Chapter 2
1309 Words
I can’t see anything just a black space between my eyes. I tried to open it pero parang ang bigat ng pakiramdam ko.
“Cham, OMG gising na yata si Cham.” I heard someone scream.
“Anak, anak, anak gising ka na ba talaga?” niyugyog niya ako. Kilala ko ang boses na yun, boses ni Itay yun.
“Bes, please open your eyes. We want to know your okay now.” Naramdaman ko na may humawak pa sa isang kamay ko. After that I heard all of them sob.
“Doc, nakita namin siyang gumalaw.” Rinig ko na sabi ni Sharm sa doctor, after that I can feel that the doctor is examining me. I have my senses but I can’t open my eyes, but I can feel what the doctor’s doing with me.
“She’s doing better now, her heart rate and blood pressure are so normal now. I think we’ll just wait for her to wake up.” Doctor said to them.
But I don’t want to wake up, as far as I remember I lost the very important person in my life and maybe that’s why I’m in here because I think I fainted last time.
“Nay umiiyak si Cham, hala anong nangyayari sa kanya?” gulat na sabi ni Ate Myles.
I’m still in pain right now, kung pwede ko lang sundan si Ellsworth ginawa ko na but I need to be strong for my Chelsea. Siya na lang ang natitirang buhay ko.
I decided starting today I will try my best para matanggap ang nangyari sa amin ni Ellsworth. Sana mahintay niya ako sa kabilang buhay.
Unti-unti kong binuksan ang mga mata ko. As I expected isang puting kisame ang bumungad sa akin, pati na din ang masaya na malungkot na mukha ng mga mahal ko sa buhay.
“Bes, I’m so glad that your finally okay na.” bungad sa akin ni Sharm.
“Where is Chelsea?” ito kaagad ang tanong ko sa kanila hindi ko kasi makita ang anak ko. Lahat sila kumpleto dito pati na din ang parents ni bes. Pero hindi ko man lang makita si Chelsea.
Hindi sila sumasagot bagkus ay sabay-sabay sila nagkatinginan na parang wala silang alam.
“Nasaan ang anak ko?” tanong ko ulit sa kanila.
Wala na naman ako narinig na sagot sa kanila. Tinignan ko ang sarili ko may salamin kasi na katamtaman sa tapat ko. Bakit may benda ang ulo ko? Ganoon ba kalala ang pagkahimatay ko noong nakaraan?
“Si Ellsworth nasaan?” I asked again, but same thing all of them are puzzled with what I’m asking.
“Teka Nay, tawagin ko lang ulit si Doc” si Ate Ading.
“Bakit hindi niyo ako sinasagot? Asan na ang anak ko at si Ellsworth?” inis na sabi ko.
“Anak wag mo muna pilitin sarili mo magsalita baka mapaano ka.” Pigil sa akin ni Itay.
“Bakit ba kasi ayaw niyo sabihin nasaan na sila.” Naiiyak na ako sa inis.
“Doc ayan po gising na kapatid ko pero kung sino-sino hinahanap niya.” Si Ate Myles dinaluhan niya ang doctor palapit sa akin.
“Doc hinahanap ko lang naman ang anak ko at boyfriend ko. Masama ba na hanapin sila?” bungad ko sa doctor habang tinitignan niya ang mga aparato sa tabi ko.
“I think nagkaroon siya ng temporary memories added to her brain due to the severe head injury she had. Medyo rare ang ganitong case pwedeng sa sobrang tagal niyang walang malay ay she dreamt of having a child.” Explanasyon ng doctor. Napakunot ang noo ko, hindi pwede yung sinasabi niya. May anak ako at si Chelsea yun.
“Please don’t play with me, meron talaga akong anak Chelsea ang name niya.” Paghuhurumentado ko pinilit kong umupo pero mabigat pa ang katawan ko. Sumakit tuloy ang ulo ko.
“Cham, I will help you go thru with this kailangan lang natin ng isang magaling na psychologist. Mahirap ang case mo coz you believe sa mga panaginip mo while your unconscious.” Dugtong ng doctor. Napasinghap ako I can’t believe it.
“Bebe tulog ka ng dalawang buwan, saka wala ka ngang boyfriend anak pa kaya.” Sabat ni Ate Ading, tinignan ko siya ng masama. Hindi totoo ito.
“Yes bes, that’s true. You had a very bad accident with Brandon by the time na susunduin niyo kami sa airport two months ago. Nabangga ang kotse niyo at ikaw ang napuruhan. We all even thought na hindi mo na kakayanin dahil sa sobrang severe ng head injury mo. We almost lose hope but miracle really exist, look at you now your back.” Kwento ni Sharm.
I can’t believe it. Hindi pa rin na-absorb ng utak ko lahat ng sinasabi nila.
“Pero hindi maari eh, may anak na talaga ako four years old na nga siya eh at si Ellsworth ang tatay non kilala mo siya bes eh kilala niyo siya lahat.” Maktol na sabi ko.
Bakit ba ako pinaglalaruan ng tadhana. Ano bang kasalanan ko at ito na naman panibago na naman sakit ang binigay sa akin. Si Chelsea na nga lang ang natitira kong lakas nawala pa.
“Anak mabuti siguro na magpahinga ka na muna ulit, wag mong pilitin ang sarili mo na magisip hindi ito maganda sayo.” Suway sa akin ni Inay habang hinahagod niya ang ulo ko.
“Inay si Chelsea, si Ellsworth saan siya inilibing?”
“Sshhh, matulog ka na ulit pag gising mo baka okay na lahat.” Bulong sa akin ni Nanay at sabay halik sa akin sa noo.
Baka nga, itulog ko lang ito baka bumalik na ako sa realidad at makasama si Chelsea.
***
Lumipas ang isang lingo at makakalabas na ako sa hospital. Isang lingo ako na umaasa na sa tuwing matutulog ako at gigising ay babalik si Chelsea, pero hindi pa din ito nangyayari. Hindi na nila ako makausap ng matino dahil tuwing gising ako ay tanging pagluha at paghikbi ko lang ang naririnig nila mula sa akin.
Hindi nila ako maintindihan, hindi nila alam na meron talagang Ellsworth at Chelsea sa buhay ko. Dalawang buwan daw akong walang malay pero halos anim na taon ang nawala sa buhay ko. Paano ko makakalimutan yun. Pakiexplain?
Paano ko matatanggap na hindi pala totoo ang mga yun? Kahit ako hindi ko alam, paano ako magsisimula na isipin na isa lang iyong napakahabang panaginip na kung papapiliin ako ay ayaw ko ng magising ulit, mas gusto ko kasama anak ko.
Kasalukuyan na binabaybay namin ang daan patungo daw sa magiging bagong apartment namin, napagdesisyunan kasi ng dalawang ate ko na samahan na ako dito sa Maynila.
“Mach kain muna tayo may malapit na Chinese restaurant dito.” Alok ni Brandon, isang matipid na tango lang ang ibinigay ko sa kanya. Masyadong aloof ako ngayon sa kanya dahil fresh pa din sa mga alaala ko ang mga ginawa niya sa akin sa panaginip ko kuno, na for me totoo lahat yun.
Masaya silang nagkwekwentuhan habang kumakain pero ako ito nakatitig lang sa pagkain at pinaglalaruan ang kutsara at tinidor.
“Mach ito oh favorite mo sharksfin.” Nilagyan niya ako ng tatlong piraso sa plato ko.
“Salamat.” Walang ganang sagot ko.
“I’m so glad your back Mach hindi ako magsasawa na paalala yun sa’yo.” He said and hold my hand, hindi ko naman pinahalata ang pagka-asiwa ko sa ginawa niya.
“Thanks” matipid na sagot ko.
Pagkatapos din namin kumain ay nagyaya ako na umuwi na dahil gusto ko na magpahinga sumasakit na naman ang ulo ko.
“Were here” sigaw ni Ate Ading.
I was stunned when I saw our new apartment. It’s the same apartment sa panaginip ko. Lalong sumakit ang ulo ko lahat ng alaala ko ay bumabalik sa utak ko.
“Akyat na ako ate ang sakit talaga ng ulo ko.” Sabi ko tinuro naman sa akin nila ang magiging kwarto ko. Hindi ako nagkamali it’s the same room I occupied in my dreams.
I can’t help but to cry again. Is it a déjàvu? Makikita ko ba ulit si Ellsworth?
- Writer
