Demon’s Love รักนี้…อันตราย!

ตอนที่ 1

Demon's Love รักนี้... อันตราย!

Writer : Aile'N

ตอนที่ 1

"นายชื่ออะไรล่ะ จะได้เรียกถูก" หลังจากที่ขึ้นรถมากับเขาได้สักพักคนตัวเล็กก็พูดขึ้นลอยๆ โดยที่ไม่มองหน้าเขา กลัวว่าถ้ามองแล้วอารมณ์โกรธมันจะประทุขึ้นมาอีก

เนตัน... ชายหนุ่มที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่เงียบๆ หันไปเลิกคิ้วมองผู้หญิงข้างกายอย่างคนตื่นตกใจ ร่างบางมองเขาตาเหลือกจนแทบสิ้นสติ ใจหายแวบ ขนลุกซู่ไปทั้งตัว เมื่อสังเกตเห็นว่าร่างสูงใหญ่ของเขาชะงักไปจนเกือบจะหักพวงมาลัยไปเสยรถข้างๆ โชคดีที่เขายังมีสติพอ ไม่งั้นตายคู่!!

"เธอไม่รู้จักฉันงั้นหรอ?" การที่เธอไม่รู้จักเขานี่มันคงแปลกยิ่งกว่าลิงออกลูกเป็นไก่ล่ะมั้ง! ร่างบางมองหน้าเขาอย่างครุ่นคิด คำถามชวนคิดแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันล่ะ เท่าที่มองดูก็ไม่เห็นว่าเธอจะคุ้นหน้าเขาตรงไหน

"ถ้าฉันรู้ฉันจะถามทำแป๊ะอะไรล่ะ"

"อย่ามาตลก ฉันเป็นถึงผู้บริหารคิงตัน!" ชายหนุ่มพูดเสียงเข้ม คนฟังถึงกับอ้าปากพะงาบๆ อย่างคนเป็นใบ้ นิ่งไปหลายนาทีเมื่อได้ยินคำพูดชวนช็อกหลุดออกมาจากปากผู้ชายข้างกาย

โกหกน่า!!!! หญิงสาวลอบกลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคออย่างลำบากใจ เมื่อรู้ว่าผู้ชายหน้าหล่อมาดเนี้ยบที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้เป็นถึงผู้บริหารไฮสคูลชื่อดังที่เธอกำลังเรียนอยู่!!!! เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!!! เธอไม่ยอมรับ!!! No Way!!

"นะ นาย!!"

"เนตัน ควอล์ซ.." เนตันย้ำชื่อตัวเองเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อนิ่งไร้ความรู้สึกนั้นทำให้หญิงสาวจิตตกขึ้นมาอีกระลอก

"เธอเป็นนักเรียนประเภทไหนถึงไม่รู้จัก ผอ. โรงเรียน" เนตันมองหน้าหญิงสาวเชิงตำหนิ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาหน่อยๆ ที่ได้รู้ว่านักเรียนในความปกครองของตัวเองไม่รู้จักเขา แต่อย่างน้อยๆ เธอคงจะรู้จักพวกเดมอนส์กลุ่มผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในประเทศซึ่งเขาเองก็เป็นสมาชิกหนึ่งในกลุ่มนั้นด้วย

"ก็... ฉันไม่เคยเห็นนายหนิ" ร่างบางตอบเสียงอ่อย มองหน้าเขาอย่างขอความเห็นใจ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะส่วนใหญ่เขาจะอยู่แต่บนตึกผู้บริหารระดับสูง ไม่ค่อยได้ลงมาสุงสิงกับพวกนักเรียนเท่าไหร่ มันก็เป็นไปได้ว่าอาจจะมีคนส่วนน้อยที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร

"แล้วพวกเดมอนส์ ล่ะ"

"มะ... มันเป็นใครกันล่ะ -0-^"

"( -__-;;;)" เงิบ.. เนตันนิ่งเงียบไปเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ... เพียงแต่ทำหน้าเหมือนอยากจะดันหัวคนตัวเล็กให้ติดกระจกรถทะลุออกไปหัวหลุดกระเด็นกระดอน!

เธอเริ่มใจแป้วได้แต่กลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอและลอบมองเขาเป็นระยะอย่างอึดอัดที่เขาเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถโดยไม่สนใจเธออีกเลย

"เอ่อ... เมื่อกี้ขอบคุณนะที่ช่วย" คนตัวเล็กทนแรงกดดันของความเงียบและอัตราการเต้นของหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ เวลามองหน้าเขาไม่ไหวเลยหาเรื่องชวนเขาคุยบ้าง..

"นี่แหละเรื่องที่จะคุย" เนตันหันมามองเธอแวบหนึ่งและหันไปมองถนนต่อ

"หืม?"

"พวกเหี้ยนั่น! เป็นคนของเคอร์ติส"

"ฮะ?" เมโลดี้ทำหน้างงเมื่อนึกไปถึง ‘เคอร์ติส’ โรงเรียนไฮสคูลชื่อดังที่มีมาตรฐานความดีเลิศประเสริฐศรีเป็นอันดับที่สองรองจากคิงตัน… นั่นเป็นความรู้รอบตัวที่เธอพอจะรู้บ้าง แต่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าไอ้พวกหน้าตาแหกนรกไม่กลับลงหลุมพวกนั้นจะเป็นคนของเคอร์ติสได้ยังไง? แล้วทำไมถึงต้องการตัวเธอด้วย? เธอไปฆ่าบุพการีพวกมันตายหรือไงกัน! หญิงสาวมุ่ยหน้าอย่างไม่สบอารมณ์

"พวกมันกำลังจะทำลายชีวิตและวงศ์ตระกูลของฉัน!"

"เอ่อ นายช่วยพูดให้เคลียร์หน่อยได้มั้ย? ฉันงง"

"อย่าบอกอีกนะ.. ว่ายัยเด็กดอยอย่างเธอไม่รู้ว่าคิงตันกับเคอร์ติสเป็นศัตรูกัน ฉันหมดคำจะพูดแล้วนะเห้ย!" ชายหนุ่มจิ๊ปากพลางทำหน้าละเหี่ยใจกับสาวงามข้างกายที่ดูเหมือนจะไม่เคยรู้อะไรเลยสักอย่าง และเขาก็ต้องเป็นคนเล่าให้เธอฟัง ไม่อย่างนั้นก็คงคุยกันไม่รู้เรื่อง

"ก็คนมันไม่รู้นี่ และฉันก็ไม่ใช่เด็กดอยด้วย!"

"ในคิงตันไม่มีใครไม่รู้จักฉันและเดมอนส์"

"ฉันไง.." ร่างบางพึมพำในลำคอ ไม่กล้าพูดให้เขาได้ยิน แค่นี้เขาก็แทบจะบีบคอเธอดับคารถแล้ว!

"พวกมันกำลังจะกำจัดฉันและคิงตันเพื่อกระเถิบอันดับตัวเองขึ้นมา!!" ชายหนุ่มกัดฟันแน่นเมื่อพูดถึงศัตรูคู่อาฆาตที่ตามจองล้างจองผลาญวงศ์ตระกูลของเขามาตั้งรุ่นบรรพบุรุษ ร่างบางได้แต่ลอบมองเขาอย่างหวาดๆ เพราะเดาอารมณ์เขาไม่ถูกและไม่รู้ว่าตัวเองจะพาลโดนลูกหลงอะไรบ้างที่บังอาจไม่รู้จักเขา

"มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่รุ่นคุณปู่ฉันแล้ว ฉันในฐานะผู้บริหารคิงตันคนปัจจุบันเลยจำเป็นต้องรักษาคิงตันไว้ให้ถึงที่สุดแม้จะต้องแลกด้วยชีวิต!!" ไฟแค้นในทรวงอกเริ่มประทุขึ้นรุนแรงเรื่อยๆ เมื่อเขายังคงเล่าต่อไป แต่ทันได้สังเกตอาการคนข้างๆ เขาจึงพยายามข่มอามณ์ไว้ก่อนที่ขวัญร่างบางๆ นั้นจะเตลิดไปไกล

"เธอเข้าใจมั้ยล่ะ? ฉันไม่ชอบพูดมากหรอกนะ" คนตัวเล็กมองเขาอย่างสับสนก่อนจะหลุดเข้าห้วงแห่งความคิดอีกครั้ง... เรื่องที่ 'คิงตัน' กับ 'เคอร์ติส' เป็นคู่แข่งกัน เธอก็เหมือนจะเคยได้ยินเรื่องแบบนี้มาเหมือนกัน แต่เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องไกลตัวเลยไม่คิดจะสนใจ แต่ตอนนี้ถ้าไม่คิดจะสนใจคงไม่ได้แล้วสิ!

เท่ากับว่าตอนนี้เคอร์ติสกำลังคิดจะทำการใหญ่เพื่อทำลายล้างคิงตันออกไปให้พ้นทางและกระเถิบอันดับความนิยมของตัวเองขึ้นมาแทนที่!! แล้ว... เครื่องมือทำลายล้างในครั้งนี้ก็คือ... เธองั้นหรอ!!!??

"ทำไมมันถึงมาจับตัวฉัน? ฉันไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้นซะหน่อย"

"อย่าโง่! เธอคือคนของคิงตันนะ เป็นนักเรียนในความปกครองของฉัน! เหตุผลแค่นี้ก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่หรือไง" อีกครั้งที่ชายหนุ่มมองเธออย่างไม่พอใจ

"ก็จริง... โอย ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย!" ร่างบางโอดครวญทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ถ้าตอนนี้พวกมันหมายหัวเธอก็เท่ากับว่านับจากนี้ความปลอดภัยในชีวิตของเธอจะไม่มีเลยน่ะสิ! ครั้งนี้มันจับเธอไปไม่ได้มันจะต้องมีครั้งต่อไปแน่ๆ!!คนตัวเล็กน้ำตาคลอกุมขมับอย่างจิตตก ท่าทางร้อนรนไม่อาจรอดพ้นสายตาคมของคนข้างๆ ไปได้!!

"อยู่กับฉัน.. ยังจะกลัวอะไร" เนตันบอกเสียงเรียบแต่สร้างความงุนงงให้สาวเจ้าไม่น้อย

"วะ ว่าไงนะ?"

"มาอยู่กับฉันไง"

"มะ.. ไม่มีทางอ่ะ!!" คนตัวเล็กจ้องมองเนตันตาแทบถลนออกจากเบ้า ใจเธอหล่นตุ้บลงไปอยู่ตาตุ่มกระพริบตาปริบๆ มองเขาอย่างไม่เชื่อหู ไม่นะ.. ถ้าไม่ใช่ในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย ฉันไม่ไปเด็ดขาด!! อุ้บบบ

"ก็ลองดูสิ ว่าขัดคำสั่งฉันจะโดนอะไร"

"กรี๊ดดดดดดด!!" ชายหนุ่มเร่งเครื่องเร็วขึ้นหลังพูดจบ เขาขับรถปาดไป ปาดมาจนร่างบางกรี๊ดลั่น อกสั่นขวัญหาย เหงื่อแตกพลั่กนั่งเกร็งไปทั่งตัว อะไรกันผู้ชายคนนี้!

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง เดี๋ยวก็ตายกันหมดหรอก! ฉันบอกให้หยุด! ฉันจะลง! หยุดนะ!!" เนตันเหยียดยิ้มออกมาก่อนจะลดความเร็วลงมาปกติ คนตัวเล็กถึงกับหอบหายใจเข้าปอดอย่างหนักเหมือนคนใกล้ตาย นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองเขาด้วยความไม่พอใจ

"จอดรถเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะลง!"

"ฉันไม่ได้บอกเธอหรอว่าเธอต้องไปอยู่กับฉัน"

"ฉันไม่ไป! จอดรถเดี๋ยวนี้นะ!!"

"อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน!" เนตันพูดเสียงดุ ร่างบางหมดปัญญาที่จะพูดกับผู้ชายเอาแต่ใจอย่างเขา เธอจึงตัดสินใจเด็ดขาดเอื้อมมือไปฉุดกระชากพวงมาลัยรถจากมือเขาอย่างกับคนบ้า แรงเล็กๆ ของเธอทำให้เขาบังคับรถลำบาก รถเซถลาปาดไป ปาดมาสะเปะสะปะ จนร่างสูงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อความปลอดภัยของเขาและเธอ

"เชี่ยยย.. ทำไรของเธอฮะ! อยากตายหรือไง!?"

"ฉันบอกให้จอดไงเล่า!!" เนตันจิ๊ปากอย่างไม่พอใจ อารมณ์โมโหร้ายกำลังจะประทุขึ้นในไม่ช้า เขาใช้มือข้างหนึ่งบังคับพวงมาลัยรถและอีกข้างเอื้อมไปรวบมือเล็กๆ ของเมโลดี้ไว้ และหาทางจอดรถให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะทันได้เกิดอุบัติเหตุใดๆ ขึ้น!

เมื่อรถจอดสนิทลง ร่างสูงก็ส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายตัวปัญหาทันที ร่างบางคว้าประตูรถเตรียมจะลง แต่กลับถูกมือหนาคว้าตัวไว้และกดลงกับเบาะรถ ชายหนุ่มเคลื่อนตัวเข้ามาคร่อมล็อกแขนคนตัวเล็กไว้ไม่ให้หนี ก่อนจะล้วงเอาเนคไทจากหลังรถออกมามัดมือเธอไขว้หลังไว้ เมื่อมัดเสร็จเขาก็คาดเข็มขัดนิรภัยทับร่างนั้นอีกที

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ทำบ้าอะไรของนายอ่ะ ปล่อยยย ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจมาจับนายเข้าคุก!!"

"หึ.. เธอคิดว่าตำรวจหน้าโง่พวกนั้นจะทำอะไรฉันได้งั้นหรอ!" มือหนาบีบคางเธอแน่นอย่างกับคีมเหล็กที่พร้อมจะบดกระดูกเปราะบางของเธอให้ละเอียดคามือ! สายตาทรงอำนาจสีนิลนั้นจ้องมองเธออย่างไม่ลดล่ะ!

"ไอ้บ้า สารเลว!"

"เงียบ!" ชายหนุ่มย้ายตัวกลับมานั่งเบาะคนขับและเริ่มออกรถอีกครั้ง... ร่างเล็กจะพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเขาแต่ไม่เป็นผล ยิ่งดิ้นเนคไทก็ยิ่งรัดข้อมือเธอแน่นจนรู้สึกเจ็บไปหมด ครั้นจะให้อ้อนวอนขอร้องคนตัวสูงให้ปล่อยเธอไปยิ่งไม่ได้ใหญ่! ชาติที่แล้วเธอไปทำกรรมอะไรไว้กัน ชาตินี้ถึงต้องมาเจอผู้ชายสารเลวอย่างเขา! ร่างบางกัดริมปากล่างจนห้อเลือดเพื่อระบายอารมณ์ ไม่มีใครจะทำให้เธอโกรธและเกลียดได้ขนาดนี้อีกแล้ว!!

Truuuuu… Truuuuu…

เนตันละสายตาจากถนนชั่วคราวเพื่อสนใจโทรศัพท์มือถือที่แผดเสียงดังขึ้น

'Vaying Merlin'

"มีไร" ร่างสูงเหลือบไปมองคนข้างๆ นิดหนึ่งก่อนจะกดรับและกรอกเสียงไปตามสายทันที

[มึงอยู่ไหน?] ปลายสายตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

"บนถนน รีบพูดธุระของมึงมา กูขับรถอยู่"

[2 ทุ่ม เจอกันที่ผับ กูมีเรื่องสำคัญจะคุยกับมึง!]

"โอย.. เจ็บ" คนตัวเล็กเริ่มโอดครวญขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่เธอดิ้นจนรู้สึกแสบๆ ตรงข้อมือ ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บเหมือนเนคไทมันจะบาดเนื้อนิ่มของเธอเสียแล้ว

[เสียงผู้หญิงที่ไหนวะ เห้ยๆ อย่าบอกนะว่ามึงพาสาวขึ้นมาเอากันบนรถทั้งๆ ที่ยังขับรถอยู่อ่ะ! เหี้ย หาที่ดีๆ ไม่ได้ไง เดี๋ยวก็ตายห่ากันหมดหรอก!] ชายหนุ่มปลายสายบ่นออกมายืดยาว ไม่แน่ใจว่าใช่อย่างที่ตนคิดจริงๆ หรือเปล่า แต่ก็ยังเตือนสติเพื่อนไว้ เพราะเนตันเป็นคนเดาอารมณ์ยาก พอๆ กับหนุ่มขรึมอย่างซีเตอร์ มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าเนตันอาจจะทำอย่างที่เขาคิดจริงๆ เวย์อิ้งหน้ามุ่ยรอฟังคำตอบจากเพื่อน หวังว่าคงจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิด

"มึงคิดเหี้ยอะไรอยู่เนี่ย กูไม่ได้เทพเหมือนไอ้ฟิลนะ" เนตันพูดขึ้นทำให้ปลายสายยิ้มขำ เขาก็งงตัวเองเหมือนกันว่าเขาคิดแบบนั้นไปได้ยังไง อาจเป็นเพราะเขาได้ยินเสียงผู้หญิงร้องนั่นแหละมั้ง

[ใครจะไปรู้ เผื่อมึงอยากเปลี่ยนบรรยากาศ ] เวย์อิ้งพูดขึ้นขำๆ

"หึ.. แค่นี้นะ กูขับรถอยู่" เนตันหัวเราะในลำคอเบาๆ กับความคิดบ้าบอของเพื่อน

[เออ แค่นี้แหละ ตอนเย็นเจอกัน] ปลายสายตอบรับและกดตัดสายไป ร่างสูงในชุดสูทวางสายลงและเหลือบไปมองคนตัวเล็กที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความเจ็บอยู่แวบหนึ่งพลางนึกถึงเรื่องที่เพื่อนพูดก่อนหน้านี้ ก่อนจะเร่งความเร็วมุ่งหน้าตรงไปที่คอนโดของตัวเองทันที ยังไงซะเขาก็ไม่ควรพาหญิงสาวเข้าผับทั้งๆ ที่ยังใส่เครื่องแบบนักเรียนอยู่แบบนี้แน่ๆ ถึงผับนั้นจะเป็นของเขาโดยตรงแต่เขามีจรรยาบรรณพอนะ ทำเป็นเล่นไป

"นายจะพาฉันไปไหนเนี้ย ปล่อยสักที ฉันเจ็บ!" เมโลดี้โอดครวญ

"คอนโดฉัน"

"ปะ ไปทำไม?" ร่างบางเริ่มพูดเสียงสั่นเมื่อได้ยินคำตอบ เพราะไม่แน่ใจว่าเขาจะพาเธอไปไหนและทำอะไรกับเธอบ้าง เมื่อคิดเช่นนั้นพลันแก้มเนียนๆ ก็แดงอมชมพูระเรื่อขึ้น

"คิดทะลึ่งอยู่ล่ะสิ"

"แล้วนายจะพาฉันไปทำไมเล่า!" หญิงสาวโวยวายกลบเกลื่อนความเขิน แก้มแดงหนักขึ้นเรื่อยๆ ท่าทางร้อนรนที่ทำเหมือนอยากจะพุ่งหลาวออกหน้าต่างรถนั่นทำให้เนตันมองเธอนิ่งก่อนจะยกยิ้มออกมานิดๆ

"ฉันไม่เอาผู้หญิงโง่ๆ แบบเธอหรอก อย่าสะดีดสะดิ้ง"

"ชิ.. ผู้ชายปากหมาอย่างนายฉันก็ไม่เอามาทำพันธุ์หรอก อย่าหลงตัวเองไป!" ร่างบางตอบกลับไปอย่างเจ็บแสบ เริ่มไม่เกรงกลัวต่อสายตาทรงอำนาจคู่นั้นอีกต่อไป! เนตันเพียงแต่หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ไม่คิดจะต่อปากต่อคำอะไรให้มันยืดยาว ผู้หญิงปากดีอย่างเธอ เขาก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะเก่งสักแค่ไหน...

..

..

..

..