ควานต้าเกา
ซีฮ่าวไม่ได้พานางกลับตำหนัก แต่เขาใช้พลังหายตัวมาที่ควานต้าเกา ชายหนุ่มอุ้มนางเดินมาตรงต้นไม้ใหญ่ เขาว่างนางลงบนพื้นหญ้านุ่มอย่างเบามือ และนั่งลงข้าง ๆ นาง โดยโอบตัวนางมาซบไว้ที่อก
"ไหนบอกว่าจะพาข้ากลับตำหนักไงเจ้าค่ะ"
จริง ๆ แล้วลู่เอินไม่ได้หลับ แค่แกล้งเขาเท่านั้น
"ข้าคิดว่าเจ้าหลับเลยพามาที่นี่ก่อน ที่ข้าพูดทั้งหมดเมื่อครู่เจ้ายังจำได้หรือไม่"
ซีฮ่าวใช้มือแตะที่ปลายคางเชยหน้าสวยให้ขึ้นมาสบตาอย่างหวานซึ่ง
"ข้าจำไม่ได้แล้ว ท่านพูดอะไรเจ้าคะ"
ลู่เอินยิ้มออกมาจนตาหยีตา นางจำได้ทุกถ้อยคำที่ชายหนุ่มพูดแต่แค่จะแกล้งเขา
"ข้าบอกว่าข้าชอบเจ้า ข้าจะดีต่อเจ้า ดูแลเจ้า และเป็นของเจ้าคนเดียว" ซีฮ่าวพูดออกมาจากใจทั้งหมด ลู่เอินมามองไปในแววตาเขาอย่างสุดซึ่ง
เรียวมือเล็กที่วางอยู่ที่แผ่นอกใหญ่ ลูบขึ้นไปโน้มต้นคอซีฮ่าวลงมา ริมฝีปากทั้งสองจุมพิศสัมผัสกัน และเริ่มเร่าร้อนหนักหน่วงขึ้
