แพรวาละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เมื่อเสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นก่อนจะถูกเปิดเข้ามาโดยเลขาส่วนตัวซึ่งเป็นสาวใหญ่วัยกลางคน ด้านหลังคือร่างสูงใหญ่ของโอลิเวอร์ คาร์ลตัน
“มิสเตอร์คาร์ลตันมาขอพบคุณแพรค่ะ”
แพรวาพยักหน้ารับทราบ เลขาสาวใหญ่จึงเดินออกไป จากนั้นผู้บริหารสาวจึงเดินไปต้อนรับแขกและเชิญเขามานั่งที่โซฟชุดรับรองแขกซึ่งตั้งอยู่ริมห้องชิดผนังกระจกที่มองออกไปเห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยา
“มิสเตอร์คาร์ลตันมาพบฉัน มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” แพรวาไม่คิดว่าลูกค้าวี.ไอ.พี. ผู้นี้จะมีธุระส่วนตัวอะไรกับเธอถึงขั้นต้องมาหาด้วยตัวเองแบบนี้
“เรียกผมว่าโอลิเวอร์ดีกว่าครับ”
“คุณเป็นลูกค้า และเราไม่ได้สนิทกัน เรียกแบบนั้นคงไม่เหมาะ”
“ผมเป็นเพื่อนเอด้า และทราบว่าคุณก็รู้จักเธอเหมือนกัน เพราะฉะนั้น เราก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้”
แพรวายิ้มให้กับการพยายามหาจุดเชื่อมโยงความสัมพันธ์ของเขา และเธอก็พอจะเดาออกแล้วว่
