Celine’s POV
Dama ko ang malamig ang simoy ng hangin nang ihatid ko ang mga gamit ko sa kotse ni Lance. Ang ancestral house ay tahimik pa—wala na ang ingay ng mga pinsan, wala na ang tawanan kagabi. Pero sa loob ko, parang may natirang musika ng mga halakhak at ang init ng mga titig ni Lance.
Hindi na namin sila inabalang gisingin pa. Nakapagpaalam na kami kagabi na madaling araw kami bibyahe para iwas traffic at para makatating kami ng maaga at makahanda for the next day's back-to+work routine
“Ready ka na?” tanong niya habang isinasara ang trunk.
“Hmm,” tango ko, sabay himas sa balikat dahil sa lamig. “Pero parang ayoko pa.”
“Same,” sagot niya, at sandali kaming nagkatitigan.
Sa simula ng biyahe, tahimik kami. Binuksan niya ang soft playlist—mga mellow love songs na sakto lang a
