เมีย(น้อย)

“มิน แขกวีไอพีสองเรียกหาน่ะ” เสียงของพี่เปรี้ยวหัวหน้างานบอกฉันออกมา “ค่ะ” ฉันรับคำแล้วเดินตรงขึ้นไปยังชั้นสอง ที่เป็นชั้นวีไอพีของคลับเพื่อไปหาลูกค้าที่ต้องการเจอฉัน ฉัน มิน หรือ เขมมินทรา ตอนนี้เรียนอยู่ปี 3 มหาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งของประเทศ นิสัยฉันเป็นคนปกติทั่วไป ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ไม่ได้ซื่อบื้อหรือเรียบร้อย แต่ก็ไม่ได้แรงอะไร ตอนนี้ฉันทำงานเป็นเด็กนั่งดริ๊งก์ที่คลับดังย่านหนึ่งละแวกมหาลัย แล้วถ้าถามว่าทำไมถึงต้องทำงานทั้งที่เรียนเอกชน ตอบเลยว่าฉันได้ทุนเรียนตลอดหลักสูตร 4 ปี แต่ต้องรักษาเงื่อนไขคือ ทำเกรดให้ได้ 3.00 บวก แล้วก็ช่วยกิจกรรม ซึ่งอาจจะเป็นเรื่องปกติของเด็กทุน ที่ฉันต้องทำงานแบบนี้ เพราะว่าฉันอาศัยอยู่กับป้าสองคน แต่ตอนนี้ป้าอยู่ต่างจังหวัด ฉันเป็นเด็กต่างจังหวัด ได้ทุนก็เลยมาเรียน เพราะว่ามหาลัยนี้ค่อนข้างขึ้นชื่อมาก ส่วนพ่อแม่ฉันแยกทางกันตั้งแต่ฉันยังเล็กๆ แม่เลี้ยงฉันกับป้า แต่แม่เสียไปก่อนด้วยโรครุมเร้า ป้าก็เลยเลี้ยงฉันแทน ฉันก็เลยต้องหางานที่ได้เงินเยอะๆ เพื่อจะได้ไว้ใช้จ่ายของตัวเอง และส่งให้ป้าบ้างเท่าที่ไหว “มาแล้วเหรอ” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นเมื่อฉันเดินไปถึงโต๊ะ “สวัสดีค่ะ” ฉันยิ้มและทักเขาไปตามหน้าที่ ถามว่าฉันชอบไหม ก็ไม่ได้ชอบหรอก ตอนแรกก็เป็นเด็กเสิร์ฟธรรมดา แต่เห็นเพื่อนร่วมงานบอกว่าทำแบบนี้ได้เงินเยอะกว่า และเราก็เลือกได้ด้วย ว่าจะแค่นั่งเอนเตอร์เทนเขาหรือว่าจะต่อ ซึ่งลูกค้าก็ไม่มีสิทธิ์บังคับ ฉันเลยเลือกทำ “ดื่มอะไรไหม สั่งเลยสิ” ชายตรงหน้า มีชื่อว่าคุณราม เขาอายุยังไม่เยอะ ประมาณยี่สิบปลายๆ หรือไม่ก็สามสิบต้นๆ เขาถือว่าเป็นลูกค้าประจำของฉันเลยก็ว่าได้ เพราะถ้าเขามาที่นี่เขาต้องเรียกฉันตลอด และฉันก็ชอบนะ เพราะว่าเขาค่อนข้างวางตัวดี ไม่ทำรุ่มร่าม เหมือนแค่ให้ฉันมานั่งชงเหล้าแล้วก็เป็นเพื่อนคุยกับเขาแค่นั้น “ดื่มบนโต๊ะก็ได้ค่ะ” ฉันตอบเขากลับไปอย่างไม่เรื่องมาก เรื่องแอลกอฮอล์ฉันก็ดื่มเป็นอยู่แล้ว เพราะต้องฝึกไว้ไม่ให้โดนมอม แต่ฉันก็ไม่ได้ชอบหรอก ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ดื่ม และส่วนมากฉันก็แค่นั่งจิบไปเรื่อยๆ “ช่วงนี้เป็นยังไง ลูกค้าเยอะไหม” คุณรามถามฉันออกมา “ก็พอสมควรค่ะ” ฉันคุยกับเขาไปอย่างไม่ปิดบัง ก็บอกแล้วว่าฉันมานั่งกับเขาตลอด ฉันทำงานตั้งแต่เข้าปีหนึ่ง จนขึ้นปีสองนั่นแหละได้เปลี่ยนมาทำนั่งดริ๊งก์ จนตอนนี้ก็จบปีสอง เตรียมจะขึ้นปีสามแล้ว “แล้วเจอลูกค้าลวนลามเยอะไหม” “มีบ้างค่ะ แต่ดีที่ส่วนใหญ่พี่เปรี้ยวจะมาส่ง และบอกข้อตกลงไว้ก่อนเลยไม่ค่อยมีเท่าไหร่...” “นอกจากคนที่เมาจนไม่มีสตินั่นแหละ ที่จะมีเผลอบ้าง” เพราะเวลามีลูกค้าที่นอกเหนือจากคุณรามและลูกค้าอีกสองสามคนที่เป็นลูกค้าประจำของฉันที่เขาจะรู้อยู่แล้วว่าฉันไม่รับงานนอก เขาก็จะไม่ทำรุ่มร่ามแค่ให้นั่งชงเหล้าและเป็นเพื่อนคุย ส่วนคนอื่นๆ พี่เปรี้ยวจะตามมากำกับและบอกกับลูกค้าก่อน ว่าฉันไม่รับงานและไม่ทำอะไรนอกเหนือจากนั่งดริ๊งก์และนั่งคุย ถามว่าทำไมพี่เปรี้ยวถึงต้องตามมาเคลียร์ให้ฉันขนาดนี้ ก็เพราะว่าเริ่มแรกคนที่ให้ฉันทำก็คือพี่เปรี้ยวเอง ตอนนั้นเด็กในร้านไม่พอ พี่เปรี้ยวเลยมาขอให้ฉันช่วย ตอนแรกฉันก็ปฏิเสธเพราะไม่ชอบให้ใครมาล้วงหรือคลำอะไร ตอนเสิร์ฟก็มีโดนแต๊ะอั๋งบ้าง แต่มันคงไม่มากเท่าไปนั่งดริ๊งก์ พี่เปรี้ยวเลยสัญญาไว้ ว่าทุกครั้งที่มีลูกค้าเรียกฉัน พี่แกจะเป็นคนมาอธิบายเหตุผลให้ลูกค้าตลอด แล้วกลายเป็นว่า พอฉันทำ ก็ทำให้ลูกค้ายิ่งต้องการมากขึ้น หรือพูดง่ายๆ เหมือนเป็นตัวเรียกลูกค้าเลย จากปกติคนมาคลับนี้ก็เยอะแล้ว แต่พอฉันทำก็ยิ่งเยอะมากกว่าเดิม อันนี้ไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่พูดจากสิ่งที่เห็น ไม่งั้นพี่เปรี้ยวคงไม่ดูแลฉันพิเศษกว่าใครๆ “ยังไงก็ระวังตัวหน่อยนะ ฉันคงมาทุกวันไม่ได้” นั่นหมายความว่า วันที่เขามาฉันก็ต้องมาอยู่กับเขา มันก็ปลอดภัย แต่ถ้าเขาไม่ได้มา ฉันก็ต้องไปเจอลูกค้าคนอื่น ที่อาจไม่ได้เหมือนเขา “ขอบคุณนะคะ” ฉันยิ้มให้คุณรามก่อนจะนั่งคุยกันต่อเรื่อยเปื่อย