POV ni Celeste
Tahimik ang opisina sa hapon na iyon. Malapit nang mag-alas-singko, at karamihan sa mga empleyado ay nagsimula nang magligpit. Nasa lounge ako, hawak-hawak ang tasa ng cappuccino habang minamasdan ang Makati skyline sa bintana. Ang isip ko ay masaya pa rin—hindi pa rin mawala sa alaala ko kung paano si Celine, ‘yung witty at matapang na dalagang iyon, ay sumalo sa mga problema ng kumpanya nitong mga nakaraang linggo. Kahit ilang araw na ang lumipas, tuwing naiisip ko kung paano niya pinatibay si Lance, napapangiti ako nang mag-isa.
Biglang nag-vibrate ang phone ko sa mesa. Tumalon ang pangalan sa screen—Armando Zamora. Nanlaki ang mga mata ko, at halos mahulog ang tasa ko sa kaba.
“Armando?” mahina kong sabi nang sagutin ko ang tawag.
“Celeste,” malamig at buo ang boses
