Running Away From A Riego | SPG

“Easy victor,” dinig kong sabi ng piloto sa flight namin. Hindi ko na lang iyun pinansin at mas lalong nag-focus sa pag-iisip. One wrong move, and I will be doomed. Oh come on, bakit ba ang bobo ko sa board games? Sa harapan ko ay nakita ko si Daddy na nakangisi sa’kin. “Choose wisely, princess.” “I know how to make right decisions, Dad,” sagot ko sa kaniya at ngumisi din. Pero hilaw lang iyun dahil alam kong matatalo na ako. Na-corner na ng rook at queen niya ang king piece ko. Sighing, I bited my lips. Napakamot din ako sa buhok dahil alam kong wala na akong kawala. “Checkmate,” saad ni Daddy matapos ang move ko. Kainis! “Isa pa!” I shouted at Daddy. Napatingin tuloy iyong mga passenger sa’min. Daddy and I were playing chess dahil sa sobrang bagot ko. We are visiting our province in Bohol. Excited na excited ako, eh! Kaya hindi ako makatulog. “Okay. Pero last game na ‘to, ah? You have to sleep. Malayo-layo pa ang byahe natin.” Napangiti ako ng malapad dahil sa sinabi ni Daddy. Naks, naman! Kaya gustong-gusto ko si Daddy, eh, kaysa kay Mommy dahil pinagbibigyan niya ako sa lahat ng gusto ko. Well, I love my mom too pero iba pa rin talaga kapag daddy’s girl ka. “Sure!” I answered, smiling widely. We rummaged the chess pieces and was about to put my King piece when we heard a shattering of glass on the floor. Agad akong napatingin doon at napakapit sa inuupuan ko para dumungaw. “Ano yun?” curious kong tanong at napalinga-linga kung saan iyun galing. Nakita ko ang isang flight attendant na nagmamadaling maglinis sa bubog na nabasag na baso. Nakita ko siyang humihingi ng pasensiya sa mga pasahero dahil sa disturbo. She was smiling while apologizing. Hmmm, ganyan talaga kapag flight attendant no? They always smile. I wonder kung hindi ba sila nauumay kakangiti sa kanilang mga pasahero? “Aww! Nabasag lang pala na baso, Dad,” sagot ko kay Daddy at tumango sa kanya. “Ilagay mo na iyung sa’yo, Dad,” turo ko sa kaniyang mga piece.Ngumiti si daddy at ginulo ang mabuhaghag kong buhok. I pouted. “Dad! My hair!” I said and get my phone beside me. Clicking the camera button, nakita ko ang repleksiyon sa mukha. I am redheaded. Having reddish-brown hair in Philippines isn’t beautiful, I think. Minsan na akong pinagtatawanan ng mga kaklase ko noong elementary pa lang ako dahil sa kulay ng buhok ko. Tawagin ba namang mukhang manok ang buhok ko! Kainis talaga! Just because my hair is red like a rooster, I don’t think I deserve to be called as manok! Kaya insecure talaga ako sa buhok ko lalo na’t mahaba ito at makapal. I have chocolate almond brown eyes, bagay na bagay sa buhok ko. My nose is small and delicate. Above all, I know myself that I am pretty. “Tapos ka nang magpaganda?” tanong ni daddy pero may halo itong biro. “Sino bang pinapagandahan mo dito? Iyung piloto?” Doon na ako natawa dahil sa iniisip niya. “Dad, pilot never show themselves to the passenger.” Ngumiti lamang si Daddy at tinignan si mommy na nasa gilid niya at isa kong nakababatang kapatid na mahimbing na natutulog sa airplane bed for toddler. Nakita kong hinaplos ni daddy ang buhok ni mommy dahilan para bumukas ang mga mata nito. “Dad!” saway ko kay daddy dahil sa ginawa niya, ayan tuloy at nagising si mommy. “Yes, honey?” tanong ni mommy at napatingin sa paligid. “We haven’t still arrived yet.” “I know, honey.” Natawa si mommy at iniyakap ang isang kamay sa bewang ni daddy. Ang sweet talaga ng parents ko. “Kung ganoon bakit mo ako ginising?” tanong ni mommy kay daddy. “Dad, your move,” pagi-interrupt ko sa kanila. As soon as daddy moves his pawn, we heard the pilot’s deep voice. Nagtaasan ang balahibo ko dahil sa sobrang lamig at baritono ng kanyang boses. Sobrang gwapo, kumbaga! Napatingin ako sa itaas kung saan nasa tapat namin ang speaker. “Seven six hundred,” sabi nito na hindi ko maintindihan pero ngingiti-ngiti lang ako dito sa gilid. Sana makita ko man lang ang mukha niya! “Dad, do you know what’s seven six hundred means?” tanong ko kay daddy. Nakita kong ngumiti siya sa’kin. Imbes na sagutin ako ay may sinabi siya sa’kin. I find it weird. “Princess, did you memorize the atomic number of elements on the periodic table? I know you did. Try to dictate it on your head?” Nakangiti pa rin si dad nang iniutos niya iyun sa’kin. “Sure!” I answered because that’s a piece of cake. Ginawa ko ang sinabi niya at ipinikit ang mga mata. It’s better when you want to visualize something on your head. That’s my way of memorizing easily. You have to picture out the thing in your head. Habang nakapikit ang mata ay narinig ko na naman ang boses ng piloto. “Mayday, mayday, mayday.” Paulit-ulit niya itong sinasabi. Lumipad ang mata ko at nakita ang mga flight attendants na lumabas galing sa isang pintuan. They were smiling at us and whisper to the passengers in hush voices. “What’s the problem?” I asked, forehead furrowing to the flight attendant who attend in our seat. “Hey, can you repeat what I say?” she asked me instead of answering. Napatingin ako kay daddy at mommy na nakangiti lang sa’kin at sa flight attendant. “What is it?” “Heads down. Stay down. Now, repeat.” She commanded very calmly that it almost blind me the truth. But I know there’s something going on right now. May nakita akong mga nagsisigawan na passengers. Tila inaalam din sa mga flight attendants kung ano ang nangyayari! “Princess? Repeat her. It’s okay…” Daddy said and still smiled at me. And as the daddy’s girl, I heaved a deep sigh and repeated what the flight attendant told me. “Heads down. Stay down.” “You’re a good girl.” She smiled and patted my head. “I’m seventeen now,” I barked angrily. Base kasi sa kanyang tono ay parang sobrang bata ko sa paningin niya. Pero alam ko namang hindi lang ito nangyari once, everyone mistaken me younger than my age. I’m petite and unfortunately, kinulang sa height. Pero binawi naman sa mukha. She apologized and still smiled at me. Nginitian din siya nina mommy at daddy bago umalis sa seat namin. Pumunta siya sa susunod na seat para sabihin din siguro ang ginawa ko kanina. Damn, for what? Curiosity kills the cat. Nagpaalam ako sa magulang ko na pumunta sa comfort room. The flight attendant seems busy because they keep on talking calmly to the passenger, which I find odd. Ganiyan ba talaga ka-passionate ang mga flight attendants? I bet not all. Or baka naman iba lang ang airline na sinasakyan namin ngayon. I found the comfort room by myself and peed. But as I was about to flush the toilet, I heard a flight attendant crying. “How about my baby, Tamara?” “Shhh, let’s be calm, Tanya.” “No! I can’t be calm when I am…when I am carrying my son!” “This is our fate, Tanya. If we die in this plane crash, or live if we’re lucky, then that’s our fate. We have to accept it.” Tila hindi ako makahinga sa narinig. P-Plane c-crash? Napakapit ako ng mahigpit sa door knob at nagpasiyang hindi muna lalabas sa loob ng cubicle. “This is Captain Nathaniel Riego’s fault! Kung sana…” Naputol ang kaniyang sinabi nang may narinig kaming sigawan sa labas.