ซีฮ่าวส่งลู่เอินที่หน้าตำหนัก แต่เขายังไม่อยากกรีบกลับ ยังคงอิดออดไม่ยอมไป ลู่เอินยืนบิดไปมาอย่างเขินอาย และส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม ซีฮ่าวซึ่งยืนอยู่ด้านนอน เขาก้าวถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วก็หยุดมองนางอยู่อย่างนั้น
ชายหนุ่มทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง จึงไม่ได้กลับไปสักที จนกระทั้งมีเสียงเรียกดังจากในตำหนัก
"ลู่เอิน เจ้ามาทำไรตรงนี้" ลู่เฟยเดินผ่านมา เห็นเพียงแผ่นหลังของลู่เอิน นางยืนบิดไปบิดมายุกยิกน่าสงสัย เขาจึงเดินมาดูแล้วเอ่ยเรียกนาง
เสียงเรียกของลู่เฟยทำเอานางสะดุ้งตัวโหยง รีบหันกลับมาตามเสียงเรียก"
"อะ อะไรลู่เฟย"
"เจ้ามายืนทำอะไรตรงนี้ แถบยังทำท่ายุกยิกบิดไปมา" ลู่เฟยเอ่ยพร้อมชะโงกมอง ด้านหลังนาง เเต่ลู่เอินก็เอียงตัวตามเพื่อบดบังภาพด้านหลังไว้ จนลู่เฟยใช้สองมือจับตัวนางไว้ให้อยู่นิ่ง สายตามองผ่านนางไปด้านหลัง และกลับมามองที่นางนิ่ง
"ไม่เห็นจะมีอะไรเลย" ลู่เฟยกล่าว นางเลยรีบหันหลังไปดูบ้าง
