มาเฟียกับเมียของตาย

ยอมแล้ว

Marina Hotel

“ตัวนี้ออกอาการเร็วแค่ไหนคะ”

“ห้านาทีเต็มที่ครับ”

“ว้าว! เร็วใช้ได้เลยนะคะเนี้ย” หญิงสาวผู้มีใบหน้าเสลามองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตามีจริต ก่อนจะหยิบถุงสีน้ำตาลหม่นใบเล็กขึ้นมาสอดส่องดูสินค้าด้านใน

“ผมรับประกันได้เลยครับ ว่าไม่มีทางอดทนได้”

“แล้วถ้าอยากลองดูคุณภาพสินค้าต้องทำยังไงคะ” หญิงสาวร่างสวยเอวบางดูผู้ดีเดินมานั่งลงข้าง ๆ ลูคัสแล้วใช้ปลายนิ้วกรีดไปตามกระดุมเสื้อเขาทีละเม็ด

“เข้าไม่ได้จริง ๆ นะครับคุณมาทิลด้า”

“หลบ!”

“ผมให้เข้าไปไม่ได้จริง ๆ ครับ” เมื่อมาทิลด้าพยักหน้าให้กับครูซ บอดีการ์ดหนุ่มที่ตัวเล็กกว่าก็เซออกจากหน้าประตูทันที

ปึง!!

เสียงประตูห้องปิดด้วยความแรงพร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังกระทบพื้นเป็นจังหวะ สาวโฉมสะอางเดินเข้ามาจิกหัวของหญิงสาวที่นั่งสัมผัสเนื้อตัวคู่หมั้นของเธอออกด้วยความแรง แต่อีกคนกลับหันมาสู้กลับ ทั้งสองกำเส้นผมของกันและกันก่อนจะสลับผลัดกันเหวี่ยงไปมา

“หยุดมาทิลด้า!! หยุด!!” เสียงตะโกนของชายหนุ่มไม่อาจหยุดสงครามระหว่างสองสาวได้ ทั้งสองยังคงฉุดกระชากดึงผมเหวี่ยงกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร

มาทิลด้าเหวี่ยงหญิงสาวมาดมั่นอีกคนล้มลงไปนอนกับพื้นแล้วขึ้นไปนั่งคร่อม เธอฟาดฝ่ามือลงที่แก้มชมพูสองทีเต็มฝ่ามือ ก่อนจะถูกอีกฝ่ายหมุนลงมานอนในตำแหน่งด้านล่าง

เพียะ เพียะ!! หญิงสาวมาดมั่นตบเข้าที่แก้มมาทิลด้ากลับอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ในจังหวะที่หมุนสลับกันไปมานั้น มาทิลด้าก็งอเข่ากั้นกลางไว้ก่อนจะออกแรงกระทุ้งหน้าท้องของอีกฝ่ายแล้วถีบออกสุดความแรงจนหญิงสาวคนนั้นกระเด็นเสียหลักไปโดนขอบโต๊ะ “อ๊ะ!!”

“หยุด!!” ขณะที่มาทิลด้าลุกจะเข้าไปใส่อีกฝ่าย เสียงตะคอกของมาเฟียหนุ่มก็ดังลั่นขึ้นมา พร้อมกับแขนเรียวเล็กที่ถูกกระชากเหวี่ยงไปอีกฝั่งจนเธอเสียหลักล้มลงไป

“หยุดบ้าสักที อยากทำตัวเถื่อนก็ไปเถื่อนในถิ่นของเธอ” ไม่พอยังเดินมาชี้หน้าต่อว่าคนเป็นเมีย ก่อนจะหันหลังไปดูผู้หญิงอีกคน

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับคุณแอนนา”

“ไม่ค่ะ แอนนาไม่เจ็บ”

“อ๊ะ” ขณะที่จะลุก มาทิลด้าก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าขึ้นมา ดวงตากลมสีน้ำข้าวมองไปยังแผ่นหลังของคนที่รักเพื่อจะขอความช่วยเหลือ แต่เขากลับไม่แม้แต่จะเหลียวหลังหันมาสนใจเธอเลยสักนิด

“ทำบ้าอะไรของเธอวะ” เมื่อพยุงหญิงสาวอีกคนไปนั่งที่โซฟาเรียบร้อย ก็เดินเข้ามาต่อว่าคนตัวเล็กด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวอีกครั้ง

“แล้วนายล่ะ กำลังทำบ้าอะไรอยู่” มาทิลด้าแหงนหน้าขึ้นตะเบ็งเสียงสู้กลับ แม้ภายในใจจะสั่นไปหมดแล้วก็ตาม

“ฉันทำอะไรมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ”

“แต่เราเป็น...”

“ฉันต้องเสียลูกค้าไปอีกกี่คนเธอถึงจะพอใจวะ ฮะ ต้องอยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ต้องทำงานไหม ถึงจะพอใจเธอ มิลด้า” สาดอารมณ์ใส่โดยไม่เปิดโอกาสให้อีกคนได้พูดเลย

“…”

“ไปขอโทษคุณแอนนาซะ”

“อ๊ะ!!” แขนเรียวเล็กของคนที่นั่งอยู่บนพื้นถูกฉุดกระชากขึ้นสุดแรง ก่อนเขาจะลากเธอไปยังโซฟา มาทิลด้าได้แต่กัดริมฝีปากข่มความเจ็บเอาไว้

“ขอโทษคุณแอนนาซะ”

“…”

“มาทิลด้า” เสียงทุ้มต่ำของเขามีร่องรอยสะกดกลั้นอารมณ์ ดวงตาคมจ้องเธออย่างตำหนิ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณลูคัส แอนนาไม่ถือ” เสียงคนที่นั่งอยู่บนโซฟาเอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ เธอพอจะเดาออกว่าทั้งสองคงมีความสัมพันธ์บางอย่างกัน ไม่อย่างนั้นสาวเจ้าคงไม่สามารถเดินเข้ามาในห้องนี้ได้ง่าย ๆ แน่

“คงไม่ได้หรอกครับ” หันไปตอบกับคนด้านหลังก่อนจะหันกลับมาจ้องคนตรงหน้าตาเขียวขุ่น

“ฉันปล่อยเธอไปหลายครั้ง แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด... ขอโทษคุณแอนนาเดี๋ยวนี้มาทิลด้า”

“…”

“เลิกทำให้ฉันอับอายสักที”

“อายมากนักก็เลิกทำแบบนี้สักทีสิ”

“ถ้ายังยืนยันว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันถูก ก็ออกไปซะ ออกไปจากชีวิตฉัน ฉันอึดอัดมากที่ต้องหายใจร่วมกับคนบ้าแบบเธอ มาทิลด้า”

“ลุค” เรียกเขาเสียงอ่อน ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา

“ฉันเบื่อไอ้นิสัยชอบใช้กำลังของเธอเต็มทนมาทิลด้า” มาทิลด้าพยายามแกะมือเขาที่บีบแขนเธอออก แต่ก็เหมือนเขาจะยิ่งกำมันแรงขึ้น

“ก็เพราะนายไม่ใช่หรือไง ฉันถึงต้องเป็นแบบนี้ มันเพราะนายลุค”

“เลิกโทษคนอื่นสักทีได้ปะ ทั้งหมดมันเพราะเธอ เพราะตัวเธอเองมาทิลด้า”

“ถ้านายไม่มาทำสำส่อนแบบนี้ ฉันจะเป็นแบบนี้มั้ย”

“ฉันมาทำงาน บอกเป็นร้อยครั้งทำไมไม่ฟังกันบ้างวะ”

“งานบ้าอะไร ในโรงแรมสองต่อสองแบบนี้”

“กลับไป กลับไปในที่ที่เธอเคยอยู่แล้วอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ฉันเบื่อ ฉันเหนื่อยกับเธอเต็มทนแล้วมาทิลด้า”

“ลุค” พยายามกลั้นน้ำอุ่น ๆ จากนัยน์ตาไม่ให้ไหลลงมา นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำพูดและเห็นสีหน้าจริงจังแบบนี้ ไม่รู้ว่าเขาพ่นคำพวกนี้ออกมาด้วยอารมณ์โกรธ หรือเพราะเขารู้สึกแบบนั้นจริง ๆ กันแน่

“ฉันว่าค่อย ๆ คุยกันดีไหมคะ” เสียงผู้หญิงอีกคนแทรกขึ้นมา เมื่อเห็นสถานการณ์ไม่ดีขึ้น

“ผมต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ ที่ทำให้คุณแอนนาเสียเวลา ยังไงผมจะขอนัดใหม่อีกครั้งได้หรือเปล่าครับ แล้วผมจะชดเชยให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ แอนนาเอาล็อตนี้เลย คุณลูคัสจัดการส่งได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณมากนะครับ”

“งั้นแอนนาขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบหญิงสาวมาดมั่นก็ลุกเดินออกจากห้องไปเหลือไว้เพียงสองหนุ่มสาวที่มีเรื่องขุ่นเคืองกัน

“เมื่อไหร่จะหยุดนิสัยแบบนี้สักที กี่ครั้งแล้วที่ฉันต้องเสียลูกค้าไปเพราะเธอ มันกี่ครั้งแล้วมิลด้า” เขาตวาดประโยคสุดท้ายใส่หน้าเธอสุดเสียง

“แล้วเมื่อไหร่นายจะเลิกทำตัวแบบนี้สักที ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนกันลุค” มาทิลด้าตัดพ้อกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง เธอรู้สึกหมดกำลังใจที่จะสู้ต่อไปอีกแล้ว

“ทนไม่ได้เหรอ ทนไม่ได้ทำไมไม่หย่า ๆ ไปซะ จะได้ไม่ต้องมาตามไล่กัดคนอื่นเป็นหมาบ้าอยู่แบบนี้”

“เพราะนาย เพราะนายทำให้ฉันเป็นแบบนี้ลุค”

“ไม่ใช่เพราะใคร มันเพราะเธอ เพราะเธอมันบ้ามาทิลด้า”

“มันเพราะนายต่างหากลุค มันเพราะนาย” พูดน้ำเสียงแผ่วเบาพร้อมกับน้ำตาที่หยดเผาะลงกลางแก้มขณะที่เขาเดินชนไหล่เธอออกไป

“คุณหนูครับ” ครูซรีบรีบเดินเข้ามาทันทีด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าเจ้านายสาวไม่ได้เดินออกไป

“ฉันเหนื่อยแล้วครูซ ฉันเหนื่อยแล้ว” มาทิลด้านั่งยองลงก่อนจะฟุบหน้ากอดเข่าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

“กลับไปหาคุณท่านกับคุณหนูกันไหมครับ”

“ฉันหยุดเขาไว้ไม่ได้จริง ๆ ใช่มั้ยครูซ”

“…”

“ฉันรักษาครอบครัวไว้ไม่ได้ใช่มั้ย” เธอยิงคำถามรัวออกมาอย่างอัดอั้น โดยไม่สนใจคำพูดของบอดีการ์ดหนุ่ม

“กลับไปตั้งหลักก่อนดีไหมครับ แล้วเดี๋ยวค่อยกลับมาใหม่”

“อ๊ะ!!”

“คุณหนูเป็นอะไรครับ” ครูซรีบเข้ามาประคองเมื่อเจ้านายสาวเซจะล้มขณะจะลุกขึ้น

“บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกคุณหนู”

“ครับ คุณมิลด้าเจ็บตรงไหนครับ”

“ไม่ได้เจ็บหรอก”

“อย่าโกหกผมครับ”

“เจ็บนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรหรอก”

“เขาทำอะไรคุณมิลด้าครับ”

“เปล่าหรอก แค่อุบัติเหตุ”

“ทำไมไม่เรียกผม”

“ช่างมันเถอะ” สิ้นเสียงหวานบอดีการ์ดหนุ่มก็ช้อนตัวของคนเป็นนายอุ้มเดินออกจากห้องไป โดยมีสายตาคู่หนึ่งแอบมองอยู่หลังกำแพง จนกระทั่งรถหรูของหญิงสาวขับออกไป

เวลา 22:00 น.

ลูคัส นั่งเขี่ยโทรศัพท์เล่น สายตาก็ลอบมองนาฬิกาบนผนังห้องเป็นพัก ๆ

ห้าทุ่มผ่านไป...

เวลา 00:05 น.

{ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก...}

ReadApp | Matilda

Lucas : อยู่ไหน

เวลา 01:00 น.

Lucas : สรุปไม่กลับห้อง?

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่แม้แต่จะเปิดอ่านข้อความของเขา จึงโยนโทรศัพท์ทิ้งไปบนที่นอนฝั่งเธอก่อนจะค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลง

กระทั่งเวลา 01:30 น.

“โธ่เว้ย” คนที่พยายามจะข่มตาหลับ แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถหลับลงได้ นิ้วเรียวยาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความหาหญิงสาวอีกครั้งแต่ก็ไร้ซึ่งการเปิดอ่านอีกเช่นเคย เขาโยนมันทิ้งด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะยกมือขวาขึ้นมาก่ายหน้าผากมองเพดานอย่างใช้ความคิด ถึงคำพูดและสถานการณ์ก่อนหน้านี้