เป็นภรรยาทรราชมิใช่เรื่องง่าย

ประกาศจากตระกูลโนอาห์ ทางคฤหาสน์โนอาห์ต้องการสตรีเพื่อแต่งงานกับท่านดยุค สตรีผู้ใดที่สนใจสามารถลงชื่อได้ที่หน้าคฤหาสน์ ฉันยืนมองแผ่นป้ายประกาศนั้นยาวนานหลายนาที ก่อนจะตัดสินใจดึงมันออกมาพับใส่กระเป๋ากลับบ้าน ที่หน้าบ้านของฉันเองก็มีป้ายประกาศเช่นกัน บ้านหลังนี้กำลังจะถูกยึด และกิจการทั้งหมดของตระกูลนีฟก็กำลังจะล้มละลาย บ้านของฉันในตอนนี้ถังแตกสุดๆไปเลย ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองถึงได้มีความทรงจำในชาติที่แล้ว แต่ทว่าไอ้ความทรงจำที่ว่านั่นมันมิได้มีประโยชน์อะไรเลย เพราะว่าฉันดันอยู่ในช่วงที่นิยายจบแล้ว รู้แค่เพียงอดีตเท่านั้น ส่วนปัจจุบันและในอนาคตฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง "อ่า..ลีอาลูกรัก พ่อกับแม่กำลังจะไปดื่มน้ำชายามบ่ายที่ริมทะเลสาบ ลูกอยากจะไปด้วยกันไหมจ๊ะ" จะไม่มีที่ซุกหัวนอนอยู่แล้ว แต่ท่านพ่อกับท่านแม่ที่เป็นพวกโรแมนติกเข้าเส้นเลือด ยังมีอารมณ์พากันออกไปเที่ยวเล่น.. "ลีอา อย่ามองแม่ด้วยสายตาแบบนั้นสิ ไม่มีบ้านนี่เราก็มิได้จะตายสักหน่อย แต่ถ้าไม่มีพ่อ แม่จะตายตรงนี้อย่างแน่นอน" ทั้งที่พยายามทำใจให้ชินกับความรักอันมากล้นของท่านพ่อและท่านแม่แต่มันจะทำใจให้ชินยังไหว!! ฉันกางกระดาษใบนั้นออกมาดูอีกครั้ง เอาวะ ท่านดยุคที่ใกล้ตายเพราะเป็นไข้ใจ เขาน่าจะทนได้อีกไม่นานหรอก และถ้าเขาตายละก็..สมบัติทุกอย่างของโนอาห์ก็จะเป็นของเธอที่เป็นภรรยาของเขา เธอจะสามารถมีเงินทองให้ท่านพ่อและท่านแม่ได้เที่ยวเล่น.. ไปลองดูสักครั้ง ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอกไม่เสียหายอะไร เพราะว่านี่คือตอนจบแสนสุขของนิยายเรื่อง รัชทายาทที่รัก ตามเนื้อเรื่องคือตระกูลโนอาห์นั้นร่ำรวยมาก แต่ท่านดยุคคือคนสารเลวผู้หนึ่ง เขารักพระชายาขององค์รัชทายาท ท่านพยายามอย่างยิ่งที่จะแย่งนางมาจนผู้คนทั่วทั้งจักรวรรดิสาปส่ง หนักสุดคือท่านดยุคถึงกับวางยาองค์รัชทายาท ทว่าองค์จักรพรรดิรักท่านดยุคราวกับบุตรแท้ๆ จึงทรงปกป้อง และบอกว่าเรื่องการวางยาเป็นเพียงข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริง แต่ท่านดยุคก็ยังไม่ยอมแพ้ พระองค์บุกเข้าไปที่ห้องของพระชายาในยามวิกาลเพื่อบอกรักพระนาง.. รอบนี้องค์รัชทายาทไม่ยินยอมอีกต่อไปเพราะพระองค์ใช้วาจาศักดิ์สิทธิ์กับท่านดยุค เมื่อใดก็ตามที่ท่านดยุคคิดถึงพระชายาร่างกายจะร้อนราวกับถูกไฟแผดเผา สภาพของท่านดยุคในตอนนี้ก็เลยทั้งเจ็บปวดจากวาจาศักดิ์สิทธิ์และเจ็บปวดจากความรักที่ไม่สมหวัง บางทีเขาอาจจะใกล้ตายในเร็ววัน อันที่จริงสมควรแล้วที่คนสารเลวผู้นั้นจะตายน่ะ "เชิญเขียนชื่อลงไปในช่องนี้ได้เลยครับ นี่คือทะเบียนสมรส.." คราแรก ฉันคิดว่าจะมีสตรีมากมายมากที่นี่เพื่อเป็นดัชเชสโนอาห์ แต่ทว่ากลับไม่มีใครสักคน..มีฉันเพียงคนเดียว และแน่นอนว่าฉันได้รับเลือก เป็นดัชเชสโนอาห์ ภริยาผู้ร่ำรวยของตัวร้ายที่กำลังจะมีจุดจบอันน่าเวทนา.. "ข้าเป็นพ่อบ้านดูแลที่นี่ครับ อาจจะเสียมารยาทนิดหน่อยแต่ทว่าทางเราจะไม่จัดงานแต่งงานครับ" "อ่า..เรื่องนั้นไม่เป็นไรค่ะ" ดีเสียอีกเธอเองก็ไม่อยากประกาศให้ใครรู้ว่าเธอเป็นดัชเชสโนอาห์ เดิมทีดยุคไม่ใช่คนที่ชอบเข้าสังคมอยู่แล้ว เรื่องภรรยาของเขาไม่มีใครมานั่งสนใจหรอก "คงจะดีถ้าดัชเชสอยู่ที่นี่เลยนับจากนี้เป็นต้นไป" "คะ? ..พอดีมีเรื่องที่ข้าจะต้องกลับไปจัดการ.." "หากเป็นเรื่องหนี้สินของตระกูลนีฟ ดัชเชสคลายกังวลได้เลยครับ เพราะข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ตอนนี้สิ่งที่ท่านควรจะทำนั่นคือการไปหาท่านดยุค..." ไวกว่าความคิดฉันก็ถูกจับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ แล้วถูกสาวใช้พามาที่หน้าห้องนอนของท่านดยุค ไม่เป็นไรลีอา ใจเย็นไว้ สภาพของเขาอาจจะสยดสยองเพราะเขาถูกวาจาศักดิ์สิทธิ์ขององค์รัชทายาทไป อย่าแสดงท่าทีรังเกียจเขาเด็ดขาด เธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะเสแสร้งทำเป็นรักเขา ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเทียนหอมที่ถูกจุดเอาไว้ ลีอาถูกผลักเข้ามาก่อนที่ประตูจะปิดลง เธอหันไปมองหน้าของพ่อบ้านด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม "ฝากดูแลท่านดยุคด้วยครับ..ดัชเชสลีอา" เธอกลืนน้ำลายลงคอ พร้อมกับเดินมาที่เตียง อย่างน้อยที่ข้างเตียงก็มีผ้าและอ่างน้ำ มันไม่ต่างจากที่คิดสักเท่าไหร่เพราะว่าหน้าที่ของเธอมันคือการดูแลคนป่วย.. เธอนั่งลงข้างเตียงก่อนจะใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเขา พระเจ้า...ความหล่อเหลานี่มันอะไรกัน!!! คนหน้าตาดีขนาดนี้ไปรักเมียคนอื่นทำไมกันวะเนี่ย! "ใคร?" จะบอกว่ายังไงดีล่ะเนี่ย "อะ..เอ่อ ฉันลีอาค่ะ เป็นผู้ดูแลท่านดยุค" "ข้าไม่ต้องการผู้ดูแล ถ้าเป็นคู่นอนก็ว่าไปอย่าง.." ใช่..นี่ล่ะดยุคโนอาห์ เลียม ความชั่วช้าที่ออกมาจากสายตา คำพูด การกระทำหรือมันอาจจะรวมไปถึงลมหายใจ ปฏิเสธความหล่อเหลาของเขาไม่ได้จริงๆแต่เธอไม่คิดหลงกลใบหน้านี้หรอกนะ เพราะว่าเมนของเธอคือองค์รัชทายาทเท่านั้น ต้องเป็นหนุ่มแสนดีสิถึงจะเหมาะสม..แบดบอยอะไรนั่นไม่เอาหรอก! "อ่า..ร่างกายของท่านดยุคก็ยังไม่แข็งแรง ยังไงท่านนอนพักผ่อน.." "ข้านอนมามากพอแล้ว อีกทั้งข้าแข็งและแรงมากด้วย แน่นอนว่าหากเจ้าอยากจะพิสูจน์ว่าพละกำลังของข้ามันมีมากแค่ไหน ก็แค่ถอดชุดเดรสนี่ออกมา.." ลีอาปั้นยิ้มที่หวานล้ำขึ้นมา พร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่เป็นมิตร "ข้า..มิได้อยากรู้สักเท่าไหร่นักหรอกค่ะ ไม่ต้องแสดงให้ดูก็ได้" เขาหรี่ตามองหน้าเธอ "เมื่อครู่พ่อบ้านเรียกเจ้าว่าดัชเชส เจ้าคือสตรีที่จะมาเป็นภรรยาของข้าอย่างนั้นหรือ? กลิ่นเงินมันหอมหวานมากสินะถึงได้มาเป็นภรรยาของคนชั่วช้าอย่างข้า.." ใช่..เพราะเงินล้วนๆเลย แต่ในประกาศมันบอกว่าท่านใกล้จะตายนี่!! แล้วท่านดยุคที่ไม่เป็นอะไรสักนิดเบื้องหน้าข้านี้มันคืออะไรกัน!! "ไม่ใช่..แบบนั้นนะคะ ข้ารู้ว่าทุกคนมองท่านดยุคเช่นนั้นเพราะว่าข่าวลือที่เกิดขึ้นมา..อันที่จริงแล้วข้าชอบท่าน ข้าเฝ้ามองท่านดยุคมาโดยตลอด โดยเฉพาะในมุมที่คนอื่นไม่เคยเห็นความเมตตาของท่าน.." ...คิด...ไม่ออก หรือว่ามันไม่มีเลยกันฟะ!! ในนิยายไม่ได้กล่าวถึงข้อดีของชายผู้นี้เลย!! ไม่อ่อนโยนและไม่คิดช่วยเหลือใครทั้งนั้น!! "ความเมตตาของท่านที่มีต่อข้ารับใช้ในคฤหาสน์โนอาห์" "...เมื่อวานข้าพึ่งฆ่าสาวใช้ที่รินน้ำชาหก" "อ่า..เรื่องนั้นนางอาจจะตั้งใจทำร้ายร่างกายของท่าน" "นางมิได้ตั้งใจอีกทั้งนางคือหญิงชราที่อยู่ที่นี่มานาน" รอยยิ้มแข็งค้างอยู่บนใบหน้าของลีอา ไอ้คนสารเลวผู้นี้ทำร้ายได้กระทั่งหญิงชรา! "เรื่องอื่นข้ามิได้สนใจ เพราะว่าใบหน้าของท่านดยุคนั้นหล่อเหลาถูกใจข้าเป็นอย่างมาก" เลียมแสยะยิ้มขึ้นมา "เจ้าเห็นข้าครั้งแรกที่ไหนสาวน้อย" "วันชาติค่ะ ท่านดยุคเป็นผู้ได้รับเลือกให้เชิญธง.." "วันนั้นข้าไม่ได้ไป เจ้าจำผิดแล้วล่ะ" "ไปค่ะ วันนั้นท่านไปที่นั่น!" เพราะว่าในหนังสือเขียนเอาไว้แบบนั้น ชายผู้นี้นอกจากชั่วช้าแล้ว เขายังเป็นคนสติไม่ดีอีกอย่างนั้นหรือ!!