(POV ni Celine)
Tahimik ang buong condo nang matapos kong isara ang pinto matapos ihatid si Ma’am Celeste. Nakalapag pa rin sa center table ang mga prutas at gamot na dala niya, at sa tabi ng sofa, nakatayo si Lance—hawak-hawak ang tasa ng natitirang sabaw. Ang mukha niya ay may bahid pa rin ng pag-aalala kahit kanina pa bumaba ang lagnat ko.
“Sigurado ka bang okay ka na?” tanong niya sa mababang tono, para bang baka masaktan ako kung mas malakas.
Ngumiti ako kahit medyo nanghihina. “Oo, okay na. Grabe ka maka-worry. Hindi na ako bata, Lance.”
Naglakad siya papalapit at inilapag ang tasa sa mesa. “I’m not convinced. At hindi ako komportable na iiwan kang mag-isa ngayong gabi.”
“Ha?” Kunot-noo akong napalingon. “Lance, hindi naman kailangan—”
“Celine” putol niya sa akin, seryoso ang
