Yade’nin niyeti erkenden uyanıp güzel bir kahvaltı hazırlamak ve Asaf’a karşı hissettiği mahcubiyeti içinden atmaktı. Oysa alarmı duymadı ve alarmdan çok sonra telefonunun sesiyle sıçrayarak uyandı. Ekrana baktığında babasının yüzünü görmek elbette onu hiç şaşırtmadı, işin aslı şaşırtıcı olan gece aramamasıydı.
“Efendim?” diye cevapladı aramayı.
“Kızım kaçıncı çaldırışım bu, neden telefonu bu kadar geç açıyorsun?”
“Çünkü uyuyordum.”
Esneyerek tek eliyle gözlerini ovdu. Yeni yeni kendine gelmeye başlamıştı.
“Hım, peki… Çocuklar ne yapıyor?”
Yade tekrar esnerken kısa bir an düşündü. “Uyuyor?” dedi soru sorar gibi ama babası gülmedi.
“Asaf nerede peki?”
“Babacığım, en ufak bir fikrim yok. Farkındaysan az evvel uyandım.”
“Çok güzel.”
Yade başını yastığına yerleştirip güldü. Bu adamın
