าเรื่องอะไรเธอสามารถยอมสินธรผู้เป็นพ่อได้ตลอด แต่เรื่องนี้เธอไม่อยากที่จะยอม เพราะมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอนาคตข้างหน้าด้วยเหมือนกัน เธอไม่อยากที่จะเลือกคู่ครองที่ตัวเองไม่ได้รัก "ไม่ได้! แกต้องแต่งงานกับคุณเคน เพราะทั้งสองตระกูลได้ทำสัญญาไว้แล้ว ว่าระหว่างแกกับคุณเคนต้องได้แต่งงานกัน แล้วแกก็ไม่มีสิทธิที่จะปฏิเสธอะไรทั้งนั้น" สินธรพูดคำขาดทันที วว่าหญิงสาวไม่มีทางที่จะยกเลิกหรือว่าปฏิเสธงานแต่งได้ ทำให้เธอไม่อยากที่จะอยู่ฟังสักเท่าไหร่ "หนูไม่อยากอยู่ฟังพ่อบ่นหรอกนะ" แล้วหญิงสาวก็เลือกที่จะเดินเลี่ยงออกไปในทันที  และในตอนที่เธอกำลังจะเดินไปที่โรงรถก็พบกับรถหลายคันที่เคลื่อนตัวเข้ามายังบ้านของเธอ ชายชุดดำหลายคนเดินลงมาจากรถ แต่เธอก็ละความสนใจเพียงเท่านั้น ก่อนที่เดินเข้ารถเก๋งคันหรู "ถิง ป๊าสั่งให้แกลงมาจากรถเดี๋ยวนี้" หญิงสาวกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะกดปิดหน้าต่าง แล้วเคลื่อนรถออกจากบ้านหลังโต เพื่อไปสถานที่สถานที่หนึ่ง "สวัสดีครับคุณเคน" สินธรเอ่ยทักทาย แต่การทักทายของสินธรที่เป็นผู้สูงอายุมากกว่าหนุ่มใบหน้าคม เขาต้องโค้งตัวให้หนุ่มรุ่นราวคราวลูก เพราะ ธีระ วงศ์สมุทร หรือ เคน มีอิทธิพลกว้างขว้างทั้งในประเทศและต่างประเทศ มันเลยทำให้ชายหนุ่มนั้งมีความน่าเกรงขามและมีความเป็นผู้นำ "ลูกสาวคุณอาออกไปแล้ว" เขารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ที่มาหลายครั้ง แต่หญิงสาวเลี่ยงการพบหน้าหรือพูดคุยกับเขาทุกครั้ง เพราะเขามองว่ามันเสียเวลาเป็นอย่างมาก   และถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะโดนคลุมถุงชนให้แต่งงานโดยที่ทั้งสองไม่ได้มีความรู้สึกต่อกัน แต่เขาก็ไม่ได้ขัดอะไรเลย เพราะแม้ว่าเขาจะแต่งงานกับถิงถิงหรือผู้หญิงคนไหนก็ตามแต่ ก็ไม่มีใครสามารถแสดงความเป็นเจ้าของกับตัวของเขาได้ "ผมว่าถ้าเกิดว่าถิงถิง ลูกสาวของคุณอาไม่ยอม ผมก็คงจะต้องจัดการด้วยวิธีของผมเอง แล้วถ้าเกิดถึงตอนนั้นผมหวังว่าคุณอาคงจะไม่ขัด" ไม่ใช่ว่าธีระอยากที่จะแต่งงานกับหญิงสาวจนทนไม่ได้ แต่เพราะปู่ของเขากดดันให้เขาแต่งงานกับเธอเพื่อธุระกิจ "อาขอจัดการกับถิงถิงเองนะ ยังไงดูตัวคราวหน้าถิงงถิง จะต้องอยู่แน่นอน อารับรองได้เลย" สินธรเอ่ย เพราะรู้หากธีระเป็นคนจัดการเรื่องทั้งหมดเอง มันก็คงต้องมีการรบราฆ่าฟันกันแน่นอน เพราะเขารู้นิสัยของถิงถิง  "ผมก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้น แต่ถ้าไม่คุณอาคงรู้นะครับ" พูดจบธีระก็เดินกลับไปในรถทันที ก่อนที่รถหรูหลายคันจะเคลื่อนตัวออกคฤหาสน์หรูของตระกูลนิลนเรศ  ตัวของธีระเองเขาไม่ได้คาดหวังเรื่องงานแต่งมากนัก เพราะยังไงชีวิตของเขาก็ยังคงเป็นของเขา สิ่งที่เขาเคยทำเขาก็จะทำเหมือนเดิม ไม่มีใครสามารถมาบังคับเขาได้ หากเป็นเป็นเด็กของเขาแล้วจะต้องทำตามกฎที่เขาสร้างขึ้น คือห้ามก้าวก่ายเรื่องของเขา ไม่ว่าเขาจะมีใครหรือทำอะไรกับใครก็ไม่มีสิทธิที่จะมาโวยวายทีหลัง ห้าง SRT "เป็นอะไรทำไมทำหน้าอย่างนั้น ใครขัดใจมาอีกแล้วล่ะ" เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาหาเขา หมอเรศ ก็เอ่ยทักหญิงสาวที่เดินเข้ามาด้วยหน้าที่บูดบึ้งทันที เห็นหน้าของหญิงสาวแบบนี้แล้วคงจะเจออะไรมาแน่ๆ "ไปกินติมกันเถอะนะ เผื่อว่าใจของหนูมันจะได้ไม่ร้อนจนเผาห้างนี้ได้" หญิงสาวเอ่ยทีเล่นทีจริง พูดจบเธอก็เดินจับมือของหมอเรศไปตามแรงของเธอทันที ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าร้านไอติมไปทันที เพราะว่าเธอไม่อยากที่จะคิดถึงเรื่องที่บ้าน "รับอะไรดีครับ" เมื่อเข้ามาถึงร้านไอติมแน่นอนว่าทุกที่ต้องมีพนักงานมาบริการอยู่แล้ว  "เอาสตอเบอรี่ซันเดย์ พี่หมอเอาไรคะ" แล้วหญิงสาวก็หันไปถามหมอเรศทันทีที่เอ่ยจบ "เอาช็อคโกแลตซันเดย์ครับ เอ่อ สตอเบอรี่ซันเดย์เพิ่มเม็ดเยลลี่พิเศษเลยนะครับ"  หญิงสาวยิ้มให้กับหมอเรศ เพราะหมอเรศเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดของเธอได้เป็นอย่างดี นี่ขนาดเธอชอบทานเม็ดเยลลี่เขาก็ยังสั่งเพิ่มให้  "แฟนใครเนี่ยน่ารักจัง" หญิงสาวยิ้ม หมอเรศเป็นคนที่สามารถทำให้เธอลืมเรื่องราวทุกข์ใจได้เกือบทั้งหมดเลยล่ะ นี่แหละเหตุผลที่เธอรักเขา "พ่อให้ถิงไปดูตัวอีกแล้วหรอ" เธอชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะเงยหน้ามองแฟนหนุ่มอย่างหมอเรศเขาแสดงสีหน้าออกมาอย่างเห็นได้ชัดหลังจากที่หญิงสาวพยักหน้าเป็นคำตอบว่ามันคือความจริง "พี่กลัวหนูจะทิ้งพี่ไปแต่งงานกับคนอื่นหรอ ไม่มีทาง หนูไม่มีทางแต่งงานกับใครนอกจากพี่คนเดียว ถึงป๊าจะให้หนูไปดูตัวยังไง หนูก็เลือกพี่ หนูรักพี่นะคะ" เธอยิ้มให้หมอหนุ่ม เธอรู้ดีว่าหมอเรศกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะว่าหมอเรศกำลังกังวลใจที่ป๊าของเธอให้เธอไปแต่งงานกับคนอื่น  และการที่เธอคบกับหมอเรศสินธรเองก็รู้ เพราะเธอนั้นเคยพาหมอเรศไปไหว้แต่สิยธรกลับไล่ตะเพิดให้กลับไป และแน่นอนว่าสินธรไม่ชอบหมอเรศ เพราะสินธรนั้นอยากให้ลูกของตัวเองได้เกี่ยวดองกับคนที่ตนได้เลือกไว้ให้หญิงสาวแล้ว ตนอยากให้ลูกสาวได้เกี่ยวดองกับตระกูลวงศ์สมุทร หากลูกสาวได้เกี่ยวดอง เขาก็สามารถวางใจได้ว่าลูกสาวของตนจะปลอดภัยจากอันตราย "เสร็จยัง" หมอเรศเอ่ยถามหญิงสาวทันที  "เสร็จแล้วค่ะ" เมื่อได้คำตอบจากหญิงสาว หมอเรศก็ทำการเช็คบิลโดยทันที ก่อนที่ทั้งสองจะก้าวเดินออกไปจากร้านไอศกรีม แล้วทั้งสองก็เดินอยู่ภายในห้าง โดยไม่คิดที่จะกลับบ้าน "พี่เรศ ตุ๊กตาน่ารักเนอะ น่ารักจัง" เธอวิ่งเข้าไปจับตุ๊กตาชิบะเพราะมันนุ่มนิ่มมาก จนอยากจะซบใบหน้านอนลงบนตุ๊กตาตัวนี้ "พี่่ว่าเหมือน" หญิงสาวหันไปมองหมอเรศด้วยความงุนงง เธอไม่เข้าในสิ่งที่หมอเรศกำลังเอ่ยถึง "เหมือนอะไรคะ" "ก็ตุ๊กตาตัวเนี่ย เหมือนถิงเลย เหมือนจริงๆแหะ" หมอหนุ่มหยิบตุ๊กตาอีกตัว ก่อนจะเทียบตุ๊กตากับใบหน้าของหญิงสาว แล้วยิ้มออกมา  "บ้าหรอ หน้าถิงจะไปเหมือนหมาได้ยังไง ชิบะเป็นหมานะคะ หนูไม่ใช่หมาสักหน่อย" เธอว่าจบก็เดินไปคว้าตุ๊กตาตัวนุ่มนิ่มตัวต่อไป เมื่อเห็นตุ๊กตาที่ถูกใจ เธอก็ซื้อมันทันที แต่เมื่อเธอจะจ่ายเพื่อซื้อตุ๊กตาตัวนั้น หมอหนุ่มก็แย่งจ่ายก่อนเธอก่อน "ไม่เอาพี่เรศ ถิงจ่ายเองได้" "ไม่เป็นไร ถือซะว่าพี่ให้เป็นของขวัญ" เธอฉีกยิ้มออกมาทันทีที่ได้ยินแบบนั้น ทำให้หมอหนุ่มอดยิ้มตามหญิงสาวไม่ได้ เพราะรอยยิ้มของเธอนั้นชั่งสดใสจริงๆ  หมอหนุ่มเป็นคนที่สามารถรับฟังปัญาหาของเธอของเธอได้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตามแต่ หมอหนุ่มจะเป็นคนที่ปลอบประโลมจิตใจของเธอเสมอมา  "ถิงถิง!!" เสียงเรียกอันคุ้นเคยดังขึ้นด้านหลังของหญิงงสาว ทำให้เธอรีบหันไปมองโดยทันที "ป๊า" เธอเรียกผู้เป็นพ่อด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ก่อนที่เธอจะมองตามสายตาของผู้เป็นพ่อ  เพราะสินธรนั้นได้มองหมอเรศด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรแสดงให้เห็นเลยว่าเขาไม่พอใจแค่ไหนที่หมอเรศยังคงยุ่งกับลูกสาวของเขาอยู่ ก่อนที่สินธรจะเดินเข้ามาที่ลูกสาว "สวัสดะ.." "กลับบ้าน" ในตอนที่หมอเรศกำลังจะยกมือเพื่อไหว้คนที่เป็นพ่อของหญิงสาว ก็ต้องชะงัก เมื่อสินธร หันไปออกคำสั่งกับถิงถิง ลูกสาวของตัวเอง แต่ด้วยความที่หญิงสาวมีความโกรธอยู่ก่อนหน้านี้อยู่แล้ว มันเลยทำให้เธอกล้าที่จะตัดสินใจอะไรได้ง่ายขึ้น "ไม่! ป๊าตามถิงมาถึงนี่เพื่อตามถิงกลับไปให้นายนั่นดูตัวเนี่ยนะ งั้นป๊าก็กลับไปเถอะค่ะ เพราะถิงไม่อยากกลับ แล้วถิงงก็ไม่ดูตัวอะไรทั้งนั้น" เธอเอ่ยออกมาชัดถ้อยชัดคำ กับคำคัดค้านที่ทำสัญญาระหว่างสองตระกูล  เมื่อพูดจบถิงถิง ก็เลือกที่จะเดินหนีออกมาจากตรงนั้น เธอไม่ใช่คุณหนูที่เอาแต่ใจ แต่การที่ผู้เป็นพ่อทแบบนี้กับเธอ เธอรับมันไม่ได้จริงๆสิ่งเดียวที่พ่อของเธอไม่มีเลยก็คือการรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น "เดี๋ยวนี้ดื้อน่ะเราอ่ะ" หมอเรศเอ่ยแซวเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอที่มีรอยยิ้มก่อนหน้านี้ถูกเติมใบหน้าไม่สบอารมณ์ "หนูก็ไม่ได้อยากจะเถียงกับป๊าหรอกนะ แต่เรื่องนี้หนูไม่อยากที่จะยอมป๊าอีกแล้ว หนูไม่ยอมจริงๆด้วย" หมอหนุ่มยิ้มบางๆให้กับหญิงสาว หวังให้เธอยิ้มออกมาบ้าง สิ่งที่เธอเจอมันเป็นเรื่องที่ sensitive สำหรับผู้หญิงสาวมาก เธอโดนกดดันมาตั้งแต่เด็ก เรื่องเรียนต้องเป็นที่ 1 ตลอด หากไม่ได้เป็นไปตามที่สินธรหวังไว้ เธอก็จะต้องโดนดุโดนด่า หญิงสาวโดนกดดันหลายทางหลายด้านมาก ไม่มีอิสระแค่ออกเสียงเธอยังผิดเลย  "พี่พาหนูไปเที่ยวหน่อยได้ไหม หนูไม่อยากกลับไปที่บ้าน เบื่อ" เธอไม่อยากที่จะกลับไปที่บ้านในตอนนี้ หากกลับไปตอนนี้เธอก็คงจะต้องโดนบ่นหูพังแน่นอน เพราะโดนด่าเรื่องเลี่ยงดูตัว ไหนจะออกมาเที่ยวกับแฟนที่สินธรสั่งให้เลิกติดต่อ ทั้งสองหนุ่มสาวนั่งรถเล่นด้วยกัน จนถึงแม้น้ำแห่งหนึ่ง สองหนุ่มสาวนั่งเก้าอี้นั่งดูเงาพระจันทร์ในแม้น้ำ มันช่างสวยเหลือเกิน มันสวยเกินบรรยาย ไม่ว่าจะมองขึ้นไปหรือมองในน้ำมันก็ไม่สามารถที่จะทำลายความสวยของมันได้เลย หมอหนุ่มเหลือบมองหญิงสาวที่ซบอกเขา เธอถอนหายใจออกมาครู่หนึ่ง ก่อนที่หมอหนุ่มจะยิ้มออกมา "พี่ยิ้มอะไรอ่ะ" หญิงสาวเอ่ยถาม เพราะตอนที่หมอหนุ่มยิ้มเป็นจังหวะเดียวกับที่หมอหนุ่มยิ้มออกมา เธอก็เลยสงสัยว่าหมอหนุ่มยิ้มอะไร "หัวเราะเรานั่นแหละ เครียดอะไรก็ระบายกับพี่ได้นะ พี่พร้อมรับฟังปัญหาของเราทุกอย่าง คิดซะว่าพี่เป็นสมุดระบายสีก็ได้" หมอหนุ่มเอ่ยพลางลูบหัวเล็กทุยของหญิงสาว "หนูแค่อยากใช้ชีวิตที่ตัวเองเป็นคนกำหนดบ้าง แบบชีวิตจริงๆเป็นแค่ถิงถิงคนธรรมดา ไม่ใช่ถิงถิงจากวงศ์ตระกูลนิลนเรศ ที่ใครๆก็เอาแต่บอกว่าเป็นคุณหนู" เธอทำหน้าเศร้าสร้อย การที่มีชีิวและใช้ชีวิตแบบคุณหนูถิงถิงมันน่าอิจฉากว่าคนอื่น แต่ไม่มีใครรู้ว่ามันไม่ได้สุขสบายอย่างที่ใครๆเห็น จริงอย่างที่ใครหลายคนว่า เบื้องหน้ากับเบื้องหลังมันแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว เขาว่ากันว่า เวลาแห่งความสุขมักจะผ่านไปเร็วเหมือนโกหก เพราะตอนนี้เวลาล่วงเลยไปจนถึง 2 ทุ่ม เธอก็ยอมที่จะกลับบ้านโดยดี แม้ว่าจะไม่อยากกลับก็ตาม และที่เธอยอมกลับบ้านก็เพราะว่าหมอหนุ่มนั้นคะยั้นคะยอให้เธอกลับบ้าน ตลอดระยะทางที่ผ่านมาหญิงสาวเหม่อลอย เธอไม่รู้หรอกว่าอนาคตเธอจะเป็นอย่างไร แต่หัวเด็ดตีนขาดยังไงเธอก็ไม่แต่งงานกับคนที่ไม่รู้จักและคนที่เธอไม่ได้รัก เพียงไม่นานรถหรูของหญิงสาวก็เคลื่อนตัวมาถึงหน้าบ้าน ก่อนที่เธอจะเปิดประจกรถลง "กลับบ้านดีๆนะคะ" หญิงสาวเอ่ยบอกหมอหนุ่มที่ขับรถตามเธอมาตลอดทาง เพราะกลัวว่าหญิงสาวจะกลัว ก่อนที่รถของเธอจะเคลื่อนตัวเข้าไปยังโรงรถที่มีรถหลายสิบคัน สองเท้าก้าวเข้าบ้านหลังโตที่ใครๆต่างก็อิจฉา หลังจากเข้าบ้านมาสีหน้าของเธอตอนนั้นกับตอนนี้เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด "ทำไมกลับมาตอนนี้ แกไปไหนมา" เมื่อย่างกรายเข้ามาได้แปบหนึ่งก็พบกับผู้เป็นพ่อที่กำลังนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก "ทำไมคะ หนูจะกลับตอนไหนมันก็เรื่องของหนู"เธอพูดต่อปากต่อคำกับสินธร ก่อนที่ร่างบางเลือกที่จะเดินขึ้นไปบนชั้นสองแล้วเดินเข้าห้องไป แต่ก่อนที่จะเดินขึ้นไปเธอกลับต้องชะงักกับคำพูดของสินธร "พรุ่งนี้ คุณเคนจะมาดูตัวของแก ครั้งนี้แกห้ามหนีไปไหนอีก อย่าทำให้คุณเคนต้องหมดความอดทนเเพราะแก" สินธรเอ่ยออกมา แต่มันกลับเป็นคำสั่งอย่างเห็นได้ชัด "หนูไม่อยู่มีธุระ และเขาจะมีความอดทนหรือไม่ มันก็ไม่ใช่เรื่องของหนู มันไม่ได้เกี่ยวกับหนู และป๊าก็ห้ามหนูไม่ได้"  เพราะเธอก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น เขาจะมีความอดทนหรือไม่มันก็ไม่ใช่ธุระของเธอ "ทำไมฉันจะห้ามแกไม่ได้ ไม่มีเงินซะอย่างแกจะไปไหนได้ เอก โทรไปตัดบัตรเครดิตของคุณหนูถิงถิง แล้วอย่าปล่อยให้คลาดสายตา อย่าให้ถิงถิงออกจากบ้าน ใครขัดคำสั่ง รู้ใช่ไหมว่าต้องโดนอะไร"แล้วคำสั่งนั้นของสินธรแน่นอนว่ามันทำให้หญิงสาวไม่พอใจเป็นอย่างมาก  "ป๊าจะทำแบบนี้กับหนูไม่ได้! หนูก็คนนะไม่ใช่สิ่งของของป๊า ที่ป๊าจะหยิบหรือยกให้ใครก็ได้" หญิงสาวเริ่มถกเถถียงออกมาทันทีและครั้งนี้เธอใช้อารมณืแน่นอน เธอไม่ใช่คนที่จะเถียงบิดาแบบนี้ แต่ด้วยความที่อะไรอะไรมันก็กดดันให้เธอแสดงกิริยาก้าวร้าวออกมา "ฉันทำกับแกได้ เพราะฉันเป็นพ่อของแก และพรุ่งนี้ช่วยทำตัวแต่งตัวให้ดี เพราะคุณเคนไม่ใช่คนที่แกจะล้อเล่นได้" สินธรเริ่มโกรธลูกสาวที่เธอเอาแต่เถียงไม่ยอมแบบนี้ เขารู้อยู่แล้วล่ะ ว่าลูกสาวของตัวเองดื้อเงียบ "ยังไงหนูก็ไม่อยู่ ป๊าอยากทำอะไรก็ทำไปเลย แต่ป๊าบังคับหนูไม่ได้" เธอพูดก่อนจะเดินขึ้นห้องไปไม่รอให้ผู้เป็นพ่อเอ่ยอะไรออกมา  เช้ววันต่อมา  "ป๊า เงินของหนูอยู่ไหน ป๊า!" เธอเดินลงมาโวยวาย ก็เพราะเงินในกระปุกออมสินของเธอนั้นมันหายไปหมดเลย ไม่เหลือแม้แต่บาทเดียว  "คุณหนูครับ คุณท่านให้ผมขึ้นไปเอาไว้เองครับ"  เป็นเอกที่ตอบคำถามแทนสินธรที่จิบกาแฟสายตาก็อ่านหนังสือพิมพ์ไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลยสักอย่าง "พี่เอก เอาเงินของถิงคืนมา ถิงต้องใช้" ถึงแม้ว่าสินธรจะตัดบัตรเครดิตของเธอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเพราะตัวของเธอนั้นมีเงินเก็บเอาไว้ แต่ตอนนี้มันกลับหายไปหมดเพราะสินธรได้ทำการยึดมันไป "ขอโทษครับคุณหนูถิงถิง ผมทำตามคำสั่งของคุณท่าน" เอกพูดจบเขาก็เดินออกไป "แกเลิกทำตัวไร้สาระแล้วไปนั่งนิ่งๆ อีก 5 นาทีคุณเคนก็จะมาแล้ว" สินธรเอ่ยบอกลูกสาว ก่อนจะพับหนังสือพิมพ์แล้วตั้งมันไว้ที่โต๊ะ "หนูไม่อยู่" การเลี่ยงคือสิ่งที่เธอต้องการ เพราะมันยื้อเวลาได้ดีที่สุด เพราะยังไงทั้งสองตระกูลก็จะต้องแต่งงานกัน แต่หากถึงตอนนั้นเขาไม่อยากรอ เขาก็น่าจะหาคนอื่นมาแต่งงานแทนเธอก็ได้ "หลีกไป! เมื่อเธอจะก้าวขาออกจากประตูบ้าน ลูกน้องของสินธรก็ยืนขว้างหญิงสาวทันที เพราะนั้นคือคำสั่งของสินธร หากพวกเขาปล่อยให้หญิงสาวออกไป พวกเขาจะเป็นคนที่เดือดร้อนเสียเอง "ฉันบอกให้หลีกไปไง อยากตายหรือไงห่ะ" ลูกน้องของสินธรต่างหันมองหน้ากัน เพราะหญิงสาวไม่ค่อยที่จะแสดงกิริยาแบบนี้ "สิ่งเดียวที่แกต้องทำในตอนนี้คือนั่งอยู่เฉย กลับเข้าไปในห้องรับแขก" ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาบอกหญิงสาวที่กระวนกระวายกับการหนีตัวครั้งนี้ "นั่นไง คุณเคนมาแล้ว กลับเข้าไปนั่งให้มันดีๆ" รถหลายคันเข้ามาภายในบ้านของหญิงสาว ก่อนที่ชายชุดดำคนหนึ่งวิ่งไปเปิดประตูรถให้ใครบางคน ร่างสูงโปร่งเดินลงมาจากรถรราวกับนายแบบเขาหน้าต่อหล่อเหลา หน้าตาของชายหนุ่มสามารถมัดใจสาวๆได้หลายคน แต่มันไม่ใช่สำหรับเธอ และแล้วร่างสูงโปร่งก็เดินเข้ามาใกล้ๆหญิงสาว สายตาของเขามองใบหน้าหวานของถวิกาไม่วางตา "เจอกันสักทีนะ...คุณหนูถิงถิง"